ตอนที่แล้ว  ตอนที่ 13  https://ppantip.com/topic/40826503/comment3

                  รอยยิ้มยังไม่จางไปจากสีหน้าของหญิงสาว  สายตามองตามการเคลื่อนที่ของหนุ่มผมยาวเสื้อแจ็กเก็ตสีส้ม  จนเขาหายไปในกลุ่มคนที่ยืนออกันอยู่บริเวณหน้าเวที
                “ไปหน้าเวทีกันเถอะ”  ปักษาหันมาบอกเพื่อนสนิทพร้อมส่งแก้วน้ำหวานในมือแก้วหนึ่งให้เธอ  แล้วดื่มน้ำหวานในมือที่เหลือให้ลดลงเหลือครึ่งแก้ว  ก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงบนรองเท้าโรลเลอร์เบลดข้างซ้าย  ยกเท้าขวาไปข้างหน้าเคลื่อนที่ไปบนลานสเก๊ตอย่างคล่องแคล่ว
                “รอด้วยซี่....”  ปุยฝ้ายรีบดื่มน้ำหวานในมือให้ลดลงก่อน กลัวว่ามันจะหก แล้วกวดฝีเท้าเคลื่อนตัวตามไปทันที

                บนเวทีเจ้าหน้าที่ของลานสเก็ตทุกคนในชุดสีส้มสดใสยืนเรียงหน้ากระดานเพื่อแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ  พิธีกรได้แนะนำว่า หากมีปัญหาเกิดขึ้นสามารถแจ้งเจ้าหน้าที่ได้ทันที  ซึ่งอยู่ประจำจุดต่าง ๆ  และมีบริการหากลูกค้าต้องการครูพี่เลี้ยงสอนแบบตัวต่อตัวได้เช่นกัน  จากนั้นบนเวทีจึงเริ่มการแสดง 
                “สวัสดีคร้าบ....”  สองหนุ่มในชุดสีส้มออกมายืนคู่กัน  ทั้งคู่สวมไมล์ลอยไว้ที่ข้างหู
                “เชื่อว่าเพื่อน ๆ หลายคนคงจะตามหาความรักกันอยู่นะครับ”  จบประโยคนั้นหันไปถามเพื่อนหนุ่มหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
                “คุณปฏิการ กำลังหาอยู่รึเปล่าครับ”

                ปฏิการไม่ตอบคำถามเพื่อน  ได้แต่เอียงหน้าเล็กน้อยอมยิ้มเขินอย่างเดียว

                “มีแฟนหรือยังครับ คิดว่าสาว ๆ หลายคนคงอยากรู้” เพื่อนอดแซวไม่ได้ เพราะรู้ว่า เขาเป็นที่ปลื้มของสาว ๆ ไม่น้อย

                หนุ่มหน้าหวานยิ้มเขินพลางเดินหนี ก่อนจะเดินกลับมา  เรียกเสียงกรี๊ดบรรดาสาว ๆ ดังเกรียวกราวอีกครั้ง

                “เอาเป็นว่า  ไม่บอกดีกว่า  เป็นความลับนะครับ” เสียงผู้ชมหน้าเวทีพากันโห่เบา ๆ

                “ฟังเพลงกันดีกว่า ขอมอบเพลงนี้ให้เพื่อน ๆ  เพลงมนุษย์ล่องหน  มาคึกคักกันหน่อยเร้ว....”  เสียงกีต้านำขึ้นมาเบา ๆ  ก่อนจะหนักขึ้นตามด้วยเสียงกลองเน้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ
  
               “อยู่ที่ไหนล่ะ ความรัก  อยู่ที่ไหนล่ะ  คำที่หามาตลอด หรือว่าต้องรอเรื่อยไป อยากจะรู้ โววว  ว่าสุดท้าย จะพบที่ใคร”  ปฏิการร้องนำขึ้นมา  ยกแขนชี้มือไปที่ผู้ชมหน้าเวที  แล้วขยับรองเท้าโรลเลอร์เบลดเคลื่อนที่ไปข้างหน้าพร้อมกับเพื่อนคู่หูของเขา 

               “อาจเป็นคนนั้น อาจจะเป็นคนนี้”  หนุ่มผมยาวกวาดสายตาไปยังผู้ชมด้านหน้า  เขาสะดุดตากับหญิงสาวหน้าใสจนต้องหันกลับมามองอีกครั้ง  เธอนั่นเอง ‘ปริมา’ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานทันที  ไม่นึกว่าเธอจะมาเที่ยวที่นี่ด้วย

                “อาจเป็นคนที่สวนกันไป  หรือว่าจะเป็นเธอนั้น  ที่ฉันเคยหลบสายตา  หากเป็นคนนั้น หากเป็นเธอคนนี้ บอกกันสักที หรือแค่เพียง หันมา  แค่มองมาที่ฉันทีเถอะความรัก  มีคนทั้งคนรออยู่”  เขาชี้ไปหยุดที่ยัยตัวแสบพร้อมรอยยิ้ม        
       
                สองหนุ่มเคลื่อนที่สวนกันไปบนโรลเลอร์เบลดด้วยลีลาพริ้วไหว  ก่อนจะเคลื่อนตัวกลับมาตบมือกันได้อย่างพอดิบพอดี  เมื่อสวนกันอีกครั้ง แล้วหมุนตัวออกไป  ย่ำเท้าเต้นอยู่กับที่  ตามมาด้วยการวาดมือเป็นคลื่น ตั้งแต่ปลายนิ้วมือเลื่อนขึ้น มาที่หัวไหล่จนคลื่นไปสุดที่ฝ่ามืออีกด้านหนึ่ง  ก่อนส่งต่อคลื่นไปยังเพื่อนคู่หูทำคลื่นเช่นเดียวกัน  เรียกเสียงกรี๊ดของสาว ๆ หน้าเวทีดังกระหึ่ม

                “ชื่อ ปฏิการ เหรอ”  ปักษาพูดชื่อชายหนุ่มเบา ๆ ราวกับรำพึงกับตัวเอง  มองลีลาการแสดงของเขาอย่างทึ่ง  รอยยิ้ม ยังแต้มอยู่บน ใบหน้านั้น  ดวงตายังจับจ้องมองชายหนุ่มผมยาวบนเวทีตลอดเวลา  ดูเหมือนเขาจะพูดไม่ค่อยเก่ง  เห็นเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว  รอยยิ้มเขินอายของเขานั้นดูน่ารักมาก สะกดให้เธอละสายตาจากเขาไม่ได้เลย  ช่างแตกต่างกับเวลาร้องเพลง  เขาแสดงสีหน้าท่าทางลีลาเต็มที่ด้วยความสุขสนุกสนานไปกับเพลง ราวกับเป็นคนละคนกัน

                “ร้องเพลงเพราะมากเลย”  ปุยฝ้ายหันไปบอกเพื่อนสาวพร้อมรอยยิ้มไม่หุบพลางตบมือชอบใจ
                “คนอะไรยิ้มน่ารักมาก....”  รอยยิ้มของเขาทำให้คนที่พบเห็นอดยิ้มตามเขาไม่ได้เลย
 
***************************  

                 ปริมามองสองหนุ่มบนเวทีกำลังร้องเพลง พร้อมโชว์ลีลาการเคลื่อนที่ด้วยโรลเลอร์เบรดไปพร้อม ๆ กัน  เธอเบิก ตาโตเมื่อเห็นว่า   ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย หนึ่งหนุ่มนั้นเป็นนายปฏิการนั่นเอง  พลางทำหน้าเบ้อย่างสุดเซ็ง ทำไมโลกช่างกลมเหลือเกิน  เจอกันอีกแล้ว? เหมือนเขาจะ มองเห็นเธอด้วย แถมยังชี้มือและส่งยิ้มมาให้อีกต่างหาก  ต้องโทษปรีเปรมที่ลากมาดูซะใกล้เวทีขนาดนี้  เสียงดนตรีดังจนแสบแก้วหู   ราวกับกลองเข้าไปตีกระแทกในหัวใจ มองเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่มาด้วยกัน พากันกระโดนเหยง ๆ อย่างมีความสุขสนุกกันใหญ่

                จริง ๆ เธอไม่อยากมาที่นี่เลย  แต่ทนการรบเร้าของเพื่อน ๆ ไม่ได้ ที่อยากให้มาเที่ยวด้วยกันนาน ๆ ที อยากให้เธอมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ที่สำคัญพี่รหัสได้บัตรฟรีมาหลายใบ  เป็นการฉลองการเปิดให้บริการลานสเก็ตครบหนึ่งปี จึงคืนกำไร ให้กับสมาชิก  โดยปกติแล้วจะต้อง เสียค่าเข้า  ค่าเช่ารองเท้าโรลเลอร์เบลดและอุปกรณ์ต่าง ๆ  แต่วันนี้ผู้ได้รับบัตรฟรีจะไม่ต้องเสียค่าบริการอะไรเลย  รวมถึงหากใครต้องการ   สมัครสมาชิกใหม่ วันนี้ก็สมัครฟรีด้วยเช่นเดียวกัน

                “ร้องเพลงเพราะจัง....เสียงดีมาก”  ปรีเปรมหันไปเขย่าแขนเพื่อนเบา ๆ ชมหนุ่มผมยาวบนเวที

                “ไม่เอาไหน”  หญิงสาวบ่นเบา ๆ เมื่อนึกถึงตอนคนร้องเพลงเมาหมดสภาพมากองอยู่ที่หน้าบ้านของเธอเมื่อวันก่อน

                คำตอบของปริมาทำให้ปรีเปรมเป็นงง  เขาร้องเพลงเพราะขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เอาไหนอีก  เธอรู้สึกปวดหัวกับเพื่อน คนนี้จริง ๆ     แล้วแบบไหนถึงจะเรียกว่า ดี  ในสายตาเพื่อนของเธอได้  ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติของเพื่อนซี้อยู่แล้ว ที่ไม่เคยปลื้ม หนุ่มหน้าไหนก็ตาม  จะติโน่นตินี่ได้ตลอด  ผู้ชายนั้นไม่มีดีในสายตาเธอเอาเสียเลย  รวมถึงพี่รหัสสุดหล่อที่เข้ามาปิ๊ง เรียนก็เก่ง  ได้คะแนนสูงสุดของคณะ  เพื่อนหัวแข็งก็ยังไม่มีท่าทีว่า สนใจแม้แต่น้อย 

                “หิวหรือยังครับ”  ปกป้องยื่นหน้ามาถามใกล้ ๆ น้องรหัส  เนื่องจากเสียงเพลงดังมาก

                “หิวแล้วค่ะ พี่ป้อง”  ปรีเปรมรีบตอบเสียงดังก่อนเพื่อนพร้อมกับยิ้มแป้น

                “อยากทานอะไรครับ  เดี๋ยวพี่จะไปซื้อมาให้”  หนุ่มรุ่นพี่ถามคนข้าง ๆ อย่างเอาใจพร้อมจ่ายเต็มที่

                “ไปด้วยกันเลยค่ะ  เดี๋ยวเปรมช่วยเลือกให้เอง”  เพื่อนสาวได้ทีที่จะได้ไปกับหนุ่มที่แอบปลื้มแล้ว

                “เปรมเลือกขนมกับน้ำมาให้เราด้วยนะ ถ้าไม่มีเอาผลไม้แทน”  ปริมาหันไปบอกเพื่อนซี้  เปิดโอกาสให้เธอได้ไป  กุ๊กกิ๊กกับพี่รหัสสุดหล่อ

                “ปริมหัดเล่นรออยู่แถวนี้นะคะ  พี่ป้องไปกับเปรมเถอะ”  เพื่อน ๆ ต่างรู้กันดีว่า  ปรีเปรมรู้ใจปริมาที่สุดว่าชอบทาน อะไรไม่ชอบทานอะไร

                “ปริม...มาหัดเล่นกัน มา... เดี๋ยวเราสอนให้”  เพื่อนหนุ่มในกลุ่มที่มาด้วยกันยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อนสาว  แต่ทว่าต้อง รีบหดมือกลับทันที เมื่อเจอแฟนสาวบิดหูเข้าให้
                ปริมาหัวเราะ  “ไม่ต้องดีกว่ามั้ง” 

                “เดี๋ยวเรารอเปรมมาสอนดีกว่า รีบตามไปง้อแฟนก่อนเถอะ”  เธอมองเพื่อนสาวขี้หึงงอนไปแล้ว  แฟนหนุ่มจึงรีบตาม ไปง้ออย่างด่วนจี๋
 
                “ต้องการครูฝึกไหมครับ”  เสียงคุ้นหูชอบกลดังขึ้นข้างตัว  ทำให้เธอรีบหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น 

                หนุ่มผมยาวในชุดสีแสดกำลังยืนยิ้มให้อยู่ใกล้ ๆ