เริ่มเรื่องโดยที่ มิเกะจังและโมกะจังในสมัยเด็ก ทั้งคู่รีบวิ่งมาเพื่อที่จะดูเรือลำหนึ่งแล่นผ่าน
โดยเรือลำนั้นมีลักษณะเหมือนเป็นเรือประจัญบานชั้นยามาโตะ (แต่ในเรื่องยังไม่ได้เอ่ยถึงว่าชื่ออะไร)
มิเกะจังโบกมือให้ ทางผู้การที่อยู่บนเรือก็โบกมือตอบกลับมา





หลังจากนั้นทั้งคู่ก็สัญญากันว่าโตขึ้นจะต้องเป็น Blue Mermaids ให้ได้เลย



เวลาผ่านไป 9 ปี มิเกะจังที่สวมเครื่องแบบนักเรียน ม.ปลาย ได้ขับเจ็ทสกีมา
เมื่อขึ้นฝั่งก็กินกล้วย 1 ลูก แต่บังเอิญไปเห็นแมวเข้าทำให้ไม่ดูตาม้าตาเรือสะดุดล้มไปชนกับเด็กสาวผมโพนี่เทลอีกคนนึงเข้า
หลังจากขอโทษขอโพยไปแล้ว เด็กสาวโพนี่เทลคนนั้นก็ไปเหยียบเปลือกกล้วที่ยัยมิเกะทำหลุดมือตอนสะดุดล้มเข้า และเธอก็ลื่นตกน้ำไป
(มุกสมัยพระเจ้าเหายังทรงพระเยาว์มาก)



ความจริงแล้วทั้งคู่เป็นนักเรียนใหม่ของโรงเรียนสตรีนาวีโยโกสุกะ และกำลังจะมาร่วมพิธีปฐมนิเทศครับ
ซึ่งตัวโรงเรียนก็คือกองบัญชาการของ JMSDF ที่คุเระ นั่นเอง หลายๆคนคงเคยเห็นใน Aoki Hagane และ Kantai Collection มาแล้ว



มิเกะจังนำชุดของสาวโพนี่เทลที่ตกน้ำไปซักและรีดให้
และจึงไปเข้าร่วมพิธีปฐมนิเทศบนเรือประจัญบานมุซาชิ เรือลำที่ 2 ของชั้นยามาโตะ
และก็ได้พบกับเพื่อนเก่าที่แยกจากกันไปตั้งแต่ชั้นประถมโมกะจัง
โมกะจังเห็นมิเกะมาสายนึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว มิเกะจังบอกว่าก็เกิดเรื่องขึ้นหลายๆอย่างน่ะ


ทางโรงเรียนประกาศให้นักเรียนใหม่เข้าแถวและผู้อำนวยการมุเนทานิก็ขึ้นมาพูด
หลังจากจบการปฐมนิเทศก็ประกาศว่าใครได้ประจำการที่เรือลำไหน โมกะจังได้เป็นกัปตันของมุซาชิ
ส่วนมิเกะจังเป็นกัปตันเรือพิฆาตฮาเระคาเซะ ซึ่งเธอก็ผิดหวังนิดหน่อย แต่โมกะจังก็บอกว่าเรือพิฆาตน่ะดีแล้ว
เพราะถึงมุซาชิจะเป็นเรือใหญ่แต่ก็มีจำนวลูกเรือเท่าๆกัน ดังนั้นเรือขนาดเล็กจะดูแลได้ทั่วถึงกว่า

*ในเรื่องจะมีลูกเรือประมาณ 30 คน ความจริงแล้วเรือ 1 ลำจะต้องมีลูกเรือเยอะกว่านี้มากครับ ยิ่งเรือใหญ่ๆอย่างๆมุซาชินี่ลูกเรือต้องหลักพันเลย

โมกะจังรู้สึกเสียดายทั้งที่ไม่ได้เจอกันนาน พอเจอกันแล้วก็ต้องแยกจากกันไปอยู่เรือคนละลำอีก แต่มิเกะจังบอกว่าถึงอย่างนั้นเราก็อยู่บนท้องทะเลเดียวกัน
แล้วเราทั้งคู่ก็จะได้พบเพื่อนใหม่ๆบนฮาเระคาเซะและมุซาชิ


เรือพิฆาตฮาเระคาเซะ

มิเกะจังและโมกะจังก็เดินทางนำสัมภาระไปเก็บเพื่อที่จะไปรายงานตัวบนเรือต่อไป
และระหว่างทางก็ได้เจอกับแมวตัวเดิมตอนที่สะดุดล้มในตอนแรก
โมกะจังบอกว่าเห็นเขาเรียกกันว่าอิโซโรคุ


*คาดว่าน่าจะมาจากชื่อของพลเรือเอกยามาโมโตะ อิโซโรคุ ผู้บัญชาการทหารเรือที่มีชื่อเสียงมากในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2


https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B4%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%81%E0%B8%B8_%E0%B8%A2%E0%B8%B0%E0%B8%A1%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%A1%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%95%E0%B8%B0


มาที่เรือฮาเระคาเซะ สาวโพนี่เทลที่ตกน้ำตอนแรกก็ได้ประจำการที่เรือลำนี้เช่นกัน
และก็มีคนมาทักเธอว่ามุเนทานิซัง ซึ่งเป็นนามสกุลเดียวกันกับผู้อำนวยการ
ซึ่งก็สร้างความแปลกใจว่าคนที่คะแนนอยู่ในระดับท็อปอย่างเธอทำไมถึงได้มาอยู่ที่ฮาเระคาเซะนี้
แถมยังไม่ได้เป็นกัปตันอีก


มิเกะจังเข้ามาทักทายทั้งสองคน พอได้ยินชื่อมุเนทานิก็เลยดูในเอกสารและพบว่าต้นเรือ(รองกัปตัน) คือมุเนทานิ มาชิโระ
ทำให้ได้รู้ว่าเธอคนนี้คือต้นเรือนั่นเอง ส่วนอีกคนบอกว่าตัวเองคือหัวหน้าช่างกล ทำให้มิเกะจังรู้ทันทีว่าเธอชื่อคุโรกิ ฮิโรมิ
(แสดงว่าทำการบ้านมาก่อนโดยจำชื่อลูกเรือและตำแหน่งของทุกคนได้หมดแล้ว)


ครูฝึกเข้ามาและถามหากัปตัน มิเกะจังจึงขานรับ ทำเอามาชิโระถึงกับเหวอเลยว่า เฮ้ยยัยนี่เนี่ยนะเป็นกัปตัน

ครูฝึกแนะนำตัวว่าชื่อฟุรุโชว และบอกกับทุกคนก่อนจะเริ่มการฝึกเดินเรือว่าหลังจากนี้พวกเธอต้องเผชิญเรื่องยากลำบากอีกมาก
แต่มีคำกล่าวว่า ทะเลที่เงียบสงบ ไม่มีทางที่จะสร้างกะลาสีที่เก่งกาจได้
ดังนั้นเมื่อทุกคนได้พบกับอุปสรรคต่างๆก็จะทำให้เติบโตขึ้น และครูจะเฝ้ารอวันที่ทุกคนได้เป็นกะลาสีที่เก่งกาจ



มิเกะจังตามไปถามครูฝึกว่าเพราะอะไรถึงได้ให้เธอมาเป็นกัปตัน
ครูฝึกฟุรุโชวถามกลับว่าแล้วเธอคิดว่ากัปตันคืออะไร?
มิเกะจังบอกว่า บางทีก็เหมือนเป็นคุณพ่อ และลูกเรือทุกคนก็เป็นครอบครัวเดียวกัน
ครูฝึกบอกว่าแบบนั้นแหละถึงจะเหมาะกับฮาเระคาเซะ


กลุ่มพวกที่มีหน้าที่บนสะพานเดินเรือได้เข้ามาที่สะพานเดินเรือและพบกับเจ้าอิโซโรคุมานั่งอยู่
มาชิโระรู้สึกเหวออีกครั้งว่าเจ้านี่อีกแล้วหรอ (เพราะตอนเช้าก่อนจะตกน้ำก็พบกับเจ้าอิโซโรคุมาแล้ว)


ตรงนี้ลองสังเกตว่าที่ไหล่ของมาชิโระได้ทำการประดับสายยงยศเพิ่มขึ้นมา
สายยงยศก็มีการแบ่งหลายประเภทครับ เช่นราชองค์รักษ์ นายธง(ทหารคนสนิท) เสนาธิการ
กรณีของมาชิโระอาจเป็นสายของเสนาธิการมากกว่า


เนื่องจากใกล้ออกเรือแล้ว จะเอาลงไปก็ไม่ทัน ก็เลยให้อิโซโรคุออกเรือไปด้วยกันซะเลย อย่างน้อยก็น่าจะเอาไว้ช่วยจับหนูได้
มิเกะจังก็เลยบอกว่างั้นให้อิโซโรคุมีตำแหน่งเป็นกัปตันใหญ่เลยละกัน มาชิโระถึงกับคอตก ที่แมวอยู่ระดับสูงกว่าตัวเองอีก


จากนั้นทุกคนที่มีหน้าที่บนสะพานเดินเรือจึงแนะนำตัวกันว่าอยู่ตำแหน่งอะไร
ตรงนี้ทาเทชิ ชิมะ อ้ำอึ้งท่าทางเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูด
แต่มิเกะจังจำได้ว่าเธอคือต้นปืน ชื่อทาเทชิ ชิมะ แสดงให้เห็นว่าเธอน่าจะจำลูกเรือทุกคนได้หมดแล้วจริงๆ






จากนั้นฮาเระคาเซะก็ทำการออกเรือไปพร้อมๆกับเรือลำอื่น โดยมีกำหนดถึงจุดนัดพบในอีก 2 สัปดาห์

แต่ว่าเมื่อถึงเวลานัดหมายแล้วทางฮาเระคาเซะกลับยังมาไม่ถึง
ทางเรือซารุชิมะของครูฝึกฟุรุโชวได้รับโทรเลขแจ้งจากฮาเระคาเซะว่าจะมาถึงช้าหน่อย


สำหรับเรือซารุชิมะนั้นผมคาดว่าน่าจะมีต้นแบบมาจากเรือโจมตีชายฝั่ง LCS-2 USS Independence ครับ
เรือลำนี้เป็นเรือยุคปัจจุบันและเรียกว่าโคตรไฮเทคของกองทัพเรือสหรัฐฯเลยทีเดียว
มีความคล่องตัวสูง สามารถเข้าปฏิบัติการชายฝั่งในบางพื้นที่ ที่เรือพิฆาตทำไม่ได้
และยังสามารถทำการรบผิวน้ำและปราบเรือดำน้ำได้ด้วย
ลองอ่านข้อมูลเพิ่มเติมจากที่นี่ดูได้ครับ
http://zedth.exteen.com/20100509/lcs-21


ทางด้านฮาเระคาเซะที่ไปสาย มาชิโระถามว่าแล้วนี่เมื่อไหร่เราจะไปถึงกัน
ต้นหนรินจังก็บอกว่าด้วยความเร็ว 18 นอตนี้เราน่าจะถึงในอีก 4 ชั่วโมง มาชิโระก็เฟลที่ออกเรือครั้งแรก็ไปสายซะแล้ว
แต่ก็เป็นเพราะฮาเระคาเซะเป็นเรือที่มีแรงดันสูงทำให้เครื่องยนต์มีปัญหาระหว่างทาง


มาชิโระถามหาถึงกัปตันที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปอยู่ส่วนไหนของเรือ
ก็เลยให้เมจังมาตามตัวพบว่าอยู่ที่ดาดฟ้าเรือกับอิโซโรคุ มิเกะจังบอกว่าถ้าเรื่องไปสายล่ะก็ให้สึกุจังส่งโทรเลขไปบอกแล้ว
แต่เมจังบอกว่าถึงงั้นมาชิโระก็ต้องการพบตัวอยู่ดี

พอกลับขึ้นสะพานเดินเรือพร้อมอุ้มอิโซโรคุ ซึ่งดูคล้ายกับเทพแมวจาก Kantai Collection มากหลายคนพูดภึงกันอยู่ไม่รู้จงใจรึเปล่า 555


ทันใดนั้นฮาเระคาเซะก็ถูกโจมตีจากปืนใหญ่ กระสุนตกใกล้กราบขวาเรือ
ทุกคนแปลกใจว่าทำไมถึงได้ถูกโจมตี

ในตอนนี้เองมิเกะจังเรียกมาชิโระว่าชิโระจัง ทำให้มาชิโระถึงกับงง (ต่อไปนี้ขอเรียกว่าชิโระจังเลยนะครับ)
และก็ขอให้เรียกตัวเองว่าต้นเรือหรือไม่ก็มุเนทานิซังได้มั้ย แต่มิเกะจังบอกว่าแบบนั้นดูไม่ค่อยสนิทอ่ะ
ชิโระจังก็บอก เออสิ ก็เราไม่ได้สนิทกันนี่!!


ที่มิเกะจังเรียกเพราะต้องการจะปีนไปส่องกล้องดูว่าใครเป็นคนโจมตี ก็เลยขอยืมไหล่ชิโระจังให้ช่วยแบกขึ้นไปหน่อย
(บอกให้ทำอะไรก็ทำหมดนะเนี่ย 555)

เมื่อส่องกล้องไปก็พบว่าคนที่โจมตีคือเรือซารุชิมะของครูฝึกฟุรุโชว
ชิโระจังบอกว่าคงเพราะเขาต้องโกรธที่เรามาสายแน่ๆอยู่แล้ว


มิเกะจังสังเกตว่ากระสุนที่ตกระเบิดด้วยแสดงว่าเป็นกระสุนจริง

จากนั้นซารุชิมะก็ยังคงยิงใส่เรื่อยๆแต่ก็ไม่โดนตัวเรือ มิเกะจังพยายามติดต่อเพื่อขอโทษที่มาสายแต่ก็ไม่เป้นผล
รินจังบอกว่าเขาอาจจะแค่ยิงขู่ก็ได้ เพราะความสามารถของซารุชิมะน่ะ ถ้าจะจมเรือเราก็คงจมได้ไปนานแล้ว

ทางฮาเระคาเซะก็พยายามขอโทษที่มาสายหลายวิธีทั้งวิทยุ และสัญญานธง
ตรงนี้มัจจิเทพมากขึ้นไปให้สัญญานธงบนพรวน โดยที่ไม่ตกลงมาได้ยังไงก็ไม่รู้ 555


แต่แล้วไม่ว่าจะลองกี่วิธีก็ไม่เป็นผลกระสุนนัดถัดมาทำให้ห้องเครื่องมีน้ำเข้า และตัวบรรจุตอปิโดเสียหาย
รวมถึงหม้อหุงข้าวที่พังไป 1 ใบ 555

ซารุชิมะก็เริ่มยิงแม่นขึ้นเรื่อยๆ
ถึงอย่างนั้นชิโระจังก็เอะใจว่าทางนั้นคิดจะยิงเราจริงๆแน่หรอเพราะป้อมปืนของทางนั้นสามารถยิงได้ถึง 220 นัดต่อนาที
และเรดาห์ควบคุมการยิงของเรือระดับนั้นจะยิงให้โดนก็ไม่ยากเลยแท้ๆ




มิเกะจังจึงตัดสินใจโต้กลับ ถึงจะไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำเพื่อปกป้องลูกเรือ
จึงสั่งให้เตรียมยิงตอปิโดโดยให้ใช้ลูกซ้อมต่อให้ยิงโดนทางนั้นก็ไม่จม

ฮาเระคาเซะเข้าไปในระยะ 3,000 เมตรแล้วทำการยิงตอปิโดใส่ซารุชิมะเต็มๆ




เมื่อซารุชิมะความเร็วตกลง ฮาเระคาเซะจึงทำการหักซ้ายเต็มตัวและหนีทันที

เนื่องจากเครื่องยนต์ทำงานหนักมากทำให้ในห้องเครื่องความร้อนสูง
ทางมารอนจังที่เป็นต้นกลก็บ่นๆว่าร้อนอยู่พอหันไปดูอีกที พวกช่างคนอื่นๆก็ถอดเสื้อผ้ากันหมดแล้ว
รู้สึกทุกคนจะใส่ชุดว่ายน้ำไว้ข้างในกัน น่าจะเพื่อให้สะดวกแก่การปฏิงานใต้น้ำได้ทันที



*ต่อคอมเม้นท์ 1 นะครับ*