แผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้ากั้นสองฟากซ้ายขวาของความมืดมิด กั้นพื้นพสุธาและท้องฟ้ากว้างที่ดาวนับร้อยนับพันแขวนอยู่
“ปราณี น้องก็รู้ว่าพ่อน้องไม่ใคร่ชอบน้ำหน้าพี่” ชายหนุ่มปลดมือตนเองจากมือเล็กคู่หนึ่งแล้วหันเข้าหาลอมฟาง เจ้าของมือเล็กคู่นั้นกลับถลันตัวเข้ากอดเอวชายหนุ่มงอนง้อในที “ไม่พี่แก้ว อย่าพูดแบบนั้น” ชายหนุ่มยังไม่หันมามองหน้าสาว “คนทำนาเช่าอย่างพี่ จะมีปัญญาอะไรไปเด็ดดอกฟ้า” “ไหนพี่ว่าความรักของเราจะสมหวังในวันหนึ่ง นี่ทั้งเนื้อตัวและหัวใจของฉันนั้น ฉันยกให้พี่จนสิ้นแล้ว” ชายหนุ่มหันกลับมาสวมกอดหญิงสาวแน่นแต่ไม่มีเสียงตอบยืนยันอะไรจากชายหนุ่ม “ตอบฉันสิ” ปราณีผลักท่อนอกอันกำยำของแก้วออกจากตัว “รึพี่แก้วไม่ปรารถนาที่จะขอฉันไปเป็นแม่เรือนของพี่แล้ว”
.
“ปราณี เอ็งออกมาเดี๋ยวนี้” กำนันเทิ้มร้องตะโกนห่างในระยะห้าวาที่หนุ่มสาวอิงแอบกันอยู่ ชายสูงอายุประทับปืนลูกซองห้านัดเล็งเข้าหาหนุ่มที่มาพลอดรักกับลูกสาวตัวเองยามวิกาล ที่ขณะนี้ใช้ร่างกายหญิงสาวบังตัวเองเอาไว้ หนุ่มร่างโย่งฟันหลอท่าทางรักสนุกสนานไม่ทุกข์ร้อนกับโลก ยืนข้างกำนันกำลังดึงชายเสื้อกำนั้นเทิ้มมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งทำท่าทางพยักพเยิดกับปราณีอยู่ตลอด
“พ่อกำนัน อย่าทำอะไรปราณีเลย ฉันยอมรับผิดชอบทุกอย่าง” แก้วว่าพลางจับแขนปราณีแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ไอ้ลูกหมา ลักกินขโมยกิน เยี่ยวรดหัวหงอกอย่างกูแล้วยังมากำแหง”
สิ้นเสียงสาวปราณีสะบัดแขนจากคนรักวิ่งเข้ามาหาคนเป็นพ่อ เจ้าแมวขโมยที่เพิ่งร้องยอมรับผิดอยู่เมื่อครู่ก็หันหลังวิ่งหนีไป ปลายนิ้วของกำนันก็เหนี่ยวไกปืนเสียงดัง ปัง แสงไฟสว่างพรึบ
.
“พ่อแม่พี่น้อง ลุงป้า น้า อา ปวดเมื่อยจากการตรากตรำทำไร่นา มาหาความสำราญจากดาราคู่ขวัญที่ทุกท่านชื่นชอบสองเรื่องสองรส” หนุ่มใหญ่ยกกล่องยาหลากหลายขึ้นชู “ส่วนของดีของเราที่เอามาคืนนี้ เรามาขายแบบลดแลก แจกแถม ทั้งให้ขันน้ำ กล่องสบู่ เอากันไปใช้อย่างเลิศหรูเหมือนคนกรุงเทพเมืองฟ้าอมร...” เสียงร้องขายยาหอม ยานัตถุ์ และยากวาดลิ้นขาวลออ สรรพคุณราวของวิเศษ ชาวบ้านดาหน้าออกมาซื้อยา บางคนลุกออกไปหาซื้อของกินอย่างอ้อยควั่น มันต้มและน้ำแข็งหวานที่ตั้งขายอยู่สองสามเจ้า ทุกคนล้วนพูดถึงอาการบาดเจ็บและคาดเดาความเป็นไปของพระเอกกล้ามโตขวัญใจของพวกเขา บางคนก็ปริวิตกไปกับการที่นางเอกนัยน์ตาหวานปานน้ำผึ้งจะถูกพ่อของเธอทำโทษอย่างหนัก
.
โฆษกพูดไปนานเท่าใด ก็ให้รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับตามองอยู่ตลอดเวลา สังหรณ์ของเขานั้นรู้ว่าไม่ใช่สาวน้อย สาวใหญ่ที่ทอดสะพานให้ด้วยวิธีนี้เป็นแน่ เขาวางไมโครโฟนลงบนกล่องฟิล์มหนังสีเลือดหมู เปิดเครื่องฉายแล้วหันมามองสายตาคู่นั้นที่มีสาวนางหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ
“ปราณีน้องสบายดีรึ” โฆษกขายยานักพากย์เสียงเสน่ห์เอ่ยถามอดีตสาวน้อยวัยสดใสที่บัดนี้ยังคงเค้าความงามเดิมไว้กว่าค่อน
“มีงไม่ต้องมาพูดหวานกับกู พูดมาไม่เคยเป็นจริงสักอย่าง ชาตินี้ตายไม่ต้องเผาผีกัน” เด็กเจ้าของสายตาคู่นั้นหมุนตัวไปแอบหลังคนเป็นแม่ “พ่อแม่กูไม่ตายเพราะยาหมดอายุที่ให้ก็บุญแล้ว” ปราณีค่อนว่าแล้วฉุดเด็กผู้ชายวัยหกขวบให้ออกมาด้านหน้า
“นี่ไง พ่อเอ็ง ไอ้มากยกมือไหว้เขาซะ” ปราณีในชีวิตจริงเดินกระแทกเท้าออกไปจากตรงนั้น ทิ้งให้บุญมากยืนเผชิญหน้ากับนักพากย์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเขาเพียงลำพัง
cr www.krungshing.com
เรื่องสั้นหน้าเดียว : ความหมายที่ไม่มีความหมาย
“ปราณี น้องก็รู้ว่าพ่อน้องไม่ใคร่ชอบน้ำหน้าพี่” ชายหนุ่มปลดมือตนเองจากมือเล็กคู่หนึ่งแล้วหันเข้าหาลอมฟาง เจ้าของมือเล็กคู่นั้นกลับถลันตัวเข้ากอดเอวชายหนุ่มงอนง้อในที “ไม่พี่แก้ว อย่าพูดแบบนั้น” ชายหนุ่มยังไม่หันมามองหน้าสาว “คนทำนาเช่าอย่างพี่ จะมีปัญญาอะไรไปเด็ดดอกฟ้า” “ไหนพี่ว่าความรักของเราจะสมหวังในวันหนึ่ง นี่ทั้งเนื้อตัวและหัวใจของฉันนั้น ฉันยกให้พี่จนสิ้นแล้ว” ชายหนุ่มหันกลับมาสวมกอดหญิงสาวแน่นแต่ไม่มีเสียงตอบยืนยันอะไรจากชายหนุ่ม “ตอบฉันสิ” ปราณีผลักท่อนอกอันกำยำของแก้วออกจากตัว “รึพี่แก้วไม่ปรารถนาที่จะขอฉันไปเป็นแม่เรือนของพี่แล้ว”
.
“ปราณี เอ็งออกมาเดี๋ยวนี้” กำนันเทิ้มร้องตะโกนห่างในระยะห้าวาที่หนุ่มสาวอิงแอบกันอยู่ ชายสูงอายุประทับปืนลูกซองห้านัดเล็งเข้าหาหนุ่มที่มาพลอดรักกับลูกสาวตัวเองยามวิกาล ที่ขณะนี้ใช้ร่างกายหญิงสาวบังตัวเองเอาไว้ หนุ่มร่างโย่งฟันหลอท่าทางรักสนุกสนานไม่ทุกข์ร้อนกับโลก ยืนข้างกำนันกำลังดึงชายเสื้อกำนั้นเทิ้มมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งทำท่าทางพยักพเยิดกับปราณีอยู่ตลอด
“พ่อกำนัน อย่าทำอะไรปราณีเลย ฉันยอมรับผิดชอบทุกอย่าง” แก้วว่าพลางจับแขนปราณีแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ไอ้ลูกหมา ลักกินขโมยกิน เยี่ยวรดหัวหงอกอย่างกูแล้วยังมากำแหง”
สิ้นเสียงสาวปราณีสะบัดแขนจากคนรักวิ่งเข้ามาหาคนเป็นพ่อ เจ้าแมวขโมยที่เพิ่งร้องยอมรับผิดอยู่เมื่อครู่ก็หันหลังวิ่งหนีไป ปลายนิ้วของกำนันก็เหนี่ยวไกปืนเสียงดัง ปัง แสงไฟสว่างพรึบ
.
“พ่อแม่พี่น้อง ลุงป้า น้า อา ปวดเมื่อยจากการตรากตรำทำไร่นา มาหาความสำราญจากดาราคู่ขวัญที่ทุกท่านชื่นชอบสองเรื่องสองรส” หนุ่มใหญ่ยกกล่องยาหลากหลายขึ้นชู “ส่วนของดีของเราที่เอามาคืนนี้ เรามาขายแบบลดแลก แจกแถม ทั้งให้ขันน้ำ กล่องสบู่ เอากันไปใช้อย่างเลิศหรูเหมือนคนกรุงเทพเมืองฟ้าอมร...” เสียงร้องขายยาหอม ยานัตถุ์ และยากวาดลิ้นขาวลออ สรรพคุณราวของวิเศษ ชาวบ้านดาหน้าออกมาซื้อยา บางคนลุกออกไปหาซื้อของกินอย่างอ้อยควั่น มันต้มและน้ำแข็งหวานที่ตั้งขายอยู่สองสามเจ้า ทุกคนล้วนพูดถึงอาการบาดเจ็บและคาดเดาความเป็นไปของพระเอกกล้ามโตขวัญใจของพวกเขา บางคนก็ปริวิตกไปกับการที่นางเอกนัยน์ตาหวานปานน้ำผึ้งจะถูกพ่อของเธอทำโทษอย่างหนัก
.
โฆษกพูดไปนานเท่าใด ก็ให้รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับตามองอยู่ตลอดเวลา สังหรณ์ของเขานั้นรู้ว่าไม่ใช่สาวน้อย สาวใหญ่ที่ทอดสะพานให้ด้วยวิธีนี้เป็นแน่ เขาวางไมโครโฟนลงบนกล่องฟิล์มหนังสีเลือดหมู เปิดเครื่องฉายแล้วหันมามองสายตาคู่นั้นที่มีสาวนางหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ
“ปราณีน้องสบายดีรึ” โฆษกขายยานักพากย์เสียงเสน่ห์เอ่ยถามอดีตสาวน้อยวัยสดใสที่บัดนี้ยังคงเค้าความงามเดิมไว้กว่าค่อน
“มีงไม่ต้องมาพูดหวานกับกู พูดมาไม่เคยเป็นจริงสักอย่าง ชาตินี้ตายไม่ต้องเผาผีกัน” เด็กเจ้าของสายตาคู่นั้นหมุนตัวไปแอบหลังคนเป็นแม่ “พ่อแม่กูไม่ตายเพราะยาหมดอายุที่ให้ก็บุญแล้ว” ปราณีค่อนว่าแล้วฉุดเด็กผู้ชายวัยหกขวบให้ออกมาด้านหน้า
“นี่ไง พ่อเอ็ง ไอ้มากยกมือไหว้เขาซะ” ปราณีในชีวิตจริงเดินกระแทกเท้าออกไปจากตรงนั้น ทิ้งให้บุญมากยืนเผชิญหน้ากับนักพากย์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเขาเพียงลำพัง
cr www.krungshing.com