พระพุทธเจ้าย่อมรู้อยู่แล้ว่า ตำรานั้นอาจถูกแก้ไขเปลี่ยนแปลงให้ผิดเพี้ยนไปจากต้นฉบับได้ ดังนั้นพระองค์จึงได้วางหลักป้องกันเรื่องนี้เอาไว้แล้วด้วยการสอนว่า อย่าเชื่อเพียงเพราะเหตุว่ามีตำราอ้างอิง เพราะถ้าตำรานั้นได้ถูกแก้ไขเปลี่ยนแปลงให้ผิดเพี้ยนมาก่อนแล้ว และเราก็เอาตำรานั้นมาเชื่อถือปฏิบัติ เราก็จะได้รับคำสอนที่ผิดเพี้ยนนั้นมาเชื่อถือปฏิบัติไปโดยไม่รู้ตัว

ในการศึกษานั้น พระพุทธเจ้าทรงสอนให้สาวกรับฟัง (หรืออ่าน) ได้ แต่ยังไม่ให้เชื่อ ให้นำมาพิจารณาดูก่อน ถ้าเห็นว่ามีโทษก็ให้ละทิ้งเสีย แต่ถ้าเห็นว่ามีประโยชน์ ไม่มีโทษ ก็ให้นำเอาทดลองปฏิบัติดูก่อน ถ้าปฏิบัติแล้วไม่เกิดผลจริงก็ให้ละทิ้งอีกเหมือนกัน แต่ถ้าทดลองปฏิบัติแล้วเกิดผลจริงจึงค่อยปลงใจเชื่อ และรับเอามาปฏิบัติให้ยิ่งๆขึ้นต่อไป

แต่ชาวพุทธกลับไม่สนใจหลักที่พระพุทธเจ้าสอนนี้ โดยยังไปยึดถือเอาตำรามาเป็นศาสดากันอย่างเต็มที่ โดยสนใจหลักการที่พระพุทธเจ้าสอนไว้นี้เลยแม้แต่น้อยนิด แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าเป็นชาวพุทธที่แท้จริงได้อย่างไร? จะเป็นได้ก็เพียงชาวพุทธเทียมๆเท่านั้น

พอมีคนเอาความจริงเรื่องนี้มาบอกกล่าวก็ขัดเคืองใจกันมาก แล้วก็ท้าให้เขาหาหลักฐานมาแสดงว่าตำราถูกแก้ไขเปลี่ยนแปลงตรงไหนเมื่อไร? ซึ่งการบอกอย่างนี้มันเป็นเรื่องของเด็กที่ไม่รู้จักคิด คือไม่เคยคิดเลยว่าตำรานั้นอาจถูกแก้ไขเปลี่ยนแปลงมาก่อนแล้วก็ได้  

เมื่อไม่รู้จักคิดแม้เพียงเรื่องแค่นี้ แล้วจะศึกษาหลักอริยสัจ ๔ ที่เป็นเรื่องลึกซึ้งมากกว่านี้ ให้เข้าใจอย่างถูกต้องได้อย่างไร?

ถ้าอย่างนี้ก็คงเป็นได้แค่เพียงลูบๆคลำๆตำรา (ลีลพตปรามาส) กันไปจนตายโดยไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วพระพุทธเจ้าสอนอะไร?