ทำไมฉันรู้สึกโดดเดี่ยวอะไรขนาดนี้ มีสามีมีลูก แต่ทุกคนไม่ได้คำนึงถึงจิตใจฉันเลย ฉันจะทำอะไรฉันจะนึกถึงทุกคนก่อนว่าจะโกรธไหม พอใจไหม น้อยใจไหม ฉันพยามยามหยุดความคิดพวกนี้แล้ว
แต่ไม่สามารถหยุดได้ ตอนนี้เกิดอาการนอนไม่ได้
ถึงนอนได้ก็เหมือนไม่หลับ ฉันกินยาแล้วก็ยังทำให้ฉันนอนไม่ได้ น้ำตาไหลนองหน้าตลาดเวลา ฉันเป็นอะไร รู้ฉันจะบ้า บางทีคิดแค่อยากหลับไม่ต้องตื่น แต่ฉันยังไม่สามารถทำได้ เพราะภาระยังมี แต่หดหู่กับอารมณ์ตัวเอง ถ้าฉันหมดภาระที่คนอื่นไใต้องเดือดร้อนฉันเพราะฉัน ฉันคงหลับสบาย