แม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเราเป็นลูกคนเดียว แต่ส่วนใหญ่เราจะอยู่กับยายแล้วก็น้าตั้งแต่เด็ก จริงๆมันก็ทั้งรักทั้งเกลียดนั่นแหละค่ะ รักที่เค้าเป็นแม่บางครั้งเราก็สามารถหัดไปปรึกษาเค้าได้ในบางเรื่อง แต่ไม่ชอบที่เขาชอบพูดส่งๆ พูดแต่ไม่ทำตามคำพูด ให้ความหวังต่างๆนาๆ แต่ในปี2667นี้ตั้งแต่ต้นปี เป็นปีที่ครอบครัวเรามีปัญหาทางการเงิน เราก็เข้าใจจากที่เมื่อก่อนเราจะขอเงินเขาเป็นรายอาทิตย์ อาทิตย์ละ600-700 แล้วค่าห้องเขาก็เป็นคนจ่ายตกอยู่ที่3,500-3,900 (เราเป็นนศ.) ตั้งแต่มีมีปัญหาเรื่องเงิน เราก็ขอเงินเขาน้อยลงจากอาทิตย์ละ600-700 ก็เหลือเดือนละ300-400 ค่าห้องก็ให้เขามาช่วยจ่ายคนละครึ่งตกเดือนละไม่เกิน2,000 เพราะเราก็หาเงินเองบ้างแต่มันก็ไม่ได้พอเพราะเป็น พาร์ทไทม์ เวลามีกิจกรรมของมหาลัยหรือคณะก็ต้องลา แล้วค่าห้องที่ไม่เกิน 2,000 บาทแม่ชอบจ่ายเกือบปลายเดือนเลยทั้งๆที่ความเป็นจริงต้องจ่ายก่อนวันที่ 5 ซึ่งมันต้นเดือน เวลาเราทักไปทวงเขาก็ชอบบอกว่าไม่มี เราก็เครียดแต่เราก็เข้าใจเขา บางครั้งเค้าบอกจะทยอยโอนให้ตั้งแต่ต้นเดือน แต่พอเราทักไปเตือนเขาก็บอกว่าไม่มี สำหรับเราเราคิดว่าแม่คงมีการเก็บเงินไว้สำหรับเราโดยเฉพาะแต่จริงๆแล้วไม่มี จนกระทั่งปลายปีเดือนธันวาคมค่าใช้จ่ายเยอะมากทำให้เงินที่เราหามันไม่พอเพราะมีกิจกรรมทางคณะซึ่งต้องเสียเงินเหมือนกันและเป็นจำนวนที่เยอะสำหรับเรามาก เราก็เอาเงินของเราไปจ่าย ค่าหนังสือหลายเล่มมากเราก็เอาเงินไปจ่าย แล้วเราป่วยหนักเราก็เอาเงินเราซื้อค่ายาค่ารักษาตัวเอง และค่าใช้จ่ายอื่นๆอีกมากมายเลยในเดือนนี้ จนทำให้เงินเราไม่พอ เราก็มีการทักไปขอแม่มาก100-200 แต่แค่ตอนจำเป็นเท่านั้น เราเลยขอแม่ว่าเดือนนี้เงินไม่พอแม่ จ่ายค่าห้องเต็มจำนวนให้ได้มั้ย ซึ่งประมาน3,500 เขาก็บอกจะทยอยโอนให้ตั้งแต่กลางเดือนแต่ เหมือนเดิมค่ะเค้าไม่ได้ทยอยโอนให้ ต้องจ่าย เราก็ทักไปหาเค้าแล้วเขาก็พึ่งหาเงินในส่วนที่เขาต้องจ่ายเราวันนั้นซึ่งมันก็ไม่ทันจนทำให้ต้องเลื่อน พอถึงวันที่ต้องจ่ายจริงๆเค้าก็ยังไม่มีก็ต้องเลื่อนอีก เราเลยบอกไปว่าเลื่อนจนเขาจะไล่ออกแล้ว แต่แม่ตอบกลับมาว่า ก็ให้เขาไล่ออกไปสิ ก็มันไม่มี ซึ่งเคยเกิดเหตุการแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง เราบอกให้แม่คุยกับเจ้าของห้องเองได้มั้ย เขาก็ไม่ยอมคุย เราก็ต้องคุยเองทุกอย่าง เหมือนแม่เราไม่เคยรู้ความเป็นอยู่ของเราเลย เราต้องไปเรียนพอเจอเจ้าของหอจาก ที่คุยกันปกติก็ต้องพยายามหลบหน้าเขา กลายเป็นตึงใส่กัน ตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แม่ก็ไม่เคยมารับรู้อะไรกับเรา เราป่วยหนักเราบอกแม่แม่ก็ไม่สนใจ การที่เราคิดแบบนี้มันผิดมั้ยหรือว่าเป็นเรื่องปกติของครอบครัว