คือมันจะมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่มันชอบแกล้งเรามากๆทั้งเตะทั้งต่อย(เราเป็นผู้หญิงนะบางทีก็อยากให้มันคิดได้บ้าง)เอาของเราไปซ่อนบ้างมันแกล้งเราทุกวัน(เพราะเราอยู่ห้องเดียวกัน)อย่างเช่นเรานั่งเรียนอยู่เฉยๆมันก็พยายามมาหาเรื่องเราทั้งมันเขียนที่โต๊ะเราจนโต๊ะลายไปหมด เอารองเท้าเราไปซ่อน ชอบพูดล้อเราต่อหน้าคนอื่นทำให้เราอาย เเต่มันกลับยืนหัวเราะ(บางทีก็อยากถามมันว่าโกรธอะไรหนักหนา) มีอยู่วันหนึ่งมันเอากระเป๋าดินสอเราไปซ่อน เรารู้อยู่แล้วเเหล่ะว่ามันเอาไปซ่อนพอเราถามมันมันไม่บอกว่าเอาไปซ่อนที่ไหน จนเราถอนหายใจเอามาดังๆแล้วเราก็กลับไปนั่งที่โต๊ะเราไม่พูดอะไรกับมันอีกหลังจากนั้นเพราะเราโกรธมากๆตอนนั้น(เพราะทุกครั้งที่มันแกล้งเราเราจะด่ามันกลับเเล้วก็จะเตะต่อยตีมัน มันไม่เคยบ่นว่าเจ็บสักครั้ง แต่มันกลับหัวเราะชอบใจที่เราตอบโต้มัน)จนมันเดินมาหาเราแล้วมันก็คงจะเห็นเรานั่งร้องไห้อยู่แล้วมันก็มาลูบหัวเราเบาๆมันโอ้เราต่างๆนาๆ(เพราะเราไม่เคยร้องไห้มันเห็นเลยสักครั้งแม้มันจะแกล้งเราเเรงแค่ไหนก็ตาม)เเละมันก็บอกเราว่ามันเอากระเป๋าเราไปซ่อนไว้ที่ไหน เราก็ไม่ได้อะไรมาก แต่พอมันพูดจบเราก็บอกมันไปว่า อย่ามายุ่งกับเราอีก เเละเราบอกมันว่าเกลียดมันมากนะ มันบอกเราว่าขอโทษ เราไมฟังมันหรอกเพราะความอดทนมันหมดเเล้วตอนนั้น  พอหลังจากวันนั้นมันก็เงียบไป มันคงจะเสียใจที่ไม่ได้เเกล้งเรา เพราะความสุขของมันคือแกล้งเราชอบให้เราโกรธชอบให้เราด่าชอบให้เราโมโหใส่มัน (ประสาท?) เเต่พอนานๆไปมันก็กลับมาแกล้งเราเหมือนเดิม เราบอกมันทุกวันว่าเราเกลียดมัน เเต่คนบ้าอะไรหน้าด้านขนาดนี้ ด่าไปก็ไม่เคยจะหยุดแกล้ง จนบางครั้งเพื่อนมันมาแซวเราว่า ที่มันชอบแกล้งเราอ่ะมันชอบเรา เเต่มันก็ปฏิเสธทุกครั้งนะ มันบอกว่าใครจะไปชอบ อ้วนจะตายไป สวยก็ไม่สวย เเล้วมันก็หัวเราะชอบใจ
อยากถามมันว่าจะอะไรกูหนักหนา เกลียดกูหรอ เกลียดกูก็อย่ามันยุ่งกับกู ไปไกลกูได้ยิ่งดี 😑