นั่งดูชีวิตคนอื่นแล้วบางทีก็น้อยใจชีวิตตัวเอง
ใจจริงก็ดีใจกับเค้านะคะ
แต่สักพักก็มานั่งคิดว่า ทำไมชีวิตฉันมันแย่นักนะ

เกิดมาก็จนมาก มาก แบบอธิบายไม่ถูก ไม่พอ
ยังน้ำเน่าเหมือนตัวประกอบละครเย็น ที่พ่อชอบเมามาตบตีลูกเมียอีก ไถเงินครอบครัวไปกินเหล้าจนตาย

แม่ก็ไม่รัก รักพี่สาวมากกว่า เพราะหวังพึ่งพี่
แต่ก็พึ่งไม่ได้ เพราะพี่รักแต่สามีตัวเอง

พยายามมากมาย สุดท้ายก็ล้มเหลว ล่มจม แม่ก็ไม่เคยให้กำลังใจ ทั้งที่เราเป็นคนเลี้ยงดู อวยแต่พี่ พูดแต่พี่มีบุญกว่าเรา ดีกว่าเรา บางทีก็คิดนะ ดีกว่าก็ไปอยู่กับพี่สิ คือน้อยใจจนเลิกคิดไปเอง

ทำงานก็เจอแต่คนดูถูกหาเรื่องด่าสารพัด เครียดจนกินยาเยอะมาก จะลาออกก็ไม่ได้ แม่ลูกหลานจะเอาอะไรกิน

มีแฟนก็เห็นแก่ตัว ขี้เกียจ แต่อยากรวย นั่งเพ้อเจ้อ บังคับให้เราขยันหาเงิน บงการไปวัน ๆ

พยายามยืนด้วยตัวเองจนชีวิตค่อย ๆ ดีขึ้นแล้ว
มาเห็นใครประสบความสำเร็จโดยไม่ต้องพยายามมาก เพราะมีพื้นฐานดี มีพ่อแม่พี่น้องคอยสนับสนุน แล้วเค้าบ่นว่าลำบากนะ อย่างนู้น อย่างนี้ มันรู้สึก ชีวิตฉันนี่ นรกใช่ไหม มันถึงได้ทุกข์ขนาดนี้

เข้าใจว่าแข่งบุญ แข่งวาสนากันไม่ได้ แค่รู้สึกแย่กับชีวิตตัวเอง

ขอบคุณที่ทนอ่านนะคะ