สวัสดีค่ะ ตอนนี้มีปัญหาตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็น Social Phobia หรือ 'โรคกลัวสังคม' นั่นเองค่ะ เราพึ่งมารู้จักโรคนี้เมื่อต้นปีนี้เองค่ะ และเราก็เช็คกับตัวเองสรุปคืออาการคนที่เป็นโรคตรงกับเราทุกอย่าง พอมาสังเกตดีๆเราก็เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วนะคะ คือพี่ๆของเราก็จะไปเล่นกับเพื่อนๆส่วนเราก็จะอยู่แต่กับแม่ ไม่ค่อยมีเพื่อน ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆน่ะค่ะ ปัญหาหนักสุดๆของเราตอนนี้คือ [เราเป็นโรคกลัวสังคม+เป็นคนโลกส่วนตัวสูง+เป็นโรคซึมเศร้า] = ทุกอย่างในตอนนี้เเย่มากๆ เราย้ายรร.ตอนม.4 (ซึ่งตอนนั้นเรายังไม่เป็นโรคซึมเศร้า อาจจะเป็นแต่ยังไม่ชัดเจน) พอย้ายมาทุกอย่างก็เริ่มชัดเจน ไม่มีเพื่อน กินข้าวคนเดียวเกือบเดือน เราเข้ากับใครไม่ค่อยได้ ปรับตัวเองไม่ได้ เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง เราเลยไม่อยากไปเรียน ผลการเรียนจึงแย่ และแย่มาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันเราอยู่ม.5 เพื่อนก็ไม่ค่อยมีใครสนใจ ถึงสนใจก็มีแต่นินทาพูดในทางที่ไม่ดี อาจารย์นี่ยิ่งเกลียดเราเพราะรู้ว่าเราเรียนไม่เก่ง ขาดเรียนบ่อย เราจะอยู่ในแบล็คลิสต์อาจารย์ตลอด ชอบมองเราด้วยหางตา คือช่วงนึงที่เราขาดเรียนไปพอเราไปรร. เพื่อนก็ถามตลอดซักตลอด ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะ ทำไมน่ะหรอ? ดูคำถามที่ถามสิ "แกท้องใช่ไหม ไปทำอะไรกับใครมา" "ที่ไม่มารร.คือท้องใช่ไหม" "ติดยาหรอ" จนเราไม่อยากไปรร. เพราะถูกสายตากับคำพูดเพื่อนทำร้ายตลอด จนเราติดมส. หลายวิชา คือตอนนี้เราไม่ไปรร.ประมาณเกือบจะ3อาทิตย์แล้ว เพื่อนสนิทเราหายจ๋อยเลย ไม่มีใครเข้ามาถามสนใจอะไร อาจารย์ทุกคน(ย้ำว่าทุกคน T_____T)พอรู้ว่าเราไม่มาก็ฝากเพื่อนมาบอกว่าจะไม่รับการบ้านเราอีก เพราะเราเอาการบ้านมาส่งก็จริงแต่ไม่มาเรียนมันเห็นแก่ตัวกับเพื่อนเกินไป คือเรากดดันมากตอนนี้ เราไปรร.ไม่ได้จริงๆนะ ไปไม่ได้จริงๆ เราพยายามแล้วนะพยายามขึ้นรถไปรร. พยายามคิดที่จะไป ฝืนใจไป สุดท้ายก็ลงก่อนจะถึงรร.อยู่ดี เราคิดกังวลตลอดเลย เราจำสายตากับคำพูดเพื่อนๆและคุณครูได้ ตอนนั้นมันทำให้เรากดดันจนจะร้องไห้แต่เราก็ต้องกลั้นเอาไว้ เราไม่อยากเป็นแบบนี้นะ เราเกลียดตัวเองเกลียดมากๆ หลายๆคนพยายามบอกให้เรารักตัวเองแต่เราทำไม่ได้ เราคิดฆ่าตัวตายบ่อยมากๆ วันๆนึงหลายๆรอบ คือช่วงนั้นเราถ้าคิดมากหรือเครียดนิดหน่อยเราจะปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลย แล้วก็จะอ้วกบ่อยมาก เอะอะคลื่นไส้ จนครั้งนึงเราเหมือนเหม่อลอยอ่ะ แบบใจลอย ข้ามถนนเเล้วรถมอไซต์ชนเราแต่ไม่เป็นอะไรมากนะ กว่าจะรู้ตัวมีสติก็ตอนตัวเองล้มลงแล้ว พอรู้ตัวก็รีบขอโทษพี่คนขับใหญ่เลย(เหมือนจะไปเดินชนรถมากกว่าที่รถจะชน T^T) คือเราไม่รู้ตัวเองเลยนะว่าข้ามถนนตอนไหน มันเบลอๆอ่ะ เรื่องที่เราเป็นโรคพวกนี้เราบอกพ่อกับแม่แล้วนะ ตอนแรกเราตัดสินใจว่าจะไม่บอกใคร แอบไปหาหมอคนเดียวเงียบๆแต่สุดท้ายมันอึดอัดกดดันมาก เลยบอกไป แต่ทุกคนดูไม่เข้าใจเราเลย ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เหมือนคิดว่าเราเป็นบ้าอ่ะ เราบอกพ่อว่าพาไปจิตเวชได้ไหมพ่อก็ไม่พาไปอ่ะ แต่พ่อพาไปหาหมอทั่วไปที่คลีนิคแห่งหนึ่ง สงสัยพ่อจะอายที่พาลูกไปจิตเวช(TT_________TT) หมอก็ให้ยามาแล้วบอกให้มาทุกอาทิตย์ แต่เรากินยาหมอหมดก็ไม่ไปอีกเลย เพราะเราคิดว่าเราควรไปหาจิตแพทย์โดยตรงดีกว่า ซึ่งเมื่อไม่นานมานี้เราก็เพิ่งแอบไปหาจิตแพทย์มาคนเดียวโดยที่ทางบ้านไม่รู้(ก็ตอนไปเรียนนั่นแหละ แต่งตัวว่าจะไปโรงเรียนแต่แอบไปหาหมอ เพราะไปโรงเรียนไม่ได้และทางบ้านก็ไม่รู้ว่าเราไม่ไปโรงเรียน) เราก็บอกอาการทุกอย่างกับคุณหมอไป คุณหมอก็ใจดีมากๆ พยายามคุยช่วยเหลือต่างๆ คุณหมอก็ถามว่าถ้าไม่ไปรร.หนูจะดรอปได้ไหม เราก็เงียบคือเรื่องนี้เราเคยคิดนะ เราไม่อยากดรอปอ่ะ คุณหมอก็บอกเราว่าถ้าไม่อยากดรอปก็ให้ฝืนไปรร. เราก็พยักหน้าอือออว่าจะไป แต่จริงๆไม่ใช่หรอก การไปรร.คือเรื่องที่ยากสำหรับเรามาก ทางคุณหมอก็ให้ยามาทานทุกวันเเล้วนัดมาหาอีกครั้งอาทิตย์หน้า คือตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เราเครียดมาก กดดันไปหมดไม่รู้จะหลอกที่บ้านว่าไปรร.ได้อีกนานแค่ไหน รู้สึกหมดหนทางในชีวิต เราบอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้ เราคิดเรื่องฆ่าตัวตายบ่อยมากๆ เพราะเราไม่สามารถทำให้ชีวิตเราดีไปกว่านี้ได้อีกหรอก เรารู้ค่ะว่าเรามันนิสัยแย่มากๆ เลวร้าย น่าสมเพช การฆ่าตัวตายมันเป็นสิ่งแล้วร้าย คนอื่นๆเด็กผู้ด้อยโอกาสเค้าอาจจะอยากมีชีวิตแบบเรา เราอยากบอกเลยค่ะว่าถ้าทำได้เรายินดี มาเลยค่ะเอาชีวิตเราไปทำให้โลกนี้ดีขึ้น เพราะเราใช้ชีวิตไปมันก็มีแต่ไร้ค่า บางครั้งเรากลัวการเจ็บปวดจากการฆ่าตัวตายและการตาย เราก็คิดแค่ว่าอยากมีพลังวิเศษเราจะสร้างโลกอีกโลกนึงที่มันเป็นของเรา แล้วเราก็จะใช้พลังทำให้คนที่รู้จักเราเกี่ยวข้องกับเราทุกคนลืมเราให้หมด แล้วเราจะหนีไปอยู่โลกของเราเงียบๆค่ะ มันน่าจะเป็นหนทางที่ดีกว่าการตายแน่ๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้นี่สิคะ (เราเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมมมมมม TT_________TT)
- การใช้ชีวิตแบบต้องหาเหตุผลเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตอยู่มันเหนื่อยนะคะ เหนื่อยมากๆ พยายามหาๆๆๆ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หาเท่าไหร่ก็พบกับความว่างเปล่า หาเท่าไหร่เหตุผลนั้นก็ไม่พอที่จะอยากมีชีวิตอยู่ -
- คือตอนนี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงมืดแปดด้านมากๆค่ะ ตอนนี้ที่หาทางอยู่ก็มี ดรอปเรียนไปรักษาตัวก่อน/ ย้ายรร./ โฮมสคูล (ได้ยินมาว่าแพงมากๆ) /ไม่เรียนต่อเลย
* ตอนนี้เราอยากให้ทุกคนช่วยแสดงความคิดเห็นที่มีช่วยเราหน่อยนะคะ คิดเห็นยังไงก็บอกกันมาได้นะคะ แต่ขอความกรุณาใช้คำสุภาพนิดนึงนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ *

// ถ้าเนื้อเรื่องยาวไปหรืออ่านแล้วสับสนวกไปวนมาต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ (TT/\TT) //
**นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าผิดพลาดยังไงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้**