สวัสดีเพื่อนชาวพันทิปนะค่ะ
คือเรามีอาการแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆค่ะ ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งแสดงจัดเจนขึ้นเวลาอยู่คนเดียว
เคยปรึกษาเพื่อนๆนะค่ะบางคนก็บอกว่าปกติบางคนก็แนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ เราอายุ 19 ย่าง 20 ปีนี้นะค่ะ ทุกวันนี้มีเรื่องปวดหัวไปหมดเลยไม่รู้ชีวิตมันเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ตอนไหน ขอเล่าเลยละกันนะและขอคำปรึกษาด้วยค่ะว่าเราควรพบจิตแพยท์รึเปล่า
เราไม่ชอบการอยู่คนเดียวมันเหงา มันเคว้งคว้างเหมือนโลกนี้มันไม่มีจุดมุ้งหมาย เราชอบคิดชอบเก็บหลายๆเรื่องมาคิด ชอบแอบร้องไห้คนเดียว เรื่องร้ายๆที่เคยเกิดขึ้นกับเราตอนเด็กเราชอบเก็บเอามาฝัน คืนไหนฝนตกเราจะร้องไห้ มันเหงามันน่าเบื่อทุกอย่างรอบตัวมันเหมือนไม่มีใครต้องการเรา เราเหนื่อยทุกอย่าง เหนื่อยการเรียนเหนื่อยที่ต้องมีคนมาหวังให้เราเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ เราไม่เคยทำในสิ่งที่เราอยากทำไม่เคยได้เรียนในสิ่งที่เราอยากเรียน พอเดินมาแล้วมันเหมือนไม่ใช้มันผิด เราชอบมีปัญหากับแฟนมันยิ่งทำให้เราคิดมากทะเลาะกันแต่ละครั้งเราคิดฆ่าตัวตายเกือบทุกครั้ง ...งทุกคนอาจจะคิดว่าเราไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างเช่นพ่อแม่นะ แต่เราไม่เคยมีเลยต่างหาก เราไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลยสักครั้ง เราไม่เคยอยู่กับแม่ เราไม่เคยมีครอบครัว มันรู้สึกไม่เคยมีเราอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ อายุปาไปจะ 20 ปีแล้ว เดือนนึงแม่เราจะโทรหาเราแค่ 3 ครั้ง เราต้องหางานทำเองต้องหาเงินใช้เองต้องทำเองทุกๆอย่างแต่เราไม่มีสิทธิ์เลือกเพราะแม่ขอแม่อยากให้เราเป็นทุกอย่างที่เราไม่อยากเป็นแต่เรารักแม่เรายอม แต่พอแม่ไปมีครอบครัวใหม่ทำไมเราถึงถูกทิ้งละ เรากำลังจะถูกทุกคนทิ้ง เราชอบเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดคิดทุกคืน เราอยากจะเลิกคิดนะ แต่มันยากมันอยู่กับเรามาตั้งแต่เด็ก
คือวันนี้มันสุดๆแล้วพิมไปร้องไห้ไปใครจะด่าจะว่าเราก็ได้นะ แต่เราไม่มีใครแล้ว เราเหงาเราเหนื่อย ทุกคนคาดหวังกับเราเกินไป แม่อยากให้เรารับข้าราชกาล อาจารย์ที่วิทยาลัย หวังให้เราไปแข่งให้เราเป็นหัวหน้าทุกอย่างยื่นทุกอย่างมาให้เราทั้งประธานนักเรียนประธานสีประธานสาขา เราเหนื่อย ที่ทำงานพาสทามหวังให้เราทำยอดให้ที่ร้านเพราะเราเป็นคนพูดเก่ง (เราทำงานที่ร้านเดอะพิซซ่าคอมปะนีตอนหลังเลิกเรียน) ทุกคนหวังแต่ทุกคนไม่รู้ว่าเราแบกความหวังไว้เยอะแยะขนาดไหนเราเหนื่อย กระทู้นี้ถึงจะไม่มีคนมาอ่านไม่มีคนสนใจก็เถอะแต่ขอให้เราได้มีจุดให้เราได้ระบายได้พักหน่อย ก่อนที่ทุกคนจะทิ้งเราไปถ้าเราทำให้พวกเค้าผิดหวัง
#ขอแท็กครอบครัวด้วยนะเพราะมีเรื่องแม่
กังวลกับตัวเอง ไม่ชอบอยู่คนเดียว เพื่อนๆแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ #เราไม่ได้เป็นบ้านะ
คือเรามีอาการแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆค่ะ ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งแสดงจัดเจนขึ้นเวลาอยู่คนเดียว
เราไม่ชอบการอยู่คนเดียวมันเหงา มันเคว้งคว้างเหมือนโลกนี้มันไม่มีจุดมุ้งหมาย เราชอบคิดชอบเก็บหลายๆเรื่องมาคิด ชอบแอบร้องไห้คนเดียว เรื่องร้ายๆที่เคยเกิดขึ้นกับเราตอนเด็กเราชอบเก็บเอามาฝัน คืนไหนฝนตกเราจะร้องไห้ มันเหงามันน่าเบื่อทุกอย่างรอบตัวมันเหมือนไม่มีใครต้องการเรา เราเหนื่อยทุกอย่าง เหนื่อยการเรียนเหนื่อยที่ต้องมีคนมาหวังให้เราเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ เราไม่เคยทำในสิ่งที่เราอยากทำไม่เคยได้เรียนในสิ่งที่เราอยากเรียน พอเดินมาแล้วมันเหมือนไม่ใช้มันผิด เราชอบมีปัญหากับแฟนมันยิ่งทำให้เราคิดมากทะเลาะกันแต่ละครั้งเราคิดฆ่าตัวตายเกือบทุกครั้ง ...งทุกคนอาจจะคิดว่าเราไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างเช่นพ่อแม่นะ แต่เราไม่เคยมีเลยต่างหาก เราไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลยสักครั้ง เราไม่เคยอยู่กับแม่ เราไม่เคยมีครอบครัว มันรู้สึกไม่เคยมีเราอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ อายุปาไปจะ 20 ปีแล้ว เดือนนึงแม่เราจะโทรหาเราแค่ 3 ครั้ง เราต้องหางานทำเองต้องหาเงินใช้เองต้องทำเองทุกๆอย่างแต่เราไม่มีสิทธิ์เลือกเพราะแม่ขอแม่อยากให้เราเป็นทุกอย่างที่เราไม่อยากเป็นแต่เรารักแม่เรายอม แต่พอแม่ไปมีครอบครัวใหม่ทำไมเราถึงถูกทิ้งละ เรากำลังจะถูกทุกคนทิ้ง เราชอบเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดคิดทุกคืน เราอยากจะเลิกคิดนะ แต่มันยากมันอยู่กับเรามาตั้งแต่เด็ก
คือวันนี้มันสุดๆแล้วพิมไปร้องไห้ไปใครจะด่าจะว่าเราก็ได้นะ แต่เราไม่มีใครแล้ว เราเหงาเราเหนื่อย ทุกคนคาดหวังกับเราเกินไป แม่อยากให้เรารับข้าราชกาล อาจารย์ที่วิทยาลัย หวังให้เราไปแข่งให้เราเป็นหัวหน้าทุกอย่างยื่นทุกอย่างมาให้เราทั้งประธานนักเรียนประธานสีประธานสาขา เราเหนื่อย ที่ทำงานพาสทามหวังให้เราทำยอดให้ที่ร้านเพราะเราเป็นคนพูดเก่ง (เราทำงานที่ร้านเดอะพิซซ่าคอมปะนีตอนหลังเลิกเรียน) ทุกคนหวังแต่ทุกคนไม่รู้ว่าเราแบกความหวังไว้เยอะแยะขนาดไหนเราเหนื่อย กระทู้นี้ถึงจะไม่มีคนมาอ่านไม่มีคนสนใจก็เถอะแต่ขอให้เราได้มีจุดให้เราได้ระบายได้พักหน่อย ก่อนที่ทุกคนจะทิ้งเราไปถ้าเราทำให้พวกเค้าผิดหวัง
#ขอแท็กครอบครัวด้วยนะเพราะมีเรื่องแม่