ขอระบายที่เถอะค่ะ
ตอนนี้อยู่ในอารมณ์โกรธ
รู้ตัวว่าโกรธ อดทนอยู่
เราทำงานที่หน่วยราชการนี่มา 2 ปีแล้วค่ะ
อยู่ในฐานะประชากรชั้นรอง ทั้งที่มีวุฒิการศึกษามาตรฐาน
มีความตั้งใจทำงาน แต่อายุยังน้อยและไม่มีเส้น
เมื่อก่อนตอนเข้าใหม่ๆ เรื่องนี้ไม่ได้กังวลเลย
คิดเพียงว่าตั้งใจๆๆ รับผิดชอบงาน ก็เอาชีวิตรอดได้
แต่ เปล่าเลย
2 ปี ที่อดทนทำงานมา กลายเป็นความอึดอัด กดดันและเกลียดชัง
เราแก้ปัญหาโดยการเงียบค่ะ ไม่ต่อกร
ผลที่ได้สาสมค่ะ เราอยู่ตำแหน่งผู้ช่วย ช่วยจริงๆ ทำทุกอย่างเลย
เรื่องเล็กๆ เรื่องใหญ่ ใช้เราหมดค่ะ
เดินแค่ใกล้ก็ใช้เราไป เรื่องส่วนตัวก็ยังใช้เราเนียนๆเลย
บางท่านอาจคิดว่าทำไมเราไม่ปฏิเสธไปล่ะ
ไม่บอกปัดไปล่ะ อยากทำค่ะ แต่เราเป็นคนอ่อน
ไม่อยากมีปัญหา เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว
ไม่รู้จะแก้ยังไง พูดไม่เก่งด้วย
สำหรับคนที่นี่เราจึงดูพลาดไปเสียทุกอย่าง
เราพูดแก้ตัวไม่เป็น ผิดก็แก้ แต่ที่เวลาคนอื่นผิดบ้าง
ความผิดเดียวกันเลยกลับไม่โดยว่าเพราะเขาเป็น

ส่วนวันนี้ที่มาแห่งความโกรธ
ลูกจ้างด้วยกันนี่แหละค่ะ
เขาใช้เราทั้งๆ ที่เป็นงานของตัวเอง
ที่เกลี่ยดนี่ เกลี่ยดตาใส ซื่อๆ ท่าทางอ่อนโยน
ไม่ทำร้ายใคร ทุกคนชื่นชม แต่ชอบโยนงานมาให้เรา
เราทุกวันนี้ทำงานทุกอย่างในกองอยู่แล้ว
ติดต่องาน  เดินเอกสาร - ทำเอกสาร ทั้งวัน
ซึ่งงานเหล่านี่โดยสายงานแล้ว ยายตาซื่อนั่นต้องทำ
แต่ยายนั่นมันทำงานมาก่อน เป็นงานแล้ว เลยได้ทำสายงานเรา
อ่อลืมบอก พี่สาวมันระดับหัวหน้าก็ทำงานที่นี่ด้วย
อันตพาลสุดๆ หาเรื่อง กร่างไปทั่ว
ที่นี่ไม่มีใครกล้าว่ายายนั่นเลย เกรงใจ
ทั้งที่ก็ทำงานพลาดเหมือนกัน
ไอ้เราก็นะ ไม่กล้าบอกใครเดี๋ยวจะกลายเป็น
หาเรื่องใส่ตัวเอง

ทำไมมันไม่ยุติธรรมอย่างนี้ล่ะคะ

ปล.ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบาย