ตามกระทู้เลยค่ะ เราเกลียดสามีมากๆ อดทนมาเกือบ 20  ปีมันไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย ไม่เคยสนใจลูก  เมื่อก่อนเราอดทนต้องง้อ ต้องใจเย็นทุกอย่าง  โดนขโมยเงิน โกหก สารพัด ก็ทนเพราะลูก และตอนนั้นเรายังเงินเดือนน้อย ทุกวันนี้เราเรียนเพิ่ม ขยัน พยายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนเพื่อลูก จะได้สบาย จนเงินเดือนเราสูงมากกว่ามัน กลายเป็นว่าต้องมารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านรวมถึงตัวสามีที่คอยหาแต่หนี้ สร้างเรื่อง เราไม่ไหวแล้วสามปีให้หลัง เราทั้งไล่ ทั้งด่า แบบเสียๆหาย แต่มันไม่ไป หน้ามึนยังคงขอเงินใช้  จ้องจะขโมยบัตร ถ้าเผลอ ฯลฯ ไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย บ้านมันก็อยู่ใกล้แต่มันไม่กลับไปค่ะ เพื่อนเราบอกว่าเพราะมันอยู่สบาย มีเงินใช้ นอนห้องแอร์ตลอด ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร เราต้องหาเงินส่งเสียลูกทุกอย่าง  มันไม่รุ้ร้อนรู้หนาว ไม่สน ตอนนี้ยิ่งแก่แล้ว ยิ่งจะลามมาขอเงินเดือดร้อนลูก บ้านเป็นชื่อกู้ร่วม แต่เราผ่อนคนเดียวเพราะมันไม่มีเงิน ทำตัวกวนประสาท ป่วนเรากับลูก เรา สงสารลูก สงสารตัวเองที่ต้องมาทน อายุก็เริ่มเยอะ ไม่มีความสุขเลย ทำยังไงดีคะ ทุกวันนี้กลับมาบ้านทรมานมาก ที่เห็นหน้ามัน  เกลียดมาก ยิ่งด่ายิ่งเป็นเวรกรรม มันไม่สะทกสะท้าน ขอเงินใช้ กินอิ่มสบายไปวันๆ  จริงๆ มีมากกว่านี้เยอะ วีรกรรมแต่เล่าไม่ไหวค่ะ อยากหนีอยากไปซื้อที่อยู่ใหม่แต่ก็เสียดายบ้านหลังนี้ ผ่อนมา 15 ปี เห้อ เครียดจริงๆค่ะ