เราขอเริ่มเล่าจากทีแรกก่อนค่ะ เราย้ายเข้ามาเรียนปวช 1 ซึ่งจริงๆแล้วเราเป็นเด็กที่ค่อนข้างประหม่ากับการเข้าสังคมใหม่ เราตั้งเป้าหมายว่าเราจะต้องตั้งใจเรียนและทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด จึงทำให้เราเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมากเพราะเรากลัวว่าถ้าเราไม่ตั้งใจเราอาจจะเรียนไม่รู้เรื่อง เรื่องราวมันน่าจะเริ่มจากการที่วิลัยของเราช่วงนั้นชอบให้มีการ present งานบ่อยๆและเราก็เป็นคนที่สามารถ present ได้ดี  และเวลามีงานห้องอะไรในใจและคิดว่าเราอยากทำตัวให้มีประโยชน์เราจึงเสนอตัวทำไปในช่วงแรกๆ แต่เราก็ทำงานที่ได้รับมอบหมายไปอย่างดี และหลังๆมาเหมือนเราจะได้รับการยอมรับจากเพื่อนเวลามีงานอะไรเราก็จะเป็นแกนนำในการทำงานนั้นเสมอ เราก็ภูมิใจในสิ่งที่เราได้ทำลงไป จนถึงปี 2 และปี 3 พอมาปีสุดท้ายแล้วรู้สึกว่า เวลามีงานอะไรที่ต้องการใช้ความคิดเห็นเพื่อนมักจะไม่ชอบคิดกันและคิดว่าเราจะเป็นคนทำให้ทั้งๆที่เรื่องนั้นเราไม่ได้ถนัดและเรารู้ว่าเพื่อนคนอื่นอาจจะมีความคิดที่ดีกว่าได้แต่กลายเป็นว่าเวลาที่คุยเรื่องงานเขากลับไม่ค่อยสนใจกันและพอผลงานออกมาเป็นอีกแบบนึงเพื่อนๆชอบมาพูดกันว่าทำไมถึงไม่ทำแบบนั้นถึงไม่ทำแบบนี้ทั้งๆที่เวลาเราพูดอะไรแล้วเขาไม่เคยเอาความคิดเห็นในช่วงเวลาที่เราต้องการ ซึ่งก็กลายเป็นว่ามันไม่ถูกใจคนอื่นและงานหลายๆอย่างเราก็ต้องทำทั้งๆที่เราไม่อยากทำห้องเรามีคนเยอะมากแต่การกระจายงานคืนมากระจุกตัวอยู่ที่เราคนเดียวอาจารย์ก็ชอบให้เราทำ กลายเป็นว่าเพื่อนๆคนอื่นไม่มีความรับผิดชอบมาสายบ้างให้ทำงานก็ไม่ทำบ้างปฏิเสธบ้างมีงานบ้างกลายเป็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องมาตกที่เราทั้งๆที่บางทีเราก็ไม่ได้อยากจะทำในสิ่งๆนั้น แต่เราก็ต้องมานั่งคิดนั่งหาดูสิ่งทุกอย่างที่เป็นงานห้องทั้งๆที่ห้องเรามีเยอะที่สุดในระดับชั้นแต่มีคนทำงานแค่เราเรารู้สึกเบื่อมาก ช่วงนี้เราทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำแล้วมันออกมาไม่ดีเราก็จะมักโดนพูดติ เพื่อนบางคนอาจจะพูดโดยไม่ตั้งใจแต่คนที่เขาตั้งใจทำงานทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่หน้าที่เขาทุกอย่างเสมอไปมันก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันทำไมทุกอย่างต้องเป็นแค่เราคนเดียวทั้งๆที่ทุกคนก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน ทุกคนติดเล่นไปหมดกลายเป็นว่ามีแค่เราที่ต้องตั้งใจคิดเรื่องการห้องเสมอ

มันเป็นความรู้สึกที่แบบว่ามันไม่ยุติธรรมและเราก็เบื่อมากๆ ถ้าเราไม่ทำคนอื่นก็ไม่ทำ แต่คนพูดไม่ทำคนทำไม่พูด น่าเบื่อที่สุด