คุณเคยน้อยใจไหมที่พ่อแม่ของเราไม่เคยให้กำลังใจเราเลยไม่ว่าเรื่องอะไรไม่เคยที่จะสนับสนุนเหมือนพ่อแม่คนอื่น เช่นฟันเราทุเรศ ขอจัดฟันก็ไม่ให้ แล้วพ่อเห็นลูกของเพื่อนพ่อสวยหล่อก็มาหาว่าลูกตัวเองไม่ไขว่คว้าเอง ไม่ดิ้นล้นเอง แล้วมีอย่างอื่นอีกพอเราเครียดจากเรื่องงานมาเราโทรมาระบายแล้วขอกำลังใจกับได้คำด่าคำดูถูก เวลาที่เราไปแข่งขันอะไรถ้าเราแพ้มาแทนที่จะได้คำปลอบใจแต่กับได้คำดูถูก ไม่รู้จะบาปหรือป่าวที่มาต่อว่าพ่อแม่แบบนี้ แต่มันอัดอั้นมากเสียใจทุกคำพูดที่พ่อแม่พูดก็ไม่อยากคิดน่ะพอเรามีเรื่องดีๆๆก็อวยแต่พอเราท้อกลับด่าเรา แถมไม่พอแม่อยากให้เรามีสามีรวย เรามีสามีแล้วนะแต่เหมือนแม่ไม่ชอบเพราะสามีเพราะไม่ค่อยรวย ชอบว่าเราว่าไม่รู้จักเลือก หาให้มันดีๆกว่านี้แถมยังไม่พอดูถูกสามีเราอีกว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงเราหรอก   แต่ที่เรามีได้ทุกวันนี้ก็เพราะพ่อแม่เราเข้าใจแต่ที่เราไม่เข้าใจก็คือเวลาที่เราเรียนเราอยากได้นู่นได้นี่เข้าใจบางอย่างมันไม่จำเป็น อันนี้เราเข้าใจแต่เรื่องที่มันจำเป็นก็มี แล้วพอคนอื่นมาว่าเรานะ แทนที่แม่จะด่าคนนั้นกับมาด่าว่าเราแล้วอารมณ์เสียใส่เรา คือตอนนี้เราอ้วนไงก็ว่าเราอ้วนอย่างโน่นอย่างงี้เอาเราไปเปรียบกับลูกคนอื่นที่สวยแล้วดูดี แล้วนี่จะไม่ให้เราเสียใจได้ไง เราเสียใจมากที่เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แต่ไม่เป็นไรเราคนนี้แหละที่จะไม่ทิ้งพ่อแม่และดูแลพ่อแม่ตอนแก่เฒ่า ไม่มีการทิ้งแน่นอนเพราะยังไงท่านก็เลี้ยงจนเราโตมา