คือผมเป็นคนไม่กล้าแสดงออก ขี้อายมากครับ เวลาไปโรงเรียนผมก็จะให้พ่อกับพี่สาวไปส่ง ถ้าพ่อไม่ว่างก็จะให้พี่สาวไปส่ง(ผมไม่กล้าไปโรงเรียนเอง เพราะกลัวแล้วก็อายเวลาจะขึ้นรถประจำทาง บวกกับคนเยอะกลัวรถเต็มก่อนและข้อจำกัดเรื่องเวลา) ทำแบบนี้ตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้จะขึ้นม.2แล้วครับ แล้วเมื่อวานเป็นวันสอบวันสุดท้ายของผม ก็ให้พี่สาวไปส่งโรงเรียนตามเคย พอสอบเสร็จประมาณบ่าย3 ผมก็อยากลองกลับเองดูบ้างเลยไม่ได้โทรให้พี่มารับ แล้วผมก็กลับรถประจำทางกับเพื่อน(เพื่อนอยู่คนล่ะหมู่บ้าน แต่ใช้รถประจำทางสายเดียวกัน)
พอผมกลับถึงบ้าน ตอนเดินถึงหน้าบ้านผมก็คิดในใจน่ะว่าพ่อ แม่ พี่สาวต้องดีใจแน่ๆตอนเห็นผมกลับเองเป็น แต่ก็ไม่เลย พอเดินถึงหน้าบ้านผมก็ได้ยินเสียงพี่สาวหัวเราะแล้วก็พูดขึ้นมาว่า อ้าว!! ทำไมถึงได้กลับเอง โทรศัพท์ไม่มีเงินหรอ ทำไมไม่โทรให้พี่ไปรับ(พูดไปก็หัวเราะไปด้วย) คือผมนี่แบบโมโหมากๆ คือไม่เข้าใจมากๆว่าพี่จะหัวเราะผมทำไม ทำยังกับผมเป็นเด็ก แล้วพ่อผมก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่มีเงินโทรศัพท์น่ะแหละ" แล้วก็พากันแย่งถามผมว่า ทำไมไม่ให้ไปรับ ทำไมไม่โทรมา เงินโทรศัพท์ไม่มีหรอ ทำไมไม่โทรให้มารับ ทำไมไม่ไลน์มา ทำไมไม่โทรมาในแมสเซนเจอร์ ทำไมไม่ทักมาบอกในแมสเซนเจอร์ ทำยังกับมันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ แล้วผมก็ตะโกนออกไปดังมากว่า จะกลับเองนี่แหละ!!(ผมตะโกนไปแบบโมโหแล้วก็อารมณ์เสียมากๆ)
แล้วผมก็เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเข้าห้อง หน้าห้องผมจะมีลูกบอลอยู่ ผมก็เตะลูกบอลอัดกำแพงดังมาก แล้วแม่ผมก็ถามขึ้นมาว่า เป็นอะไร ใครแกล้ง ใครล้อให้ ใครทำอะไรให้ บอกแม่มาอย่าเก็บไว้คนเดียว ใครทำอะไรให้ ไม่พอใจอะไรก็พูดมา บอกมา อย่าเก็บไว้ แล้วผมก็แบบ โอ้ยยยย!!!รำคาญมากกกกกกกกๆๆๆ!!! เอาแต่ถามๆๆๆๆๆๆอยู่นั้นแหละ พ่อผมก็ถามขึ้นมาอีกว่า ทำไมไม่ให้ไปรับ ผมก็ตะโกนออกไปว่า จะกลับเองเนี่ยแหละะ!!! แล้วผมก็เตะลูกบอลอัดกำแพงอีกรอบ แล้วแม่ผมก็ถามอีกว่า ใครทำอะไรให้ ไปหงุดหงิดอะไรมา เพื่อนแกล้งหรอ เพื่อนล้ออะไรให้ หิวข้าวหรอ หรือหงุดหงิดอะไรโมโหอะไรมา บอกแม่มา พูดมา คือแบบ!! โครตน่ารำคาญญ เอาแต่ถามๆๆๆอยู่นั้นล่ะ ไม่รู้จะถามอะไรนักหนา!! แล้วผมก็ตะโกนออกไปว่า แม่_เอ้ยยย!!(ดังมาก) แล้วก็ตอบไปว่า "ไม่มีอะไรหรอก พอๆ รำคาญ"
แล้วผมก็เดินเข้าห้อง ทีนี้แม่ผมก็เดินเข้ามาถามอีกว่า เป็นอะไร บอกแม่ได้มั้ย ใครทำอะไรให้ ใครล้ออะไรให้ ใครแกล้ง เพื่อนคนไหนมันแกล้ง หยุดหงิดอะไรโมโหอะไรขนาดนั้น ผมก็บอกว่า "ใครมันจะมาแกล้งผม!! ไม่มีหรอก พอๆหยุดพูด รำคาญ" แม่ก็บอกว่า "จะไม่มีได้ยังไง แล้วแม่_เอ้ยล่ะ" แล้วก็ถามๆๆๆๆๆๆ ถามแต่คำถามเดิม ประโยคเดิม ผมก็ตะโกนไปว่า หยุดพูด รำคาญ!! แล้วแม่ผมก็ถามๆๆๆอีก ผมก็ตะโกนไปอีกว่าหยุดพูดๆ แล้วแม่ก็พูดหรือบ่นอะไรไม่รู้ ผมก็บอกว่า หยุดพูด รำคาญ แม่ผมก็เดินออกไปแล้วก็บ่นนู่นนี่นั้นอีก ผมนี่แบบ แม่_เอ้ยยย!! พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง บอกว่าให้หยุดพูดก็ยังจะพูดอยู่นั้นแหละ จะพูดอะไรนักหนาก็ไม่รู้
ผมรำคาญครอบครัวตัวเองมากๆ โดยเฉพาะพี่สาวที่ชอบยิ้มชอบหัวเราะให้ผมเวลาที่ผมทำอะไรที่ไม่เคยทำ กับแม่ที่เอาแต่ถามๆๆๆๆๆอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็พูดไปเรื่อยบ่นไปเรื่อยเป็น10ๆนาที บอกให้หยุดพูดก็ยังไม่หยุด
ปกติผมจะเป็นคนไม่ค่อยพูดครับ เวลาไม่พอใจอะไรผมก็จะเก็บไว้ไม่ได้พูดออกไป เหตุการณ์นี้ผมก็อาจจะไม่พูดไม่ตะโกนออกไปก็ได้ ถ้าพี่สาวผมไม่หัวเราะผม คือผมไม่เข้าใจจริงๆว่าจะหัวเราะออกมาทำไม แม่ผมอีกไม่พูดไม่บ่นเยอะมันจะตายรึไง
ขอบคุณและก็ขออนุญาตระบายด้วยน่ะครับ ขอบคุณครับ🙏🙏 "
รู้สึกรำคาญครอบครัวตัวเอง!! (ขออนุญาตระบายน่ะครับ)
พอผมกลับถึงบ้าน ตอนเดินถึงหน้าบ้านผมก็คิดในใจน่ะว่าพ่อ แม่ พี่สาวต้องดีใจแน่ๆตอนเห็นผมกลับเองเป็น แต่ก็ไม่เลย พอเดินถึงหน้าบ้านผมก็ได้ยินเสียงพี่สาวหัวเราะแล้วก็พูดขึ้นมาว่า อ้าว!! ทำไมถึงได้กลับเอง โทรศัพท์ไม่มีเงินหรอ ทำไมไม่โทรให้พี่ไปรับ(พูดไปก็หัวเราะไปด้วย) คือผมนี่แบบโมโหมากๆ คือไม่เข้าใจมากๆว่าพี่จะหัวเราะผมทำไม ทำยังกับผมเป็นเด็ก แล้วพ่อผมก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่มีเงินโทรศัพท์น่ะแหละ" แล้วก็พากันแย่งถามผมว่า ทำไมไม่ให้ไปรับ ทำไมไม่โทรมา เงินโทรศัพท์ไม่มีหรอ ทำไมไม่โทรให้มารับ ทำไมไม่ไลน์มา ทำไมไม่โทรมาในแมสเซนเจอร์ ทำไมไม่ทักมาบอกในแมสเซนเจอร์ ทำยังกับมันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ แล้วผมก็ตะโกนออกไปดังมากว่า จะกลับเองนี่แหละ!!(ผมตะโกนไปแบบโมโหแล้วก็อารมณ์เสียมากๆ)
แล้วผมก็เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเข้าห้อง หน้าห้องผมจะมีลูกบอลอยู่ ผมก็เตะลูกบอลอัดกำแพงดังมาก แล้วแม่ผมก็ถามขึ้นมาว่า เป็นอะไร ใครแกล้ง ใครล้อให้ ใครทำอะไรให้ บอกแม่มาอย่าเก็บไว้คนเดียว ใครทำอะไรให้ ไม่พอใจอะไรก็พูดมา บอกมา อย่าเก็บไว้ แล้วผมก็แบบ โอ้ยยยย!!!รำคาญมากกกกกกกกๆๆๆ!!! เอาแต่ถามๆๆๆๆๆๆอยู่นั้นแหละ พ่อผมก็ถามขึ้นมาอีกว่า ทำไมไม่ให้ไปรับ ผมก็ตะโกนออกไปว่า จะกลับเองเนี่ยแหละะ!!! แล้วผมก็เตะลูกบอลอัดกำแพงอีกรอบ แล้วแม่ผมก็ถามอีกว่า ใครทำอะไรให้ ไปหงุดหงิดอะไรมา เพื่อนแกล้งหรอ เพื่อนล้ออะไรให้ หิวข้าวหรอ หรือหงุดหงิดอะไรโมโหอะไรมา บอกแม่มา พูดมา คือแบบ!! โครตน่ารำคาญญ เอาแต่ถามๆๆๆอยู่นั้นล่ะ ไม่รู้จะถามอะไรนักหนา!! แล้วผมก็ตะโกนออกไปว่า แม่_เอ้ยยย!!(ดังมาก) แล้วก็ตอบไปว่า "ไม่มีอะไรหรอก พอๆ รำคาญ"
แล้วผมก็เดินเข้าห้อง ทีนี้แม่ผมก็เดินเข้ามาถามอีกว่า เป็นอะไร บอกแม่ได้มั้ย ใครทำอะไรให้ ใครล้ออะไรให้ ใครแกล้ง เพื่อนคนไหนมันแกล้ง หยุดหงิดอะไรโมโหอะไรขนาดนั้น ผมก็บอกว่า "ใครมันจะมาแกล้งผม!! ไม่มีหรอก พอๆหยุดพูด รำคาญ" แม่ก็บอกว่า "จะไม่มีได้ยังไง แล้วแม่_เอ้ยล่ะ" แล้วก็ถามๆๆๆๆๆๆ ถามแต่คำถามเดิม ประโยคเดิม ผมก็ตะโกนไปว่า หยุดพูด รำคาญ!! แล้วแม่ผมก็ถามๆๆๆอีก ผมก็ตะโกนไปอีกว่าหยุดพูดๆ แล้วแม่ก็พูดหรือบ่นอะไรไม่รู้ ผมก็บอกว่า หยุดพูด รำคาญ แม่ผมก็เดินออกไปแล้วก็บ่นนู่นนี่นั้นอีก ผมนี่แบบ แม่_เอ้ยยย!! พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง บอกว่าให้หยุดพูดก็ยังจะพูดอยู่นั้นแหละ จะพูดอะไรนักหนาก็ไม่รู้
ผมรำคาญครอบครัวตัวเองมากๆ โดยเฉพาะพี่สาวที่ชอบยิ้มชอบหัวเราะให้ผมเวลาที่ผมทำอะไรที่ไม่เคยทำ กับแม่ที่เอาแต่ถามๆๆๆๆๆอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็พูดไปเรื่อยบ่นไปเรื่อยเป็น10ๆนาที บอกให้หยุดพูดก็ยังไม่หยุด
ปกติผมจะเป็นคนไม่ค่อยพูดครับ เวลาไม่พอใจอะไรผมก็จะเก็บไว้ไม่ได้พูดออกไป เหตุการณ์นี้ผมก็อาจจะไม่พูดไม่ตะโกนออกไปก็ได้ ถ้าพี่สาวผมไม่หัวเราะผม คือผมไม่เข้าใจจริงๆว่าจะหัวเราะออกมาทำไม แม่ผมอีกไม่พูดไม่บ่นเยอะมันจะตายรึไง
ขอบคุณและก็ขออนุญาตระบายด้วยน่ะครับ ขอบคุณครับ🙏🙏 "