ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี คือตอนเด็กๆเราไม่ค่อยมีเพื่อน แทบจะไม่มีเลยแหละ ช่วงประถม เราก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ ตอนเด็กๆมีแต่ความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องเพื่อน เพื่อนไม่เอาเข้ากลุ่ม เวลาแบ่งกลุ่ม เราก็ทำคนเดียวไม่มีใครเอาเข้ากลุ่ม ขอเพื่อนเข้ากลุ่มบ้าง เวลาครูใช้ให้แบ่งกลุ่มทำงานเรานี่เครียดเลย ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่นะเวลามีการแบ่งกลุ่มทีไรเราจะเครียดอย่างเห็นได้ชัดเลย เป็นเด็กที่อยู่คนเดียว เก็บความเครียดไว้คนเดียวตลอด ตอนนั้นไปโรงเรียนไม่เคยมีความสุขเลย ไม่เคยเล่าปัญหาให้พ่อแม่ฟังนะ แต่เขาก็ดูรู้นะว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อน  พอขึ้นมัธยมนเราเริ่มมมีเพื่อนสนิท มีกลุ่มเพื่อน คือแฮปปี้มสกตอนนั้น แต่ในใจลึกๆก็ยังกลัวการไม่มีเพื่อนนะ แบบเวลาแบ่งกลุ่มอะไรงี้ก็ยังหลอนกลัวเพื่อนไม่เอาเราทำงานเด้วย แต่เพื่อนกลุ่มนี้ก็ไม้ทำแบบนั้นกับเรา เรารักกันสนิทกันมาก พอดีมีเรื่องให้เราต้องย้ายไปเรียนที่อื่นกลางคัน เราเครียดมาก กลัวไม่มีเพื่อน ลนไปหมด กลัวว่าเพื่อนในห้องจะมีกลุ่มที่สนิทกันอยู่แล้ว เขาจะรับเราเข้ากลุ่มไหม กลัวโดดเดี่ยวในสังคม คือเราร้องไห้ทุกวันเพราะกลัวไม่มีใครเอาเข้ากลุ่ม กลัวกลับไปเป็นเหมือนตอนประถม คุยกับเพื่อนเพื่อนก็บอกว่าเราเคนียดเกินไปคิดมากเกินไป เราควรทำไงดีคะ