สวัสดีคะเพื่อนๆ
เราขอระบายหน่อยนะ^^ยาวนิดนึง
คือ เราโดนเพื่อนมองข้ามตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามจะไม่ค่อยมีเรา
เรารู้ว่าโตๆแล้วไม่ต้องคิดมาก แต่ทุกสถานการณ์เพื่อนทำให้เราคิดหมดเลย
อาจจะมองว่าปัญญาอ่อนไร้สาระ ขาดความอบอุ่นเหรอ แต่ถ้าใครมายืนจุดที่ๆเรายืนจะเข้าใจ
ใครไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้จะไม่มีวันเข้าใจเลยจริงๆ
เรามีปมตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ค่อยมีเพื่อน
เวลาจนกลุ่มทำงานเรามักจะเป็นเศษอยู่คนเดียว
เราเสียใจนะ เราไม่เคยทำให้ใครโกรธรึอะไรเลย เรารู้ตัว
แต่ตอนนั้นเราเป็นเด็กใส่แว่น เอ๋อๆ เพื่อนเรียกอีแว่น
เราก็ทรนมาตลอดนะทั้งโดนแกล้งโดนล้อ
จนขึ้น ป 5 มีเพื่อนใหม่เข้ามาคนนึง เราสนิทกับเพื่อนคนนี้
แต่มีวันนึงเพื่อนอีกกลุ่มก็มาบอกให้เพื่อนคนนี้เลิกคบกับเรา
โดยที่แต่งเรื่องว่าเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่เรื่องที่เค้าพูดเราไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
ไม่เคยทำแบบนั้น แต่เพื่อนคนนั้นก็เชื่อ จนใกล้จบเค้าก็กลับมาคบกับเรา
แล้วขอโทษเราก็ไม่ได้ถามเค้าว่าทำไมถึงกลับมาคบกลับเรา

จนขึ้นม ต้น ก็ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม ก็ไม่เข้าใจทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้
แต่มีอาจารผชคนนึง ชื่ออาจารสมศักดิ์ เค้ารักเราเข้าใจเรา
รู้ว่าเราเป็นเด็กแบบไหน รักอาจารคนนี้มาก
เราโดนแกล้งโดนล้อ มีครั้งนึงเราโดนตบข้อหาหมั่นไส้เรา
เราโดนจับตัวให้อีกคนนึงตบ โต๊ะเรียนกระจายเลยคือมันเป็นเหตุการที่เราไม่ลืมเลยจริงๆ
ทั้งที่เราก็อยู่เฉยๆ ไม่เคยทำอะไรให้ใคร นอกจากมีคนมาทำเราก่อน
พอมีคนปล่อยเราเราก็ลุกผลักคนที่ตบเราล้มลงไป เราก็สู้นะ
จนอาจารผญมาเห็น เค้าเลยเข้าข้างคนที่ตบเรา เค้าจะไล่เราออก
และเค้าไม่ชอบเราโดยส่วนตัวของเค้าอยู่แล้ว เราก็ไม่รู้อีกว่าเพราะอะไรคือไม่เคยสร้างความเดือนร้อนให้ใคร
แต่ทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้ จนอาจารผชผ่านมาเห็นเราเค้าเลยเข้ามาถามว่าเหตุการณ์เป็นยังไง
เราก็เล่าให้ฟัง อาจารก็ลูบหัวเราเบาๆแล้วพูดกับอาจารผญว่าผมรู้จักเด็กคนนี้ดีเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น
อย่าให้ต้องถึงกลับออกเลย อาจารผญก็เงียบไป เราก็คุยกับอาจารผชเค้าอาวุโสมากเป็นคนใจดี
เค้าบอกเราว่าอย่าคิดมากเรื่องเพื่อนเลย เพื่อนอาจมีปัญหาของเค้าก็ได้ มีอะไรก็บอกอาจารนะลูก
เราร้องไห้ออกมาแบบไม่เคยเจอคนที่เข้าใจเราเลยจริงๆ เราก็ทนอยู่มาจนจบ
ข้ามม ปลายไปเลยเนอะ
ก็มหาลัยเราก็เจอเพื่อนใหม่ตอนแรกเราสนิทกับไปร์ทมาก(สมมุตินะ) รักกันมากคุยกันได้ทุกเรื่องเข้าใจกันทุกอย่าง
จนวันนึงก็มีเพื่อนใหม่เข้ามาในกลุ่ม ชื่อ ปอ (สมมุตินะ) เราก็ไม่ได้สนิทกับปอมา
จนได้ทำงานกลุ่มด้วยกัน เพื่อนคนอื่นก็ทักแชทมาถามว่ามีอะไรให้ช่วยไม
เราก็บอกว่ามีเลยให้เพื่อนหาข้อมูล เพราะเราทำกับปอ2คน
แต่พอเพื่อนหาข้อมูลมาให้มันไม่ได้ตามแบบที่เราต้องการ
ปอเลยบอกว่าเด๋วเราทำกันเองดีกว่า เราเป็นคนที่ตามๆเพื่อนหมดทุกอย่าง
ไม่ค่อยเชื่อความคิดตัวเอง เชื่อแต่ความคิดเพื่อน
ตัดสินใจเองไม่เป็น เราเลยไหลตามไปเรื่อยๆจนวันนึง
ปอบอกเราว่าจะกลับไปอยู่กลุ่มเดิมของเค้า เราจะไปด้วยไหม
เราก็ไหลตามเค้าไปทิ้งไปร์ท ตอนนั้นเราคิดตามว่าไปร์ทไม่มีความรับผิดชอบเลย
เพราะเราทำงานให้ไปรท์ตลอด แต่เราก็เข้าใจไปรท์ว่าทำไ ม
พอเราอยู่กลุ่มปอ ตอนแรกๆก็ดี เค้าก็สนิทกับเพื่อนของเค้าเหมือนเดิม
เราเป็นคนใหม่เลยต้องปรับตัว แต่พอหลังๆปอเรื่มมองข้ามเราไป
ทำอะไรไม่เคยเอ่ยชื่อเราเลย ทุกอย่างจะไม่มีเรา แท๊กในเฟสเพื่อนรักก็ไม่มีเรา
เรากับเพื่อนอีกคนนึงจะถูกมองข้าม แต่ตอนนั้นเราไม่อยากคิดอะไรเพราะคิดว่าโตๆกันแล้ว
เอาน่าเด๋วคงดีขึ้น
แต่มีอยู่วันนึงวันนั้นคือวันที่เราซวยมากๆ มันเป็นงานเดียว
เราโทรหาเพื่อนแล้วแต่ไม่มีคนรับเราจะถามว่าทำงานกันยัง
เราก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร เพราะว่าเพื่อนของเราเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากๆเค้าคงไม่ลืมกัน
แต่พอเช้ามาเรามีงานส่งคนเดียว ตอนแรกเราไม่ได้จะส่งแต่เราเลขที่แรกด้วย
เราก็เอางานไว้บนโต๊ะกะว่าจะไม่ส่งเพราะเพื่อนไม่ได้ทำมากัน
แต่อาจารก็วนกลับมาที่ชื่อเราอีกและถามเราว่ามีงานทำไมไม่ส่ง
เราเลยเงียบและเดินเอางานออกไปส่ง(เราป็นคนซื่อซื่อมากๆแต่งเรื่องไม่เป็น)
เราก็สังเกตปอ ปอเหมือนโกรธเราคือ เค้าพูดว่าต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะกันนะแบบลอยๆ
เค้าบอกว่าเค้าชอบให้คนพูดตรงๆเราก็เลยถามเค้าว่า โกรธเ้ราเหรอเราขอโทษ
เค้าก็บอกว่าไม่ได้โกรธแค่น้อยใจ ปอก็บอกว่าทีเวลาปอทำงานให้เราปอเคยถามเราไม
ว่าเราทำยังปอก็ทำมาให้ตลอด จนบางทีปอคิดว่าทำไมต้องทำให้เราด้วย
เราก็ได้แต่นิ่ง คำว่าโทรไปแล้วไม่มีคนรับมันคงหักล้างกับเหตุผลนี้ไม่ได้จริงๆใช่ไม
แต่หลังจากนั้นจากที่แรกๆมีเราบ้างไม่มีเราบ้าง
หลังๆคือไม่มีเราเลยจะเอ่ยชื่อคนอื่นหมด
ยกเว้นเรา เราก็เลยทนมาตลอด
จนตอนหลังเริ่มทนไม่ไหว กลับไปคุยกับไปร์ท
ที่เรากับไปร์ทได้คุยกันเพราะว่าไปค่ายด้วยกันมาอยู่กลุ่มเดียวกัน
ไปร์ทก็บอกว่าถ้าไม่ไหวก็กลับมานะ ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ว่าจะยังไงรอแกอยู่ที่เดิมนะ
เราเลยไม่รู้จะตัดสินใจยังไงเพราะตอนนี้เรามีเพื่อนอีกคนนึงที่อยู่กลุ่มปอ
เค้าก็โดนมองข้ามเหมือนเราแต่ว่า พวกปอก็รักเค้าดีกอดเค้าบอกเข้าใจเค้า
แต่กลับเราปอไม่เคยกอดรึอะไรเลย เราอยากให้ปอนึกถึงวันที่ปอทำงานคนเดียวตอนนั้น
แล้วเราไม่ทิ้งให้เพื่อนทำคนเดียว แต่จะมีประโยชน์อะไรเนอะ
เราไม่กล้าทิ้งเพื่อนอีกคน เพื่อมาหาไปร์ท
เราไม่ร็จะตัดสินใจยังไง
ใครที่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้คงเข้าใจแต่สำหรับคนทีไม่เคยถ฿กมองข้ามรึเจอแบบนี้อาจจะมองว่าปัญญาอ่อนไร้สาระนะอันนี้เราเข้าใจ
คนเราจะให้มองมุมเดียวกันคงไม่ได้หรอก