ขออนุญาตเกริ่นก่อนนะคะ คือเรากับน้องไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆนะคะ พอดีว่าแม่ของเรา และแม่กับน้องเป็นพี่น้องกัน ทำให้เราถูกเลี้ยงมาเหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน บวกกับความที่พ่อแม่ของแยกทางกัน เลยทำให้เรายิ่งรักกันเหมือนพี่น้องจริงๆ

เราเป็นพี่ที่อายุห่างกับน้องเกือบ 10 ปี คือเราอายุ 23 ส่วนน้องอยู่ม. 2 เลยอาจจะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง ความไม่เข้าใจในเรื่องต่างๆ การมองโลก ลักษณะนิสัย ทำให้มีเรื่องไม่พอใจกันและกันเป็นครั้งคราว แต่เรื่องเดือดเกิดขึ้นเมื่อน้องต้องมาอยู่ที่บ้านกับเรา แล้วมีการหยอกกันเกิดขึ้น เราก็รู้ตัวนะคะว่าเรามีส่วนผิดที่อาจจะหยอกน้องแรงเกินไป ทำให้น้องโมโห โยนจานข้าวทิ้ง พร้อมกับทำร้ายร่างกายเราอย่างรุนแรง จนมีบาดแผลที่บริเวณหลัง ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำน้องคืนเลยค่ะ เพราะคิดว่าก็หยอกกันธรรมดา แต่ครั้งนี้มันฉุนขาดแบบว่าต้องมีเจ็บ

ในหัวตอนนั้นมีแต่คำว่า "ต้องเจ็บแน่คราวนี้ กูเอาตายแน่" เราคว้าน้องมาโดยที่ไม่ดุ ไม่อาละวาด แต่ก็ตีน้องจนเราไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรน้องอีกไปบ้าง รู้ตัวอีกทีแม่เรารีบวิ่งมาจับเราแยกแล้วค่ะ แม่เล่าให้ฟังว่าเราทุบหลังน้อง กี่ทีไม่มีใครจำได้ รู้ตัวอีกทีคือน้องร้องให้ตาบวมไปแล้วค่ะ

คือช่วงนั้นมันมีแต่คำโกรธ และคิดถึงขั้นจะตัดพี่น้องกันเลยด้วยซ้ำ แต่พอเรามีสติทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น เรารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำไป ในหัวมีแต่คำว่าเราทำน้องไปได้ยังไง ผีอะไรเข้าสิ่งกันนะ ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยใช้อารมณ์เลยค่ะ เราเป็นคนใจดี เงียบ อารมณ์ดีมาโดยตลอด เกลียดการใช้ความรุนแรงทุกรูปแบบ ผิดหวังกับการควบคุมอารมณ์ ควบคุมสติตัวเองมากค่ะ แต่เรากลับซัดน้องอย่างไม่ใยดี แต่พอจะรู้สึกผิดมันก็ยังมีความโมโห ความโกรธที่น้องทำร้ายร่างกายที่มันยังไม่หายไปไหน มันยังเดือดอยู่ในใจตลอดเวลา

เราเลยอยากมาขอแนวทางการแก้ไขปัญหาจากเพื่อนๆ พี่ใน pantip ค่ะว่าเราควรต้องทำยังไงต่อไปดี เราไม่รู้ว่าจะสู้หน้าน้อง และแม่น้องได้อย่างไรจริงๆ เราจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้น ทั้งเกลียดตัวเอง เกลียดน้อง เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ขอขอบคุณทุกคนล่วงหน้านะคะ

ปล. กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสร้างสรรค์ และถ้าเป็นไปได้ขอความกรุณาอย่าซ้ำเติมกันนะคะ ตอนนี้ก็เครียดจนอยากจะลาโลกแล้วค่ะ ฮือออ