รับคำท้าฯ
ตอนที่ 57
ปริมายกสองมือขึ้นปิดปากตัวเองแน่น อยากจะกรี๊ด......ให้สุดเสียง เธอจะทำอย่างไรดี ถ้าเขาเห็นภาพบนจอคอมพิวเตอร์ เป็นรูปเขาละก็...เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? โอ๊ย!! ตาย! ตาย! ตาย! ทำไมถึงลืมคิดถึงข้อนี้ไปได้นะ! ต้องโทษยัยแป้งนวลตัวดีมาขอใช้คอมพิมพ์งาน แล้วมาเปลี่ยนภาพบนหน้าจอของเธอเป็นรูปนายปฏิการเฉยเลย เธอก็ลืมเปลี่ยนกลับด้วย ถ้าเขาเห็นภาพบนจอต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ จะแก้ตัวอย่างไร เขาคงไม่เชื่อแน่นอน สมองพยายามคิด ๆ และคิดหาวิธี แต่ช่างตื้อตันไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย
‘เป็นไงเป็นกัน! เอาวะ!’ เธอหายใจเข้าลึก ๆ ออกยาว ๆ อย่างแรกควรจะแย่งแรมในมือเขามาให้ได้ก่อน แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหาหนุ่มหน้าหวาน
“นายให้ฉันลองหัดทำดูได้ไหม...? มันยากรึเปล่า? ถ้าฉันดูเป็น ต่อไปจะได้ไม่ต้องรบกวนนายไง” เจ้าของห้องย่อตัวลงนั่งตรงกันข้ามกับเขา พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติ
หนุ่มจอมกวนละสายตาจากแท่งแผ่นโลหะในมือ เงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างแปลกใจ จริง ๆ เขาอยากมาทำให้เองมากกว่า เพราะอยากจะหาข้ออ้างมาพบเธอด้วย แต่หากยัยตัวแสบสนใจจะเรียนรู้ เขาก็พร้อมจะสอนให้
“ไม่ยากหรอก แต่ว่าอันนี้ฉันใช้ยางลบเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ แค่...เอายางลบขัด ๆ ตรงนี้” ช่างคอมจำเป็นทำให้เธอดู
“อ๋อ...ให้ฉันดูหน่อยสิ” เธอแบมือขอแท่งแผ่นโลหะในมือของชายหนุ่ม
อีกฝ่ายจึงส่งให้เธอ
“ใส่ยังไงเหรอ” แม้ปากจะถามไป แต่หูนั้นไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย สมองคิดแต่จะถ่วงเวลาอย่างไรดี
“ใส่ตรงช่องนี้นะ”
ทั้งคู่ก้มลงมองตำแหน่งใส่แรมในซีพียูพร้อมกันจนหัวชนกัน ต่างคนต่างส่งยิ้มอย่างขำ ๆ และเอามือจับหัวตัวเอง ปริมารีบหลบสายตาของหนุ่มหน้าหวานในระยะใกล้ชิด
“ใส่แบบนั้น เมื่อไหร่จะใส่ลงล่ะ มา...ฉันใส่เอง” เขาเห็นเธอใส่ไม่ลงล็อกซักที มันก็ไม่ได้ยากอะไรเลย แล้วเอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้
เจ้าของคอมเงยหน้าขึ้นมองช่างคอม แต่ยังดื้อไม่ยอมปล่อยมือ
“ให้ฉันใส่เองนะ”
“ไม่เอา ใส่ตั้งนานแล้ว ไม่ลงซักที มา...ฉันใส่เอง จะได้เสร็จ” เขาจ้องหน้าเธอพลางดุอยู่ในที
ปริมารีบปล่อยมือและถอยตัวหนีทันที เมื่อใบหน้าของชายหนุ่มนั้นเลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ มีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่ในสีหน้า สายตาที่มองมานิ่งงันแบบนั้น อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว.....!
ปฏิการอมยิ้มเมื่อยัยตัวแสบขยับตัวหนีไปแล้ว เขาแค่จะแกล้งเธอเฉย ๆ และรู้ดีว่า วิธีนี้แม่ตัวดีต้องรีบถอยหนีไปแน่นอน มือรีบกดแรมเข้าที่เดิม แล้วปิดเคสให้เรียบร้อย กำลังจะกดปุ่มพาวเวอร์เพื่อเปิดเครื่อง แต่ถูกเจ้าของห้องเรียก
“นาย...ดื่มน้ำก่อนสิ” เธอส่งแก้วน้ำมาให้
เขาจึงรับแก้วน้ำมาดื่ม แล้วหันไปกดปุ่มพาวเวอร์อีกครั้ง แต่ต้องชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงของเธออีก
“นี่! นายช่วยไปดู ไฟห้องน้ำข้างล่างหน่อย มันเปิดไม่ติด เดี๋ยวฉันเปิดคอมดูเอง ว่าติดรึเปล่า?”
“เดี๋ยวไปดูให้ ทำอันนี้ให้เสร็จก่อน อีกแป๊บเดียว” ช่างหันไปกดปุ่มพาวเวอร์ต่อ
“คือ...ไปดูให้ตอนนี้เลยนะ นะ นะ” เจ้าของห้องรีบดึงแขนเสื้อของชายหนุ่ม
“มีอะไรเหรอ?” เขารู้สึกว่า เธอดูแปลก ทำอะไรลุกลี้ลุกลนชอบกล พลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
คนถูกถามรีบสั่นหัวหงึก ๆ
“ถ้าไม่มี ทำไมรออีกแป๊บ ไม่ได้ล่ะ” เขาพูดแล้วหันไปกดปุ่มพาวเวอร์ทันที
เจ้าของห้องอึ้งไปชั่วขณะ ตายล่ะ! เขาเปิดเครื่องแล้ว! โอ๊ย! เธออยู่ไม่ได้แล้ว รีบแผ่นออกจากห้องทันทีก่อนที่คอมจะเปิดติด
“อ้าว! ปริม! จะรีบไปไหน” เขางุนงงที่เธอรีบผลุนผลันออกจากห้องไปทันที แล้วหันกลับมามองภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังแสดงผล ดูแล้วน่าจะไม่มีปัญหาอะไร เมื่อภาพบนหน้าจอหยุดลง หนุ่มหน้าหวานนิ่งไปชั่วขณะด้วยความตกตะลึง! หัวใจแทบหยุดเต้น! เมื่อมองเห็นภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นรูปของเขาเอง แทนที่จะเป็นรูปดาราจีนสุดหล่อสุดเท่คนนั้นเหมือนเมื่อคราวก่อน ริมฝีปากได้รูปสวยค่อย ๆ โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม แล้วกระโดดโลดเต้นไปรอบห้องด้วยความดีใจสุดขีด
“YES!!!” เขายกสองมือขึ้นมากำไว้แน่น ย่อตัวลงเล็กน้อย พลางเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มยิงฟันเต็มที่ พลางเขย่าหัวตัวเองเบา ๆ
แท้จริงแล้วเธอเองก็มีใจให้กับเขาเหมือนกัน มิน่าล่ะ! ถึงทำมาอยากจะใส่แรมเอง อ้างโน่นอ้างนี่ พยายามถ่วงเวลาไม่ให้เปิดคอมละซี้...!! เพราะแบบนี้นี่เอง ยัยตัวแสบเอ๊ย!
หนุ่มนักดนตรีตรวจสอบคอมเสร็จเรียบร้อย ไม่น่ามีปัญหาอะไรอีก จึงปิดคอมแล้วเดินออกจากห้องนอนของหญิงสาว ลงไปข้างล่าง พยายามมองหาเจ้าของบ้าน แต่ไม่เห็นเลย เธอไปแอบเขินอยู่ที่ไหนเนี่ย? ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นยิ้มตลอดเวลาจนหุบไม่ลงแล้ว
“ปริม...อยู่ไหน.....” เขาพยายามเดินตามหาเธอจนทั่วบ้าน
“ออกมาเถอะ....เลิกเขินได้แล้ว...”
หาเท่าไหร่ก็หาตัวเธอไม่เจอ ป่านนี้ไปแอบเขินม้วนอยู่ที่ไหนน้า....หนีเข้าสวนไปแล้วแน่เลย เมื่อหาตัวไม่เจอ เลยส่งข้อความผ่านไลน์ไปแทน
“คอมไม่มีปัญหาอะไร เปิดติด ใช้ได้ปกติแล้วนะ” พิมพ์ไปก็ยิ้มหวานไป
“ขอบคุณ ภาพบนหน้าจอด้วยนะ น่ารักจัง....^^”
ปริมาแอบอยู่ในสวนได้ยินเสียงไลน์ดังขึ้น จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดู
“อีตาบ้า!!! บ้า ๆ ๆ ๆ ที่สุดเลย” เธออยากจะร้องกรี๊ด....จริง ๆ
“ทำไมเลือกภาพนี้ล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับมา
“ฉันไม่ได้เลือก แป้งนวลเป็นคนเปลี่ยนภาพหน้าจอ ตอนมาขอใช้คอม” แล้วพิมพ์ตอบกลับไปอย่างหัวเสีย เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ
“ไม่ชอบ ทำไมไม่เปลี่ยนกลับล่ะ” เขาพิมพ์แล้ว แต่ไม่ได้กดส่ง ก่อนจะลบออก อยากจะรักษาฟอร์มให้เธอบ้าง ป่านนี้คงเสียฟอร์มแย่แล้ว ใบหน้านั้นมี
รอยยิ้มแต้มอยู่ตลอดเวลา เขารู้ดี ถ้าเธอไม่ชอบอะไรแล้ว คงไม่ทนเก็บสิ่งนั้นไว้แน่นอน ต้องรีบเปลี่ยนอย่างเร็วเลย แสดงว่า เธอต้องมีใจให้เขาบ้างแหละ อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้
“ฉันเขียนแอพขายของมาให้เธอลองใช้ มาลองใช้ดูก่อนสิ”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง! นายกลับไปได้แล้ว”
ปฏิการหัวเราะเบา ๆ เธอเขินหนักเลย เกิดไม่ว่างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก็นัดกันแล้วว่า ว่างนี่นา...
“โอเค...วันนี้ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกันวันงานประเพณีไทยเลยแล้วกัน วันมะรืนนี้แล้ว” เขาพูดไปยิ้มไปตลอดเวลา ถึงงานประจำปีของมหาลัยที่กำลังจะจัดขึ้น
***********************
รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 57 เสียฟอร์มสุด ๆ
ตอนที่ 57
ปริมายกสองมือขึ้นปิดปากตัวเองแน่น อยากจะกรี๊ด......ให้สุดเสียง เธอจะทำอย่างไรดี ถ้าเขาเห็นภาพบนจอคอมพิวเตอร์ เป็นรูปเขาละก็...เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? โอ๊ย!! ตาย! ตาย! ตาย! ทำไมถึงลืมคิดถึงข้อนี้ไปได้นะ! ต้องโทษยัยแป้งนวลตัวดีมาขอใช้คอมพิมพ์งาน แล้วมาเปลี่ยนภาพบนหน้าจอของเธอเป็นรูปนายปฏิการเฉยเลย เธอก็ลืมเปลี่ยนกลับด้วย ถ้าเขาเห็นภาพบนจอต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ จะแก้ตัวอย่างไร เขาคงไม่เชื่อแน่นอน สมองพยายามคิด ๆ และคิดหาวิธี แต่ช่างตื้อตันไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย
‘เป็นไงเป็นกัน! เอาวะ!’ เธอหายใจเข้าลึก ๆ ออกยาว ๆ อย่างแรกควรจะแย่งแรมในมือเขามาให้ได้ก่อน แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหาหนุ่มหน้าหวาน
“นายให้ฉันลองหัดทำดูได้ไหม...? มันยากรึเปล่า? ถ้าฉันดูเป็น ต่อไปจะได้ไม่ต้องรบกวนนายไง” เจ้าของห้องย่อตัวลงนั่งตรงกันข้ามกับเขา พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติ
หนุ่มจอมกวนละสายตาจากแท่งแผ่นโลหะในมือ เงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างแปลกใจ จริง ๆ เขาอยากมาทำให้เองมากกว่า เพราะอยากจะหาข้ออ้างมาพบเธอด้วย แต่หากยัยตัวแสบสนใจจะเรียนรู้ เขาก็พร้อมจะสอนให้
“ไม่ยากหรอก แต่ว่าอันนี้ฉันใช้ยางลบเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ แค่...เอายางลบขัด ๆ ตรงนี้” ช่างคอมจำเป็นทำให้เธอดู
“อ๋อ...ให้ฉันดูหน่อยสิ” เธอแบมือขอแท่งแผ่นโลหะในมือของชายหนุ่ม
อีกฝ่ายจึงส่งให้เธอ
“ใส่ยังไงเหรอ” แม้ปากจะถามไป แต่หูนั้นไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย สมองคิดแต่จะถ่วงเวลาอย่างไรดี
“ใส่ตรงช่องนี้นะ”
ทั้งคู่ก้มลงมองตำแหน่งใส่แรมในซีพียูพร้อมกันจนหัวชนกัน ต่างคนต่างส่งยิ้มอย่างขำ ๆ และเอามือจับหัวตัวเอง ปริมารีบหลบสายตาของหนุ่มหน้าหวานในระยะใกล้ชิด
“ใส่แบบนั้น เมื่อไหร่จะใส่ลงล่ะ มา...ฉันใส่เอง” เขาเห็นเธอใส่ไม่ลงล็อกซักที มันก็ไม่ได้ยากอะไรเลย แล้วเอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้
เจ้าของคอมเงยหน้าขึ้นมองช่างคอม แต่ยังดื้อไม่ยอมปล่อยมือ
“ให้ฉันใส่เองนะ”
“ไม่เอา ใส่ตั้งนานแล้ว ไม่ลงซักที มา...ฉันใส่เอง จะได้เสร็จ” เขาจ้องหน้าเธอพลางดุอยู่ในที
ปริมารีบปล่อยมือและถอยตัวหนีทันที เมื่อใบหน้าของชายหนุ่มนั้นเลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ มีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่ในสีหน้า สายตาที่มองมานิ่งงันแบบนั้น อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว.....!
ปฏิการอมยิ้มเมื่อยัยตัวแสบขยับตัวหนีไปแล้ว เขาแค่จะแกล้งเธอเฉย ๆ และรู้ดีว่า วิธีนี้แม่ตัวดีต้องรีบถอยหนีไปแน่นอน มือรีบกดแรมเข้าที่เดิม แล้วปิดเคสให้เรียบร้อย กำลังจะกดปุ่มพาวเวอร์เพื่อเปิดเครื่อง แต่ถูกเจ้าของห้องเรียก
“นาย...ดื่มน้ำก่อนสิ” เธอส่งแก้วน้ำมาให้
เขาจึงรับแก้วน้ำมาดื่ม แล้วหันไปกดปุ่มพาวเวอร์อีกครั้ง แต่ต้องชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงของเธออีก
“นี่! นายช่วยไปดู ไฟห้องน้ำข้างล่างหน่อย มันเปิดไม่ติด เดี๋ยวฉันเปิดคอมดูเอง ว่าติดรึเปล่า?”
“เดี๋ยวไปดูให้ ทำอันนี้ให้เสร็จก่อน อีกแป๊บเดียว” ช่างหันไปกดปุ่มพาวเวอร์ต่อ
“คือ...ไปดูให้ตอนนี้เลยนะ นะ นะ” เจ้าของห้องรีบดึงแขนเสื้อของชายหนุ่ม
“มีอะไรเหรอ?” เขารู้สึกว่า เธอดูแปลก ทำอะไรลุกลี้ลุกลนชอบกล พลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
คนถูกถามรีบสั่นหัวหงึก ๆ
“ถ้าไม่มี ทำไมรออีกแป๊บ ไม่ได้ล่ะ” เขาพูดแล้วหันไปกดปุ่มพาวเวอร์ทันที
เจ้าของห้องอึ้งไปชั่วขณะ ตายล่ะ! เขาเปิดเครื่องแล้ว! โอ๊ย! เธออยู่ไม่ได้แล้ว รีบแผ่นออกจากห้องทันทีก่อนที่คอมจะเปิดติด
“อ้าว! ปริม! จะรีบไปไหน” เขางุนงงที่เธอรีบผลุนผลันออกจากห้องไปทันที แล้วหันกลับมามองภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังแสดงผล ดูแล้วน่าจะไม่มีปัญหาอะไร เมื่อภาพบนหน้าจอหยุดลง หนุ่มหน้าหวานนิ่งไปชั่วขณะด้วยความตกตะลึง! หัวใจแทบหยุดเต้น! เมื่อมองเห็นภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นรูปของเขาเอง แทนที่จะเป็นรูปดาราจีนสุดหล่อสุดเท่คนนั้นเหมือนเมื่อคราวก่อน ริมฝีปากได้รูปสวยค่อย ๆ โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม แล้วกระโดดโลดเต้นไปรอบห้องด้วยความดีใจสุดขีด
“YES!!!” เขายกสองมือขึ้นมากำไว้แน่น ย่อตัวลงเล็กน้อย พลางเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มยิงฟันเต็มที่ พลางเขย่าหัวตัวเองเบา ๆ
แท้จริงแล้วเธอเองก็มีใจให้กับเขาเหมือนกัน มิน่าล่ะ! ถึงทำมาอยากจะใส่แรมเอง อ้างโน่นอ้างนี่ พยายามถ่วงเวลาไม่ให้เปิดคอมละซี้...!! เพราะแบบนี้นี่เอง ยัยตัวแสบเอ๊ย!
หนุ่มนักดนตรีตรวจสอบคอมเสร็จเรียบร้อย ไม่น่ามีปัญหาอะไรอีก จึงปิดคอมแล้วเดินออกจากห้องนอนของหญิงสาว ลงไปข้างล่าง พยายามมองหาเจ้าของบ้าน แต่ไม่เห็นเลย เธอไปแอบเขินอยู่ที่ไหนเนี่ย? ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นยิ้มตลอดเวลาจนหุบไม่ลงแล้ว
“ปริม...อยู่ไหน.....” เขาพยายามเดินตามหาเธอจนทั่วบ้าน
“ออกมาเถอะ....เลิกเขินได้แล้ว...”
หาเท่าไหร่ก็หาตัวเธอไม่เจอ ป่านนี้ไปแอบเขินม้วนอยู่ที่ไหนน้า....หนีเข้าสวนไปแล้วแน่เลย เมื่อหาตัวไม่เจอ เลยส่งข้อความผ่านไลน์ไปแทน
“คอมไม่มีปัญหาอะไร เปิดติด ใช้ได้ปกติแล้วนะ” พิมพ์ไปก็ยิ้มหวานไป
“ขอบคุณ ภาพบนหน้าจอด้วยนะ น่ารักจัง....^^”
ปริมาแอบอยู่ในสวนได้ยินเสียงไลน์ดังขึ้น จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดู
“อีตาบ้า!!! บ้า ๆ ๆ ๆ ที่สุดเลย” เธออยากจะร้องกรี๊ด....จริง ๆ
“ทำไมเลือกภาพนี้ล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับมา
“ฉันไม่ได้เลือก แป้งนวลเป็นคนเปลี่ยนภาพหน้าจอ ตอนมาขอใช้คอม” แล้วพิมพ์ตอบกลับไปอย่างหัวเสีย เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ
“ไม่ชอบ ทำไมไม่เปลี่ยนกลับล่ะ” เขาพิมพ์แล้ว แต่ไม่ได้กดส่ง ก่อนจะลบออก อยากจะรักษาฟอร์มให้เธอบ้าง ป่านนี้คงเสียฟอร์มแย่แล้ว ใบหน้านั้นมี
รอยยิ้มแต้มอยู่ตลอดเวลา เขารู้ดี ถ้าเธอไม่ชอบอะไรแล้ว คงไม่ทนเก็บสิ่งนั้นไว้แน่นอน ต้องรีบเปลี่ยนอย่างเร็วเลย แสดงว่า เธอต้องมีใจให้เขาบ้างแหละ อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้
“ฉันเขียนแอพขายของมาให้เธอลองใช้ มาลองใช้ดูก่อนสิ”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง! นายกลับไปได้แล้ว”
ปฏิการหัวเราะเบา ๆ เธอเขินหนักเลย เกิดไม่ว่างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก็นัดกันแล้วว่า ว่างนี่นา...
“โอเค...วันนี้ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกันวันงานประเพณีไทยเลยแล้วกัน วันมะรืนนี้แล้ว” เขาพูดไปยิ้มไปตลอดเวลา ถึงงานประจำปีของมหาลัยที่กำลังจะจัดขึ้น
***********************