จดหมายถึงลูก จากแม่ใจแตก

วันที่แม่มีลูกคนแรก แม่จำได้ว่าทุกอย่างมันสับสนวุ่นวาย แม่มีลูกตั้งแต่แม่ยังเรียนไม่จบปวช.  
แม่โดนสังคมตราหน้า คนรอบข้างตราหน้าว่าเป็นเด็กใจแตก เหลวแหลก โดนด่าต่าง ๆ นานา และโดนสรุปว่าให้เอาลูกออก

แม่พูดไปคำเดียวว่า ยังไงก็ไม่มีทางเอาออก เพราะเด็กในท้องคือลูกของแม่

แม่ก็อดทนอุ้มท้องพร้อมคำสบประมาท ด่าทอ ต่อว่า เหน็บแนม และบอกกับตัวเองว่า จะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด ไม่ให้ใครมาว่าลูกได้

ตอนท้องแม่เครียดมาก แพ้ท้องถึงคลอด
ลูกจึงเกิดมาพร้อมโรคประจำตัวคือสมาธิสั้น

ตั้งแต่หนูเกิดมา แม่ตั้งใจว่าจะให้นมหนู ถึง1ขวบ และแม่ก็ทำได้ หนูได้กินนมแม่ถึง1ขวบครึ่ง

แม่จำได้ว่าแม่มีเงินน้อยมาก แต่อยากให้ลูกมีชุดเท่ห์ ๆ ใส่ แม่จึงเก็บเงินซื้อ เสื้อผ้าให้ลูกยี่ห้อดังบนห้าง 1ชุด เท่ห์มากเลยลูกฉัน

ลูกอยากได้ของเล่นบนห้าง เป็นระนาดเด็ก หนูนั่งเล่นที่ห้างนานมาก (เล่นฟรี) แม่ไม่มีเงิน แต่หนูก็ไม่เคยร้องขอ ของเล่นราคา 500 บาท แต่แม่ไม่สามารถซื้อให้ลูกได้ แม่น้ำตาตกใน ได้แต่บอกลูกว่าเดี๋ยวแม่กลับมาซื้อให้นะ แม่จึงสัญญาว่า จะเก็บเงิน จนแม่สามารถซื้อของเล่นให้ลูกได้ หนูเล่นมีความสุขมาก

บ่อยครั้งที่แม่โมโหหนู ดุด่า ตี ต่อว่า โปรดจงเข้าใจเถอะว่า มันคือความรักและความหวังดีเสมอมา

แม่จะสอนหนูเสมอว่า การเป็นคนเก่งไม่เท่าการเป็นคนดี

แม่อยากจะบอกลูกว่า หากวันใด ที่ลูกเจ็บ ผิดพลาด ผิดหวังหรือแม้ใครรังแกลูก  จงจำไว้ว่าแม่ยังอยู่เสมอ  ยังคงกอดลูกไว้บนตักเหมือนตอนที่ลูกกินนมแม่

หากวันใดวันนึง มีคนมาบอกลูกว่าลูกเกิดจากความไม่พร้อมหรือผิดพลาด จงจำไว้นะ ว่าลูกเกิดมาจากความรักของแม่และพ่อ

ลูกคือสิ่งมีชีวิตที่ต่อลมหายใจของแม่ เพราะถ้าไม่มีลูกแม่คงอยู่ไม่ได้

แม่อาจจะไม่ใช่แม่ที่ลูก ฝันไว้
แต่แม่จะดูแลหนูตราบเท่าที่แม่ยังหายใจ

แม่รักลูกนะ