“พี่หมากขา...น้องพลูคิดอะไรไม่ออกจริงๆ พี่หมากว่าน้องพลูควรทำยังไงดี?” หญิงสาวเข้าไปกอดพี่ชายจากด้านหลัง พอเทียมภพรู้สึกตัวก็หันมากอดตอบน้องสาวไว้หลวมๆก่อนจะดันตัวออกเพื่อที่จะมองหน้าหญิงสาวที่เขาฟูมฟักมาแต่เล็กแต่น้อยให้ชัดๆ เห็นน้ำใสๆคลอหน่วยอยู่ในลูกตาดำขลับ เขาไล้มือที่แก้มบางสีชมพูระเรื่อนั้นเบาๆแล้วน้ำใสๆก็หยดลงบนข้อนิ้วนั้น ชายหนุ่มเกิดอาการแน่นเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก คำถามนั้นเขาตอบไม่ได้...ไม่อาจช่วยหรือคำชี้แนะใดๆได้เลยเพราะมันยากเหลือเกินที่ต้องตัดสินใจว่าจะเก็บน้องไว้กับตัวเองตลอดไปหรือจะปล่อยไปตามครรลองธรรมชาติของมนุษย์
             “ใบพลู...พี่รู้ว่าหนูกำลังสับสนและลำบากที่จะตัดสินใจ พี่เสียใจจริงๆที่ครั้งนี้พี่ช่วยอะไรไม่ได้เลย รู้เพียงแต่ว่าถ้าเราตอบตกลง...พี่จะเป็นคนพาเราไปเอง...”
    “แต่ถ้าบอกว่าไม่...พี่ก็จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องน้องพลูอีก  รู้ไว้นะว่าหนูคือตัวแทนดวงดาวที่สวยที่สุดในชีวิตพี่หมากและในโลกนี้ก็ไม่มีใครที่จะรักหนูได้เท่าพี่หมากคนนี้อีกแล้ว”

             แทนดาวซบหน้ากอดพี่ชายแน่นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก เทียมภพลูบหลังไหล่ให้คนเกิดทีหลังอย่างปลอบประโลม หัวใจรวดร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หากเลือกได้...เขาจะไม่ยอมให้ใครมาแยกแทนดาวไปจากอ้อมอกเด็ดขาด แต่ก็มิอาจปฏิเสธว่ามนุษย์ทุกคนย่อมมีวิถีทางของตัวเอง เขาไม่สามารถดูแลแทนดาวไปได้ตลอดชีวิต ในสักวันหนึ่งหล่อนจะต้องมีใครคอยปกป้องคุ้มครองให้ความรักและดูแลเอาใจใส่เหมือนกับที่เขามอบให้น้องสาวคนนี้มาตลอดชีวิต
ด้านน้องสาวก็คิดไม่ตก แล้วหล่อนจะทำอย่างไรต่อไปดี คำถามนั้นยังคงก้องเวียนวนอยู่ในหัวพร้อมๆกับใบหน้าเคร่งขรึมที่จะมีรอยยิ้มให้เฉพาะเพียงตนเองเท่านั้น

             “แต่งงานกับพี่มั้ย?”

              ตั้งแต่เล็กจนโต แทนดาวไม่เคยตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเลย สิทธิ์ขาดทั้งหมดตกไปอยู่กับเทียมภพ พี่ชายที่เปรียบเหมือนพ่อคนที่สอง ทุกอย่างจะต้องถามพี่หมากก่อนว่าชอบหรือเปล่า? เห็นด้วยหรือไม่? แต่คราวนี้...หล่อนต้องตัดสินใจเอง กลัวเหลือเกิน...แม้จะรักและผูกพันกับพี่ชายมากเพียงใด ไม่อยากพรากจากไปไหน หากแต่ในใจลึกๆมันก็มีบางอย่างที่หัวใจร่ำร้องต้องการ
ความรักที่เทียมภพมีให้หล่อนนั้นบริสุทธิ์จริงใจอย่างไม่ต้องสงสัย หากแต่ความ ‘รู้สึก’ อีกรูปแบบหนึ่งที่รบกวนจิตใจมานานนับปีมันเรียกร้องและรุมเร้า แม้จะปฏิเสธได้ในตอนแรกแต่คราวนี้หล่อนรู้ตัวว่าคงหนีไม่พ้นและกำลังจะพ่ายแพ้ คำถามจาก ‘เขา’ ยังคงวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา คำตอบมีแค่สองข้อคือ 'ตกลง' และ 'ไม่'  เพียงเท่านี้