ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าจะคิดอะไรกันนักกันหนา มันเลิกคิดยากยิ่งกว่าตัดใจจากใครสักคนซะอีก

พอดีช่วงนี้ชีวิตเราเจอแต่เรื่องให้เครียดค่ะ ไปทำงานให้เขาแต่เขาก็ไล่เราออกงานกลางคัน เพราะสาเหตุอะไรไม่บอกทั้งๆที่เขียนจดหมายไปถามดีๆ
ว่าบกพร่องตรงไหน สามารถปรับแก้ไขได้หรือไม่ และเรื่องค่าจ้างที่บริษัทเก่ากว่าจะยอมจ่ายให้เรา ไม่รักษาสัญญาและโอนให้ช้ากว่ากำหนด [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราตัดสินใจรับค่าจ้างมาเงียบๆไม่ได้ทักท้วงเรื่องอื่นๆเลย อยากให้มันจบๆไปเสียที ไม่อยากข้องเกี่ยวกับบริษัทนี้อีกแล้ว
เข้าใจว่าความเครียดมันสะสมมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วค่ะ บวกกับตอนนี้งานประจำก็ไล่ไปสมัครที่นู่นที่นี่ ยังไม่มีผลตอบรับกลับมาก็ต้องดิ้นรนหางานต่อไป
ก็มีท้อใจบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับยอมแพ้ แต่แล้วก็มีเรื่องให้ไม่สบายใจอีก เรื่องแฟนเราทำให้เราไม่ไว้ใจเขาและคิดระแวง(อาจเพราะอยู่ไกลกันเป็นสาเหตุ)
แต่เราไม่ได้ถึงกับไปอาละวาดนะคะ ยังทำใจเย็น สงบสติอารมณ์อยู่ แต่เก็บมาคิดมากอยู่คนเดียวจนตอนนี้เหมือนตัวเองจะเริ่มไม่ไหวแล้ว มีอาการปวดหัว เหนื่อยง่าย ขี้เหงา ขี้เบื่อ ไม่มีไฟจะทำอะไรเลยอยากนอนอยู่เฉยๆ ซึ่งปกติเราร่าเริง หัวเราะง่ายและอยู่ไม่นิ่ง เวลาพูดคุยกับแฟนก็พยายามทำตัวปกตินะคะ เพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันแย่ลง แต่บ่อยครั้งที่เราจะแสดงออกไปในทางเหวี่ยงนิดๆ หงุดหงิดง่าย พูดจาไม่น่าฟัง ทำตัวไม่น่ารักกับเขา จนบางทีไม่รับโทรศัพท์เขาเลยก็มีเพราะไม่อยากคุย จนเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกตินี้ บวกกับเขาเป็นคนค่อนข้างเซนซิทีฟ เราเห็นเค้าหงอยๆไปแบบนี้เรายิ่งรู้สึกผิด

ตอนนี้อยากจัดการกับอารมณ์ตัวเองก่อน เรารู้ว่าปัญหานี้ต้องแก้ที่ตัวเอง เลยไม่อยากให้อารมณ์ที่แปรปรวน และความเครียดของเรามันไปกระทบใครให้เขาคนนั้นเสียอารมณ์และรู้สึกแย่ไปด้วย

เราควรต้องทำอย่างไรดีคะ ถึงจะไม่คิดมากจนปวดหัวและแย่แบบนี้ เหนื่อยมากเลย อยากร้องไห้นะบางที
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคำแนะนำนะคะ เผื่อตัวเองจะคิดได้บ้าง เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย