สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของดิฉันเอง ผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ
วันนี้ ฉันแค่อยากหาที่ระบายซักที่เลยนึกถึงพันทิป เพราะฉันไม่อยากเพ้อเจ้อให้ใครฟัง
เพราะคงไม่มีใครเต็มใจที่จะฟังเรื่องแย่ๆของคนอื่น เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้ฉันอายุ26ปี ทำงานหาเงินเรียนเองตั้งแต่อายุ14
ครอบครัวไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่ พ่อมีภรรยาใหม่ พร้อมกับลูกอีก2คนคือน้องต่างแม่ของฉัน พ่อทุ่มเททั้งหมดให้กับทางนั้น
มีน้อยใจบ้างแต่คิดว่า มันคงไม่มีประโยชน์ ที่จะงอแงเราโตแล้ว ฉันออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียวตั้งแต่จบม.3
จริงๆอยากเรียนให้สูงกว่านี้ แต่อะไรหลายๆอย่างไม่เอื้ออำนวย โลกนี้ไม่เคยสวยสำหรับฉันมานานแล้ว
ไม่มีความเพ้อฝันใดๆทั้งสิ้นในหัวฉัน มีแต่ความเป็นจริงตรงหน้าล้วนๆ วันที่ฉันออกมาวันแรก ยันทุกวันนี้รวมแล้วเป็นเวลา11ปีเต็ม
พ่อไม่เคยโทตามฉันเลย สาเหตุที่ออก ก็ดูเหมือนจะเลียนแบบละครน้ำเน่ามาคือแม่เลี้ยงเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดีและทำทุกทางให้พ่อเกลียดฉันไปด้วย
นี่ไม่ใช่ละครค่ะ มันคือเรื่องจริง แต่ฉันรู้สึกโชคดี1อย่างคือ ฉันมีภูมิคุ้มกันที่ดี คือการไม่มานั่งหาคำตอบว่าทำไมพ่อไม่รัก แต่นั่งหาคำตอบอื่นแทนคือ
ทำยังไงให้ตัวฉันอยู่เองได้ ด้วยเพราะฉันไม่มีแม่ไม่มีอะไรเลยมาตั้งแต่เด็ก ฉันเลยชินชากับการไม่มีอะไรมั้งคะ แต่ก็แอบคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี
เพราะถ้าฉันคิดอีกทาง ฉันคงอยู่ไม่ได้ถึงทุกวันนี้ และแล้วฟ้าก็ลำเอียง ทางนั้นมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ฉันตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉันป่วย ฉันป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูง และโรคซึมเศร้าเป็นขั้นรุนแรงแบบไม่รู้ตัว
มารู้ก็ตอนที่รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติอะไรหลายๆอย่างเลยไปหาหมอ และก็ได้รู้ว่าฉันป่วย ฉันเคยฆ่าตัวตาย2รอบทำไปแบบไม่รู้ตัวแต่ก็รอดมาได้
สงสัยคงเพราะฉันต้องเจออะไรที่แย่ๆต่อไป ฉันต้องไปหาหมอทุกเดือน กินยาวันละ14เม็ด ทำให้มีผลกระทบต่อชีวิตประจำวัน
นั่นคือ การทำงาน การเงิน การใช้ชีวิต การอยู่ร่วมกับผู้อื่น และการอยู่กับตัวเองที่แสนทรมานในทุกวัน ฉันเหนื่อยท้อ แต่คนรอบข้างมองว่าฉันสำออย
พูดอะไรไปก็หาว่าเป็นข้ออ้าง ฉันอยากให้คนอื่นมาลองเป็นฉันบ้าง ฉันตั้งใจจะทำกระทู้ของฉันให้เป็นไดอารี่ ที่ไม่ส่วนตัว เพราะเผื่อใครท้อหรือเป็นแบบฉันเกิดเค้ามาอ่านเจอเข้า มันอาจจะทำให้เค้ายิ้มได้บ้างแล้วคิดว่าเค้าไม่ได้เป็นคนที่โชคร้ายคนเดียว....
ตั้งใจเริ่มต้นทำงานใหม่หลังจากอาการป่วยเริ่มดีขึ้นแต่..
วันนี้ ฉันแค่อยากหาที่ระบายซักที่เลยนึกถึงพันทิป เพราะฉันไม่อยากเพ้อเจ้อให้ใครฟัง
เพราะคงไม่มีใครเต็มใจที่จะฟังเรื่องแย่ๆของคนอื่น เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้ฉันอายุ26ปี ทำงานหาเงินเรียนเองตั้งแต่อายุ14
ครอบครัวไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่ พ่อมีภรรยาใหม่ พร้อมกับลูกอีก2คนคือน้องต่างแม่ของฉัน พ่อทุ่มเททั้งหมดให้กับทางนั้น
มีน้อยใจบ้างแต่คิดว่า มันคงไม่มีประโยชน์ ที่จะงอแงเราโตแล้ว ฉันออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียวตั้งแต่จบม.3
จริงๆอยากเรียนให้สูงกว่านี้ แต่อะไรหลายๆอย่างไม่เอื้ออำนวย โลกนี้ไม่เคยสวยสำหรับฉันมานานแล้ว
ไม่มีความเพ้อฝันใดๆทั้งสิ้นในหัวฉัน มีแต่ความเป็นจริงตรงหน้าล้วนๆ วันที่ฉันออกมาวันแรก ยันทุกวันนี้รวมแล้วเป็นเวลา11ปีเต็ม
พ่อไม่เคยโทตามฉันเลย สาเหตุที่ออก ก็ดูเหมือนจะเลียนแบบละครน้ำเน่ามาคือแม่เลี้ยงเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดีและทำทุกทางให้พ่อเกลียดฉันไปด้วย
นี่ไม่ใช่ละครค่ะ มันคือเรื่องจริง แต่ฉันรู้สึกโชคดี1อย่างคือ ฉันมีภูมิคุ้มกันที่ดี คือการไม่มานั่งหาคำตอบว่าทำไมพ่อไม่รัก แต่นั่งหาคำตอบอื่นแทนคือ
ทำยังไงให้ตัวฉันอยู่เองได้ ด้วยเพราะฉันไม่มีแม่ไม่มีอะไรเลยมาตั้งแต่เด็ก ฉันเลยชินชากับการไม่มีอะไรมั้งคะ แต่ก็แอบคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี
เพราะถ้าฉันคิดอีกทาง ฉันคงอยู่ไม่ได้ถึงทุกวันนี้ และแล้วฟ้าก็ลำเอียง ทางนั้นมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ฉันตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉันป่วย ฉันป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูง และโรคซึมเศร้าเป็นขั้นรุนแรงแบบไม่รู้ตัว
มารู้ก็ตอนที่รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติอะไรหลายๆอย่างเลยไปหาหมอ และก็ได้รู้ว่าฉันป่วย ฉันเคยฆ่าตัวตาย2รอบทำไปแบบไม่รู้ตัวแต่ก็รอดมาได้
สงสัยคงเพราะฉันต้องเจออะไรที่แย่ๆต่อไป ฉันต้องไปหาหมอทุกเดือน กินยาวันละ14เม็ด ทำให้มีผลกระทบต่อชีวิตประจำวัน
นั่นคือ การทำงาน การเงิน การใช้ชีวิต การอยู่ร่วมกับผู้อื่น และการอยู่กับตัวเองที่แสนทรมานในทุกวัน ฉันเหนื่อยท้อ แต่คนรอบข้างมองว่าฉันสำออย
พูดอะไรไปก็หาว่าเป็นข้ออ้าง ฉันอยากให้คนอื่นมาลองเป็นฉันบ้าง ฉันตั้งใจจะทำกระทู้ของฉันให้เป็นไดอารี่ ที่ไม่ส่วนตัว เพราะเผื่อใครท้อหรือเป็นแบบฉันเกิดเค้ามาอ่านเจอเข้า มันอาจจะทำให้เค้ายิ้มได้บ้างแล้วคิดว่าเค้าไม่ได้เป็นคนที่โชคร้ายคนเดียว....