คือเอาจริงปะผู้ชายไทย90%ที่เราเจอทำไมเป็นงี้หมดเลย เราไม่เคยมีแฟนหรอกแต่เจอจากคนรอบข้างจนเรากลัวที่จะเปิดใจให้ใคร คนแรกก็แม่เราเองแหละโดนพ่อทำร้ายตบตีเหมือนกระสอบทราย ตีแม่ทุกวันจนเรากลายเป็นเด็กขี้กลัว แม่ฝืนทนมาหลายปี ในที่สุดก็เลิกกับพ่อได้ แม่เราก็มีแฟนใหม่ ตอนแรกเหมือนจะดี ที่ไหนได้ คำว่านาซิสซิส กับไซโคพาธที่นักจิตวิทยาพูดถึง มันมีคนแบบนี้จริงๆในโลก มันโทษทุกอย่างยกเว้นตัวเอง มันทำโทรศัพท์พังก็หาเหตุผลปัญญาอ่อนมาโทษแม่ ด่าแม่สารพัด ใช้แม่ทุกอย่าง แม้แต่ตักข้าวกินเองยังใช้แม่ ปัจจุบันแม่ก็ยังอยู่กับมัน เราทนไม่ไหวก็เลยออกมา เรามีความคิดอยากฆ่าคนแบบนี้มาก คนที่สองก็พี่เรา เจอผู้ชายที่ตอนแรกดีตอนหลังเลวลักษณะนักเลงแต่กับเมียตอนอยู่กับคนอื่นหัวหด พออยู่กับเมียแล้วด่าปาวๆๆทำร้ายร่างกายผู้หญิง คนที่สามก็เพื่อนเราเองคบผู้ชายกี่คนก็เจอลักษณะเดียวกันคือไม่เอางานเอาการ ให้ผู้หญิงเลี้ยง ผู้หญิงทำไรไม่ถูกใจก็ด่า โทษแต่ผู้หญิง และยังมีอีกหลายคนที่เจอแต่ผู้ชายประมาณนี้ ทุกคนที่ทั้งกล่าวและไม่กล่าวมาไม่ว่าเราจะเตือนแค่ไหนพวกเขาก็ไม่ฟัง พวกเขามีความคิดเหมือนกันคือ เพราะรักเขา รักเขาไปแล้วควบคุมไม่ได้ อะไรทำนองนี้ คือจากตัวเราเองเราว่าความรักมันควบคุมได้แน่นอน100% เราควบคุมได้เสมอว่าจะรักไม่รักใคร แต่ทำไมคนอื่นๆถึงเอาแต่คิดแบบนั้น ไม่เคยจะใช้สมองไตร่ตรองเลยว่าคนแบบไหนควรเลิกรักทันที โดนทำร้ายโดนเอาเปรียบขนาดนั้นก็ยังทน บางคนก็เอาเรื่องลูกมาอ้างว่าเพื่อให้ลูกมีพ่อ ขอโทษนะจากประสบการณ์ส่วนตัว ถ้าต้องให้ลูกมีพ่อที่ตบตีแม่ขนาดนั้นคนเป็นลูกอย่างเราไม่ขอมีค่ะ และไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเจอปัญหาครอบครัวเหมือนเรา มันส่งผลต่อเด็กนะคะ เรากลายเป็นเด็กขี้กลัว ไม่มั่นใจในตัวเองก็เพราะเหตุการณ์แบบนั้นแหละค่ะ และเราก็ไม่กล้ามีความรักเพราะกลัวเจอแบบที่แม่ที่พี่เจอ 
มันเป็นเรื่องของวิทยาศาสตร์หรืออะไรไหมที่ผู้ชายจะมีลักษณะสันดานตบตีเมียตามธรรมชาติทุกคน ถ้าเป็นงั้นจริงเราขออยู่โสดตลอดชีวิตเลยละกัน เพราะก็ไม่รู้ว่าจะเจอพวกผู้ชายที่ดีแค่ตอนแรกแต่ตอนหลังสันดานชายแท้ออกไหม