พระธรรมเทศนาของพระราชวุฒาจารย์ (ดูลย์ อตุโล)



อวิชชา ปกปิดไม่ให้เห็นพุทธะ อวิชชาทำให้เห็นสิ่งต่างๆบนโลก มีสูง ต่ำ ยาว สั่น หนา บาง เล็ก ใหญ่ กว้าง แคบ หยาบ ละเอียด และต่างๆนาๆ ล้วนเป็นสมมุติทั้งสิ้นที่อวิชชาปกปิดตาสรรพสัตว์ ไม่ให้เห็นพุทธะ พุทธะคือความว่างอย่างยิ่ง เป็นธรรมชาติที่มีอยู่แล้ว พระนิพพานเป็นธรรมชาติที่มีอยู่แล้ว พระพุทธเจ้าไม่ได้สร้าง เพียงแต่นิพพานมีอยู่เดิมแล้ว พระพุทธเจ้าชี้ทางพระนิพพานให้เท่านั้น พระนิพพานเป็นธรรมว่างอย่างยิ่ง ไม่ได้สูญหายแต่ประการใด เป็นธรรมชาติว่างที่มีอยู่ เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่มีอยู่ เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ไม่มีอยู่ พุทธะก็มีอยู่กับทุกสรรพสิ่ง ทั้งสิ่งที่ปรากฏมี และ สิ่งที่ไม่ปรากฏมี ไม่มีการเคลื่อน ไม่มีสิ่งใดเข้าไปปรุงแต่งในความเป็นพุทธะได้ พระนิพพานเป็นธรรมว่างอย่างยิ่ง ไม่มีสิ่งใดปรุงแต่งในธรรมว่างอย่างยิ่งนั้นได้ ไม่มีสิ่งใดไปกระทบธรรมว่างอย่างยิ่งนั้นได้ เมื่อไม่มีสิ่งกระทบ ย่อมไม่มีผัสสะ ไม่มีเวทนา ไม่มีตัณหา ไม่มีอุปทาน ภพ-ชาติ ผู้ที่จะถึงพระนิพพาน ต้องวิปัสสนาขันธ์5ตัวตน ว่างทั้งภายในและภายนอก เมื่อว่างทั้งภายในและภายนอกแล้ว ย่อมถึงซึ่งพระนิพพาน ไม่มีขอบเขต ไม่มีประมาณ ไม่มีการไป ไม่มีการมา ไม่มีการอุบัติและจุติ ไม่มีการเคลื่อน
ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม ความหมายคือ เมื่อเห็นถึงการแปรปรวนในสิ่งต่างๆไม่จีรังยั่งยืน ย่อมเกิดทุกข์ ย่อมเห็นว่าทุกสิ่งเป็นทุกข์ เมื่อเห็นทุกข์ จึงเห็นธรรม ธรรมเป็นธรรมชาติ ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นตถาคต ความหมายคือ เมื่อเห็นธรรม ย่อมเห็นว่าทุกสรรพสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป แต่ตถาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีการแปรปรวนไม่มีการเกิด-ดับฉนั้นเมื่อเห็นธรรมแล้วย่อมเห็นตถาคตด้วย
ผู้ใดเห็นตถาคต ผู้นั้นเห็นพระนิพพาน ความหมายคือ เมื่อเห็นตถาคตแล้วว่าเป็นธรรมชาติที่ไม่มีสิ่งใดปรุงแต่งให้เกิด-ดับได้ สิ่งนั้นเป็นธรรมชาติที่ว่างอย่างยิ่ง ผู้นั้นย่อมเห็นพระนิพพานด้วย คือความว่างอย่างยิ่ง ไม่มีประมาณ ไร้ขอบเขต ไม่มีสิ่งใดปรุงแต่งในธรรมชาติที่ว่างอย่างยิ่งได้ ธรรมชาตินั้นคือพระนิพพาน เป็นธรรมชาติที่มีอยู่จริง ไม่สูญสลายไปไหน
ฉนั้นเข้าประเด็น พระนิพพานเมืองแก้ว ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงพระอนาคามีเท่านั้น แล้วเมื่อพระอนาคามีดับขันนิพพานในชั้นสุทธาวาส ย่อมเข้าถึงธรรมว่างอย่างยิ่ง คือพระนิพพานนั้นเอง
พระนิพพานไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว ที่นึกจะเข้า-ออกๆ อันนี้เป็นเพียงสุทธาวาส ชั้นพระอนาคามีเท่านั้น ที่ถึงด้วยใจ ไปด้วยใจ อาศัยกำลังฌาณ4 พระนิพพานของจริง นิพพานแล้วนิพพานเลย ไม่มีเข้า-ออกๆ เมื่อถึงความว่างอย่างแท้จริงแล้ว ไม่มีตัวตนเข้า-ออกๆ แม้แต่ตัวจิตที่สว่างใสคล้ายแก้ว ก็ยังไม่เที่ยง มันเป็นเพียงความรู้สึกของใจเท่านั้น เคลื่อนทีด้วยความรู้สึก ถึงด้วยความรู้สึก นิพพานของจริงดับสนิทหมด ความรู้สึกทางใจไม่มีเหลือ เป็นธรรมชาติว่าง+สว่างอย่างยิ่ง ไม่สูญสลายไปไหน มีอยู่ในใจของผู้ถึงซึ่งพระนิพพานนั้นเอง