กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าเขียนเว้นวรรคหรือแบ่งบรรทัดผิดขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้อ่านยาก

เข้าเรื่องเลยนะคะ.. เรากับแฟนคบกันจะครบปีนึงแล้วค่ะ ตั้งแต่คบกันมาแฟนเราไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลย ตั้งแต่วันแรกที่คบกันจนถึงวันนี้
เราอยู่ด้วยกันแทบตลอดทุกวัน ทำให้เรากะแฟนไว้ใจกันมากค่ะ แต่เรามาเห็นว่าแฟนเราแอดเฟซบุคผู้หญิงไปสองคน ( ปกติแฟนจะไม่แอดใคร นอกจากคนรู้จักค่ะ ) แต่หนึ่งในสองคนที่เค้าแอดไป เราเคยเจอ และรู้ว่าเค้าเป็นน้องสาวของเพื่อนแฟนค่ะ ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก แต่คนที่สองที่เค้าแอดไป เป็นเพื่อนสนิทของผู้หญิงคนแรกค่ะ ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจนะว่าแฟนจะแอดไปทำไม

ตอนเราถามแฟนก็บอกว่า จำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ แอดไปอย่างนั้นแหละ ชื่อยังจำไม่ได้เลย ( แล้วแอดไปทำไม? )
เราก็งอแงค่ะ แต่ไม่ได้หาเรื่องทะเลาะนะคะ ( ทำน้ำเสียงเหมือนเด็ก/แกล้งร้องไห้ไป หัวเราะไป ) ด้วยใจลึกๆก็เชื่อใจเค้าในระดับนึงอยู่แล้ว
แต่แค่อยากดูว่าเค้าจะมีอาการยังไงถ้าเราเซ้าซี้อะค่ะ กลายเป็นเค้าโมโหมากค่ะ เค้าโมโหมากๆๆๆ เค้าบอกว่า ถามครั้งแรกเข้าใจ ครั้งสองเข้าใจ แต่หลายๆครั้งจะถามให้ได้อะไรขึ้นมา เราก็เข้าใจนะคะว่ามันน่ารำคาญ เราเลยเงียบแล้วหยุดเซ้าซี้เค้า ปนโกรธๆนิดๆที่เค้ามาขึ้นเสียงใส่เรา ( ตอนนั้นอยู่บนรถกันค่ะ ) แต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ พอลงรถมาเราก็ไม่คุยกับเค้าใช่มั้ยคะ เพราะเราไม่ชอบเวลาคนมาขึ้นเสียงใส่ เราเลยนิ่ง เค้าก็ถามๆว่าพอใจรึยัง พอใจรียัง
เราก็เงียบแล้วเดินหนีเค้า เดินเลยมาไม่ไกลค่ะ เค้าก็ตะโกนว่าๆๆๆ ถามว่าจะให้เอาไง จะให้ปามือถือทิ้งเลยมั้ย เราก็หยุดแล้วมองเค้า
คือตอนนั้นงงมากๆ ว่าทำไมกลายเป็นเรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้น แล้วเราก็เงียบ แล้วมองเค้า เค้าก็ปาโทรศัพท์ทิ้งค่ะ หลายครั้งมากๆ จนหน้าจอแตกละเอียดไปหมด ซึ่งตอนนั้นอยู่ทางเดินในลานจอดรถห้าง คนก็มอง เราทำไรไม่ถูกค่ะ เราช็อค ตัวสั่นใจสั่นไปหมด เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้ใส่เลยสักครั้ง หรือแม้แต่จะเคยอยู่ในเหตุการณ์คล้ายๆกันก็ไม่เคยค่ะ

หลังจากเค้าปาโทรศัพท์ของเค้าเสร็จเค้าก็เดินหนีเราไป เราก็เก็บโทรศัพท์แล้วเดินตามเค้าไป เค้าก็ชี้หน้าว่าเราว่าที่เค้าปาโทรศัพท์ทิ้งมันเป็นความผิดเรา จำไว้ด้วย เค้าบอกว่าเค้าทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รอมาทั้งวันที่จะได้เจอหน้าเรา กลับต้องมาเจอเรางี่เง่าใส่
คือในมุมเรา มันไม่ใช่เรื่องจริงจังอะไรขนาดที่เค้าต้องโกรธขนาดนั้นอะค่ะ แต่ระหว่างหลังจากที่เค้าปาโทรศัพท์แล้วว่าๆเราอยู่นี่เรานิ่งแล้วเงียบนะคะ เราทำอะไรไม่ถูก เรารู้สึกว่าเราไม่ได้มองเค้าเป็นคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เราไม่รู้สึกว่าเค้าคือแฟนเราคนเดิม ผ่านไปสิบนาที เค้าก็มาทำกับเราเหมือนกับว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ชวนเราคุย นู่นนี่นั่น แล้วก็เล่าเรื่องขำๆให้เราฟัง เราได้แต่ยิ้มตอบ ทั้งที่ในใจมันไม่ไหวแล้ว เดินจับมือกันกำลังจะกลับไปที่รถน้ำตาเราก็ไหลออกมา ตัวสั่นไปหมด

เรารู้ตัวเลยว่าเรากลัวเค้ามากๆ คือเราสงสัยว่าถ้ามันไม่มีอะไร ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น บอกเราดีๆว่าให้เลิกเซ้าซี้ได้แล้วเราก็เข้าใจนะคะ โตๆกันแล้ว แต่นี่คืออยู่ๆก็ตะคอกๆๆๆ แล้วปาโทรศัพท์ แล้วพอกลับบ้านมาเราก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เค้าก็มากอดแล้วบอกว่า เค้าไม่ได้โกรธอะไรเรา ให้เราหยุดร้องไห้ได้แล้ว
อะไรคือการที่เค้าบอกว่าเค้าไม่โกรธอะไรเรา ? เราควรต้องเป็นฝ่ายที่โกรธมากกว่ามั้ย ? เราเคยขอร้องเค้าแล้วว่าห้ามตะคอกเราเวลาโมโหไม่ว่ายังไงก็ตาม เพราะเราไม่ชอบ เค้าก็บอกว่าเค้าจะพยายาม

เค้าเคยบอกว่าเราเค้าโตมาในครอบครัวที่พ่อใช้ความรุนแรงกะแม่และตัวเค้าและน้องเค้าตลอด ทำให้บางทีเค้าเคยชินกับการขึ้นเสียง และ โมโหร้าย เราก็พยายามเข้าใจนะคะ แต่เราว่าของแบบนี้มันควบคุมได้ ซึ่งด้วยวัยวุฒิเค้าก็แก่กว่าเราเกือบรอบนึง และเค้าก็มีลูกติดแล้ว ซึงเรายังแค่ยี่สิบต้นๆค่ะ เราเลยอยากรู้ว่าเราควรปล่อยลืม และคบเค้าต่อ หรือเลิกดีคะ เพราะถ้าเทียบข้อดีเค้าก็มีอีกมาก
แต่ข้อดีของเค้าเราเชื่อว่าเราก็สามารถหาแบบนี้เจอกับผู้ชายคนอื่นที่จะไม่ตะคอกเราในอนาคตได้.. ใจก็ยังรักเค้ามากๆ แต่เราก็ไม่อยากเป็นคนที่ต้องทนเจออะไรแบบนี้อีก ถ้าเค้าทำอีกในอนาคตอะค่ะ