เราอยู่กับยายตั้งแต่เด็กตั้งเเต่เราจำความได้เรามีความสุขน้อยมากแทบจะโดนด่าทุกวันเราไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเราผิดอะไรแต่พอ ป5เรารู้จากญาติว่ายายไม่ชอบพ่อเราพ่อกับแม่เราเลิกกันตอนเราได้1ขวบค่ะ ฟังจากที่ญาติเล่าคือยายเราเกลียดพ่อเรามากจริงๆข้าวไม่เคยให้พ่อเรากินเลย55พ่อเราต้องไปหากินเอาบ้านญาติคนอื่น ส่วนเหตุผลที่ยายด่าเราเราเองก็ไม่เเน่ใจว่าเป็นเพราะเราหน้าเหมือนพ่อหรือนิสัยต่างๆเหมือนพ่อรึเปล่าแต่เราโดนหนักมากๆตอน ป5จนถึงตอนนี้เราร้องไห้แทบทุกวันแกบอกว่าเราใช้อะไรไม่ได้เลยงานบ้านไม่เคยจะเเตะสร้างแต่ภาระให้คือเราบอกเลยว่าตั้งแต่เด็กตอนนี้เราไม่เคยมีเรื่องกับใครเราทำงานบ้านเท่าที่จะช่วยได้เพราะเราขับรถไปโรงเรียนไปกลับรวม60กิโลต่อวันเราเองก็อยากพักเราไม่เคยได้กินข้าวเช้าเพราะเรากลัวไปถึงโรงเรียนไม่ทันข้าวเย็นก็ได้กินแค่วันเสาร์กับอาทิตย์เพราะแม่มาถ้าแม่ไม่มาเราก็ไม่ได้กินค่ะ55ทุกครั้งที่เราซื้อของกินมายายจะบอกว่าซื้อมาทำไมเปลืองคือที่บ้านเราแทบจะทำอะไรไม่ได้เลยแตะอะไรก็โดนด่าไปหมดเราเราพยายามใช้ชีวิตที่บ้านให้มีความสุขที่สุดแล้วเราพยายามจนถึงวันนี้เรากลัวว่าพรุ่งนี้เราจะไม่มีอะไรที่จะทำให้เรามีความสุขได้เราอาจจะพิมพ์เยอะไปแต่เราเครียดมากๆเราไม่อยากไปปรึกษาเพื่อนเพราะเพื่อนเราเองก็เรียนหนัก ปล.ตอนนี้เราอยู่ ม4 ค่ะเราเองก็เครียดเรื่องเกรดทั้งกิจกรรมต่างๆยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะคะ