คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 5
ลองทบทวนดูค่ะ..คนที่หวังดีกับเราที่สุดคือคนในครอบครัวของเราเอง.....คนที่รักเราจะไม่ทำให้เราเจ็บปวด....แล้วเราล่ะ คำพูดของเรา ได้ทำร้ายความรู้สึกของคนที่รักและหวังดีกับเราหรือเปล่า
แต่ละคนก็มีปัญหาแตกต่างกันไป เช่น บางคนครอบครัวฐานะไม่สู้ดี เขาก็ไม่มีโอกาสเรียนอย่างเรา...หรือทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ไม่มีเวลาเล่นเกม ไม่มีมือถือแพงๆ...แต่บางครอบครัวพ่อแม่ก็สนับสนุนทุกอย่าง ไม่ให้ลูกลำบาก ลูกโชคดีมาก....อาจขาดแค่การพูดจาสื่อสารให้เข้าใจกัน ....หรือเป็นแค่เราเองนะ?
แต่ละคนก็มีปัญหาแตกต่างกันไป เช่น บางคนครอบครัวฐานะไม่สู้ดี เขาก็ไม่มีโอกาสเรียนอย่างเรา...หรือทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ไม่มีเวลาเล่นเกม ไม่มีมือถือแพงๆ...แต่บางครอบครัวพ่อแม่ก็สนับสนุนทุกอย่าง ไม่ให้ลูกลำบาก ลูกโชคดีมาก....อาจขาดแค่การพูดจาสื่อสารให้เข้าใจกัน ....หรือเป็นแค่เราเองนะ?
▼ กำลังโหลดข้อมูล... ▼
แสดงความคิดเห็น
คุณสามารถแสดงความคิดเห็นกับกระทู้นี้ได้ด้วยการเข้าสู่ระบบ
เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไรชอบรำคาญคนในบ้าน แถมพูดจาไม่ดีด้วย ควรทำยังไงดีคะ?
แต่เราไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเราเปลี่ยนไปตอนไหน เราเริ่มรำคาญคนในบ้านมากขึ้น เริ่มไม่อยากคุย เวลาคนในบ้านถามอะไร เราจะตอบเท่าที่คิดว่าจำเป็นค่ะ ถ้านอกนั้นถือว่าไม่พูดกัน ถามอะไรมาเราจะเงียบหมด(เหมือนรำคาญที่จะตอบน่ะค่ะ) จนเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ ล่าสุดตอนนี้นี่...คือรู้ตัวว่าแย่มากค่ะ เรารำคาญทุกอย่าง ไม่อยากคุย ถ้าจะตอบนี่คือรำคาญมากๆจนทนไม่ไหว แต่พอจะต้องตอบเราจะพูดไม่ดีทุกครั้งเลยค่ะทั้งตะคอก ตะวาด บางทีก็ตอบเบาๆแต่น้ำเสียงนี่สารพัด เวลาคนในบ้านบอกให้ทำอะไร เราก็จะไม่ทำค่ะ(ยกเว้นเรื่องงานบ้านนะคะ อันนี้เราช่วย)ทำนิ่งหมด ในหัวนี่ต่อต้านเต็มที่ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไม่รับรู้ อย่ามาสั่ง แล้วอามณ์นี่แบบ หงุดหงิดง่าย ฉุนเฉียวมาก เมื่อก่อนเวลามีเรื่องอะไร เราจะคิดทบทวนแล้วก็แบบ "เออ เราผิดว่ะ" แต่ตอนนี้แบบ "ไม่อ่ะ ไม่ทบทวนเห้อะไรทั้งนั้น ไม่สนโว้ย" คือจิตใต้สำนึกรู้ทั้งรู้ว่าผิด แต่ไม่ยอมรับอะไรเลยค่ะ เคยปรึกษากับอาจารย์เหมือนกันค่ะ อ.ก็บอกว่าเพราะฮอร์โมนวัยรุ่นนั่นล่ะ(เราอยู่ม.ปลายน่ะค่ะ) ใจนึงเราก็คิดแบบนั่นค่ะ แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากจะคิด เพราะย่าเรา(ที่ศึกษาธรรมะอยู่เสมอ)บอกว่ามันอยู่ที่สติของคนเรามากกว่า ซึ่งมันก็จริงอีกค่ะ เพราะเราลองมาคิดดูแบบ เห้ย ทำไมเพื่อนเราบางคนไม่เป็น ตอนพ่อ,ป้าและย่า ตอนอายุประมาณเราก็ไม่เป็นแบบเรา ไอ้เราก็เลยแบบ เอาแล้วไง...สรุปสาเหตุคืออะไร แล้วตุเป็นไรวะเนี่ย สับสนโว้ยยยยยยย
ตอนนี้เรายอมรับว่าเราแย่ขนาดไหน เราก็ไม่ชอบตัวเองตอนนี้มากๆ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ อยากปรับปรุงตัวเองให้เร็วที่สุด เราไม่อยากทำร้ายตัวเองและทำร้ายคนที่เรารักด้วย เลยอยากรู้ความเห็นของคนอื่นๆว่าเพราะอะไร แล้วควรทำยังไงดีคะ