ทำไมหนูไม่เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ซะให้รู้แล้วรู้รอด มันคงจะดีกว่ามานั่งอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งระหว่างพ่อกับแม่ หนูอยากหนีออกจากบ้านแต่ก็เป็นลูกแหง่ ทั้งที่โตขนาดนี้แล้ว คือติดทั้งพ่อและแม่ แต่ก็ติดแม่มากกว่าเพราะพ่อปากร้ายกับหนูและแม่เหลือเกิน หลายครั้งหนูก็ระเบิดลงโดยไม่สนหมาสนแมวอะไรอีกแล้ว เข้าใจเลยว่าทำไมเพื่อนวัยเดียวกันถึงเป็นซึมเศร้า และทำไมผู้หญิงหลายคนเลือกเป็นโสดหรือไม่ก็หนีไปบวชชี

ปีหน้าหนูมีเรียนต่อ แต่ก็ไม่อยากทิ้งแม่ไว้กับพ่อ หนูคิดไม่ตกเลยค่ะว่าจะทำอย่างไรดี ช่วงนี้ก็เลยฝันร้ายบ่อยๆ จริงๆไม่ต้องเรียนต่อก็ได้ หางานทำแถวบ้านแล้วคอยอยู่ดูแลพ่อกับแม่มันก็เป็นทางออกอย่างหนึ่ง แต่ก็อยากรับฟังผู้มีประสบการณ์ เผื่อจะได้ข้อคิดดีๆหรือหลักธรรมต่างๆมาใช้ในการตัดสินใจ ขอบคุณพี่ๆที่สละเวลามาอ่านค่ะ