ต้องเกริ่นก่อนว่าเมื่อปีที่แล้วคุณแม่กับป๋าเสีย (แม่เสียปลายเดือนเมษาป๋าเสียปลายเดือนพฤษภา เเม่เสียจากโรคมะเร็ง ส่วนป๋าเสียจากโรคโควิด พวกท่านอายุเยอะด้วย ลืมบอกไปเราถูกพ่อและแม่ทิ้งตั้งแต่จำความไม่ได้ไม่เคยเห็นหน้าแม่แท้ๆมาก่อนส่วนพ่อมีครอบครัวใหม่4-5ปีจะเจอกันครั้งนึง ที่เราเรียกป๋ากะแม่คือ ปู่และย่า) โดยที่เห็นไฟและเสียงทั้ง2ครั้งที่แม่และป๋าเสีย ปีที่แล้วเป็นปีที่หนักหน่วงสำหรับเรามากจริงๆ มันไม่เหลือใครจริงๆ เคยคิดแว๊ปนึงอยากตามเขาไปแต่มีลูกพี่ลูกน้องคอยพูดคุยเลยหลุดจากความคิดนั้นมาได้

แต่จะมีอาการนี้เพิ่มขึ้นมาคือ เมื่อได้ยินเสียงหรือไฟรถฉุกเฉินเมื่อไหร่ มันจะมีอาการอึดอัด หดหู่ พยามไม่ให้น้ำตาไหลก็ทำไม่ได้
เคยยืนที่ป้ายรถเมย์กับเพื่อนผึ่งเลิกงานแล้วมีรถฉุกเฉินวิ่งผ่านเปิดเสียงและไฟไม่ถึง2วิ เราคุยเล่นกับเพื่อนอยู่ก็ปล่อยโฮไม่มีสาเหตุ 
เคยนั่งรถประจำทางแล้วริมหน้าต่างรถฉุกเฉินวิ่งผ่านเปิดแค่ไฟแค่เห็นไม่ถึงวิน้ำตาก็ไหลไม่หยุด จนคนที่ยืนอยู่ไม่รู้จักกัน ถามว่าเป็นอะไรไหมค่ะ 
เคยพยามดูคลิปในยูทูบที่มีเสียงและไฟรถฉุกเฉินแต่เปิดแค่2-3วิแรกน้ำตาก็ไหนไม่หยุดถ้ายิ่งฝืนดูหรือฟังเสียงมันรู้สึกอึดอัดกดดันแบบบอกไม่ถูกจนจิกแขนตัวเอง 
มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหมหรืออาการคล้ายๆแบบนี้ มีวิธิทำให้หายไหม ก่อนหน้าป๋ากะแม่ยังไม่เสียก็ไม่เป็นไรแต่เป็นอาการแบบนี้มาปีนึงแล้ว
แล้วที่สำคัญ ถัดไปจากหมู่บ้านเรา 1 ป้ายรถเมย์ก็เป็นโรงพยาบาล ซึ่งเราต้องเห็นหรือบังเอิญได้ยินเสียงรถฉุกเฉินค่อนข้างบ่อยน้ำตาก็จะไหลตลอด
มีคำแนะนำหรือวิธีแก้ไหม ?
อยากหายจากอาการแบบนี้จริงๆค่ะ