เห็นครอบครัวคนอื่นที่พ่อแม่เข้าใจ และปล่อยให้ลูกได้ใช้ชีวิตของตัวเอง เราก็รู้สึกอิจฉา
แต่พอลองมองดูครอบครัวตัวเองที่ไม่อยากเรียกว่าครอบครัว
เรากลับรู้สึกเกลียดตัวเอง
เราที่โตมากับยาย ก็ต้องมาโดนคนที่เราไม่อยากเรียกว่าแม่มาพรากไป
แถมเราทำงานได้เงินเดือนก็แทบจะไม่พอใช้ ก็ยังต้องมาหาเงินส่งให้เขา เอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นว่า “เขาส่งให้เท่านู้นเท่านี้“ แต่เงินเดือนเราแค่เพียงน้อยนิด แต่ละเดือนก็ใช้เดือนชนเดือน แล้วยังมาด่าเรา “ไม่เหมือนลูกคนอื่น“ อยากได้บ้านใหญ่โต รถป้ายแดง แต่ไม่ได้ดูกำลังเงินเดือนของเราเลย เรามีแฟนก็จะล่ามแฟนไม่ให้เลิกกับเรา
ความสุขของเราแทบจะหาไม่ได้ในชีวิต
ถ้าเรามีลูก เราจะไม่บังคับให้เขาต้องมาดูแลเรา
เราจะไม่ด่าหรือว่าเขาว่าเขาจะมีเงินเท่าไร
เราจะให้เขาทำในสิ่งที่เขาอยากจะทำ
ซึ่งยายเราที่เลี้ยงเรามา ไม่เคยด่าว่าเราเลย

เราอยากจะหนีไปจากตรงนี้
แต่เราทำตัวของเราเอง ที่มีเงินเดือนน้อย
เราจะไม่มีวันขายตัวเองเด็ดขาด
เป็นสิ่งที่เราเกลียดมากที่สุด แล้วเราก็ยังมาเจอผู้ชายแบบนี้อีก!!!
ผู้ชายที่เที่ยวผู้หญิง เราเกลียดมากที่สุด

เราผิดที่เราเกิดมาไม่ได้บูชาเงิน กระเป๋าืรองเท้า เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ แบนด์เนม ไม่เคยอยู่ในลิสต์ความอยากได้ของเรา
เราเกิดมามีชีวิตธรรมดา กินข้าวอิ่ม นอนหลับ มีอะนิเมะที่ชอบให้ดูหลังเลิกงาน แค่นี้เราก็โคตรมีความสุขแล้ว
เงิน บ้าน รถ ไม่ได้อยู่ในความสุขเรา
ยายรู้ว่าเรารักอะไร
แต่คนที่เราไม่อยากเรียกว่าแม่ ไม่เคยรู้เลย