หากคิดว่าไม่มีวันหาย มันก็จะไม่มีวันหายนะคะ กระทั่งการต้องกินยาตลอดชีวิต ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่หาย ไม่กอดโรคไว้กับตัว แต่พอจะเข้าใจนะคะ ว่าอาการที่เป็นอยู่ทำให้ทำให้คิดแบบนี้

คนเราเปลี่ยนแปลงได้ และเราต่างก็เปลี่ยนแปลงในแง่มุมต่าง ๆ อยู่ทุกวัน เราและโลกเหมือนจะเหมือนเดิมทุก ๆ วัน ทั้งที่ในความจริง มันใหม่ทุกวัน และว่ากันให้ถึงที่สุด ทุกนาที และวินาที รักษามาสองปีแล้ว ถึงเวลาที่จะไม่พึ่งหมอและยาอย่างเดียว ต้องช่วยเหลือและหาทางอยู่ในโลกที่บิดเบี้ยวนี้ให้ได้ ในแบบของตนเอง ภูมิต้านทานต่ำ ก็ต้องทำให้สูงขึ้น หยุดแปะป้ายตนเอง ไม่ว่าจะป้ายอะไร และพยายามมองให้เห็นความเคลื่อนไหวหรือพลวัตของชีวิต

อ่อนไหวกับโลกนอกตัวให้น้อยลง ให้เกียรติ รัก นับถือและรวมทั้งรับฟังตนเองไม่น้อยกว่าที่ให้และทำให้คนอื่น เวลาส่วนใหญ่ ไม่ควรส่งจิตออกนอก อาศัยสติและความรู้ตัวรักษาใจให้อยู่กับกาย เพื่อไม่ปล่อยให้ใจไปอยู่ที่คนอื่น สถานที่อื่น ไปอดีตและไปอนาคต ระลึกเสมอนะคะ ว่าชีวิตที่แท้มีขณะเดียว หากทำได้ จะพบว่าทุกอย่างอาจดูเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิม ชีวิตจะสดใหม่ และมีชีวิตชีวาทุกวัน อย่าเรียกร้องกับตนเอง และหรือยอมถูกเรียกร้องจากคนอื่นสูง เพราะเอาจริง คนเราอยากมี อยากเป็น อยากทำ อะไรมากมาย เพื่อพิสูจน์ว่าตนมีค่า ทั้งที่ในความจริง คนเราทำได้ มีได้ เป็นได้ เท่าที่ได้ ไม่มากอย่างที่อยาก และหรือคนอื่นบอกให้อยากหรอกนะคะ

ชีวิตมีค่า และไม่ยาวนัก ค่อย ๆ พาตนเองขึ้นมาจากการพลาดทรุดล้ม เพื่อจะกลับมายืนหยัดและมั่นใจในตนเอง ในแบบของตนเองได้อีกครั้งหนึ่งค่ะ

เป็นทัศนะหนึ่งเท่านั้นค่ะ