" .. ท่านบอก ดูก่อนภิกษุทั้งหลายจิตเดิมผ่องใส แต่อาศัยกิเลสที่สัญจรเข้าไปคลุกเคล้ากัน
แล้วก็แสดงความเศร้าหมองออกมา คือออกมาภายนอก  ทีนี้พวกเรียนทั้งหลาย เมื่อจิตผ่องใสแล้วจะมาเกิดทำไม
ผู้ที่ไม่เกิดนั่นคือจิตท่านผ่องใส แล้วจิตผ่องใสมันมาเกิดได้ยังไง ก็อ่านถกเถียงกันนี้ก็ไม่มีใครลงใครแหละ

มันไม่รู้ แต่เวลาไปปฏิบัติเข้าละซี นี่ละของจริงเข้าทีเดียวผางหมดเลย ไม่ไปถามใครเลยพอจิตเข้าไปถึง
จิตผ่องใสนี้มันควรก็การเกิดอยู่โดยดี นั่นเวลาดูเข้าไปแล้วนะ "จิตบริสุทธิ์กับจิตผ่องใสต่างกัน"
พอเข้าถึงความบริสุทธิ์แล้วผึงเลย ไม่มีคำว่าเกิดตายอีก แต่นี่ท่านบอกว่า "จิตผ่องใส ท่านไม่ได้บอกว่าจิตบริสุทธิ์"
ไอ้พวกเอาผ่องใสมาฟัดกันทั้งกัดทั้งแย่งกัน ถ้าเป็นผ้าขี้ริ้วนี้ขาดเลยไอ้ปุ๊กกี้มันยังไม่ปล่อยนะ

เราถึงได้มารู้เรื่องถึงเรื่องว่า จิตผ่องใสกับจิตบริสุทธิ์ ท่านไม่ได้พูดว่าจิตบริสุทธิ์
ในบาลีก็เห็นแต่ว่า จิตผ่องใส ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย จิตเดิมแท้ผ่องใส ท่านว่างั้น
จิตเดิมคือ จิตอวิชชา นั่นผ่องใส จิตอวิชชาผ่องใสมากทีเดียว
เพราะฉะนั้นผู้ปฏิบัติไปถึงขั้นนั้น จึงงงถูกอวิชชาตีหน้าผากได้สบายนะ
มหาสติมหาปัญญาก็เถอะเข้าไปเจอทีแรก ถ้าประเภทพวกทันธาภิญญาที่รู้อย่างเชื่องช้าไปลำดับลำดา
เว้นขิปปาภิญญาเสีย อันนี้ไม่มีปัญหา ขิปปาภิญญาขาดสะบั้นไปพร้อมเลย .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน