ฉันเป็นโรคซึมเศร้า ถ้าไม่มีเครียดอะไรมาก จะไม่เกิดความรู้สึกท้อแท้อะไร แต่จะกลายเป็นว่าไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น นั่งนอนคิดอะไรไปในเรื่องที่กระทบจิตใจ  ไม่เคยทำร้ายตัวเองจริงๆ เพราะกลัวคนอื่นรู้  เพราะฉันพยายามปิดเรื่องนี้ไว้สุดชีวิต เพราะฉันเห็นแล้วว่าคนรอบตัวอาจยังไม่ได้เข้าใจถึงโรคนี้จริงๆ และเขาก็จะไม่เข้าใจฉัน ดังนั้นเรื่องนี้มีแค่หมอกับฉันเท่านั้นที่รู้ จนวันนี้ฉันไม่ยอมไปหาหมอเกือบปี ฉันรู้ซึ้งแล้วว่าโรคนี้รักษาไม่หายขาด และตอนนี้ฉันที่เครียดมากขึ้นเริ่มมีอาการเดิมๆ คือเบื่อชีวิต อยากหายไปซะ แต่ก็ยังไม่คิดจะทำจริงๆ เวลาฉันไม่พอใจอะไร ฉันจะทำลายข้าวของ ร้องไห้ และแน่นอนว่าต้องตอนที่อยู่คนเดียว ทุกวันใช้ชีวิตปกติ ยิ้ม ร่าเริงปกปิด แต่รู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนอยู่คนเดียวตลอด   ก็ไม่รู้จะอดทนได้นานแค่ไหน

ที่มาเขียนอะไรแบบนี้ เพราะว่าฉันนอนไม่หลับ แค่อยากระบาย แล้วอยากเตือนว่าโรคนี้อยู่ใกล้ตัวทุกคน ตอนนี้ฉันยังรับมือกับมันไม่ได้เท่าไร และหวังว่าทุกคนจะไม่เป็นอย่างฉัน เพราะมันทรมานมาก และที่ฉันยังอยู่เพราะฉันยังคิดถึงครอบครัวที่อยู่ข้างหลังได้ วันข้างหน้าฉันไม่รู้ แต่ฉันหวังว่าฉันจะไม่คิดฆ่าตัวตาย


คนที่เป็นโรคนี้ให้คิดถึงคนที่คุณรักไว้มากๆ เพื่อยึดเหนี่ยวตัวตน จิตใจของคุณ ให้อยู่ต่อไปให้ได้นะคะ