ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะค้ะ เรื่องอาจจะวนไปวนมานิดหน่อยต้องขอโทษด้วยนะค้ะ
เรากับแฟนคบกันมาราวๆเกือบจะปีแล้วค่ะ เรากับแฟนมีอะไรคล้ายกันในหลายๆเรื่องค่ะ มีความชอบที่เหมือนกัน
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเรามักจะเป็นฝ่ายดูแลเขา ง้อเขา เอาใจเขา ทั้งๆที่นิสัยเราไม่ใช่คนอย่างงั้นเลย เราเป็นคนๆนึงที่นิสัยก็เหมือนๆกับ ผญ ธรรมดาทั่วไป อยากให้แฟนเอาใจ ใส่ใจ ดูแล ปกป้องเรา และอย่างอื่นที่คนรักเขามักจะทำกัน แต่ความรู้สึกเรามันกลับไม่ใช่อย่างงั้น เราเหมือนสลับหน้าที่กันกับแฟนเลยก็ว่าได้เลยค่ะ เราเหมือนกลายเป็น ผช แล้วเขากลับกลายเป็น ผญ ไปแทน....
เรากลับรู้สึกว่าเราขาดอะไรในหลายๆอย่าง ความรักที่เราให้เขา มันเหมือนกับว่าเราเป็นแต่ฝ่ายให้เขาเสมอ แต่เขากลับกลายเป็นฝ่ายห่างหายไปจากเราเรื่อยๆ เรารักเขามากๆ หรืออาจจะมากเกินไปก็ว่าได้ ในบางครั้งเขากับทำให้เรารู้สึกว่าเราโดดเดี่ยว รู้สึกเหงาบ้าง แต่เราพยายามไม่คิดมาก ทั้งๆที่เราเป็นคนคิดมากๆๆๆ เขามักจะงอนเราในหลายๆครั้งที่เราไม่ตามใจหรือไม่เข้าใจในอะไรที่ต้องการจะสื่อกับเรา เขามีความเอาแต่ใจตัวเองอยู่บ้าง บางที่ก็ขึ้นอยู่กับสถานะการที่เกิดขึ้น ในทุกครั้งที่เราทะเลอะกัน เขามักจะพูดเสมอว่าแล้วทำไม ก็เขาเป็นของเขาอย่างงี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เรารู้สึกเหมือนเราพยายามมากไป เราใส่ใจเขามากเกินไป ทั้งๆที่เขาไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ เราพยายามมากๆ พยายามที่จะได้เจอกัน พยายามที่จะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ พยายามหาอะไรทำด้วยกัน เหมือนในทุกๆอย่างที่เราทำ เรามักจะนึกถึงเขาเสมอ นึกถึงใจเขา นึกถึงความรู้สึกของเขาเสมอ แต่เขากลับไม่ค่อยนึกถึงใจเราเลย ในหลายๆเรื่อง เราพยายามฝืนตัวเอง พยายามเปลี่ยนตัวเองทั้งๆที่ทำไปมันอาจจะไม่ใช่ตัวเราเลยก็ได้ เราปรับในทุกๆอย่างที่สามารถปรับได้จริงๆ
เรารู้สึกเหนื่อย เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราทำไปทั้งหมดมันเหมือนเราไม่มีค่าในสายตาเขามากเท่าที่เราเห็นเขาในสายตาเรา เราเหนื่อย เหนื่อยที่จะต้องเป็นฝ่ายพยายามเพื่อเขาอยู่ฝ่ายเดียว เขามักจะพูดเสมอว่า ตัวเขาเองก็ปรับตัวแล้ว แต่เราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าสิ่งที่เขาบอกว่าปรับแล้วมันปรับแล้วจริงๆ เพราะเราไม่รู้สึกอะไรเลย เราว่าเขาเองคงปรับตัวเองเพื่อให้เข้ากับเราได้เท่าที่เราปรับเพื่อเขา.....เราคงรักเขามากเกินไปจริงๆ
ความรักที่เราให้เขาคือ 100 เต็ม แต่พอเราลองถามเขา เขากลับบอว่าเขาให้เราไม่เต็ม และเขาก็เชื่อว่าเราก็ไม่ได้ให้เขาเต็มจริงๆ
หรือว่าเรา...พยายามมากไป...
เรากับแฟนคบกันมาราวๆเกือบจะปีแล้วค่ะ เรากับแฟนมีอะไรคล้ายกันในหลายๆเรื่องค่ะ มีความชอบที่เหมือนกัน
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเรามักจะเป็นฝ่ายดูแลเขา ง้อเขา เอาใจเขา ทั้งๆที่นิสัยเราไม่ใช่คนอย่างงั้นเลย เราเป็นคนๆนึงที่นิสัยก็เหมือนๆกับ ผญ ธรรมดาทั่วไป อยากให้แฟนเอาใจ ใส่ใจ ดูแล ปกป้องเรา และอย่างอื่นที่คนรักเขามักจะทำกัน แต่ความรู้สึกเรามันกลับไม่ใช่อย่างงั้น เราเหมือนสลับหน้าที่กันกับแฟนเลยก็ว่าได้เลยค่ะ เราเหมือนกลายเป็น ผช แล้วเขากลับกลายเป็น ผญ ไปแทน....
เรากลับรู้สึกว่าเราขาดอะไรในหลายๆอย่าง ความรักที่เราให้เขา มันเหมือนกับว่าเราเป็นแต่ฝ่ายให้เขาเสมอ แต่เขากลับกลายเป็นฝ่ายห่างหายไปจากเราเรื่อยๆ เรารักเขามากๆ หรืออาจจะมากเกินไปก็ว่าได้ ในบางครั้งเขากับทำให้เรารู้สึกว่าเราโดดเดี่ยว รู้สึกเหงาบ้าง แต่เราพยายามไม่คิดมาก ทั้งๆที่เราเป็นคนคิดมากๆๆๆ เขามักจะงอนเราในหลายๆครั้งที่เราไม่ตามใจหรือไม่เข้าใจในอะไรที่ต้องการจะสื่อกับเรา เขามีความเอาแต่ใจตัวเองอยู่บ้าง บางที่ก็ขึ้นอยู่กับสถานะการที่เกิดขึ้น ในทุกครั้งที่เราทะเลอะกัน เขามักจะพูดเสมอว่าแล้วทำไม ก็เขาเป็นของเขาอย่างงี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เรารู้สึกเหมือนเราพยายามมากไป เราใส่ใจเขามากเกินไป ทั้งๆที่เขาไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ เราพยายามมากๆ พยายามที่จะได้เจอกัน พยายามที่จะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ พยายามหาอะไรทำด้วยกัน เหมือนในทุกๆอย่างที่เราทำ เรามักจะนึกถึงเขาเสมอ นึกถึงใจเขา นึกถึงความรู้สึกของเขาเสมอ แต่เขากลับไม่ค่อยนึกถึงใจเราเลย ในหลายๆเรื่อง เราพยายามฝืนตัวเอง พยายามเปลี่ยนตัวเองทั้งๆที่ทำไปมันอาจจะไม่ใช่ตัวเราเลยก็ได้ เราปรับในทุกๆอย่างที่สามารถปรับได้จริงๆ
เรารู้สึกเหนื่อย เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราทำไปทั้งหมดมันเหมือนเราไม่มีค่าในสายตาเขามากเท่าที่เราเห็นเขาในสายตาเรา เราเหนื่อย เหนื่อยที่จะต้องเป็นฝ่ายพยายามเพื่อเขาอยู่ฝ่ายเดียว เขามักจะพูดเสมอว่า ตัวเขาเองก็ปรับตัวแล้ว แต่เราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าสิ่งที่เขาบอกว่าปรับแล้วมันปรับแล้วจริงๆ เพราะเราไม่รู้สึกอะไรเลย เราว่าเขาเองคงปรับตัวเองเพื่อให้เข้ากับเราได้เท่าที่เราปรับเพื่อเขา.....เราคงรักเขามากเกินไปจริงๆ
ความรักที่เราให้เขาคือ 100 เต็ม แต่พอเราลองถามเขา เขากลับบอว่าเขาให้เราไม่เต็ม และเขาก็เชื่อว่าเราก็ไม่ได้ให้เขาเต็มจริงๆ