ความเดิม ตอนที่ 7 http://ppantip.com/topic/33119134


หลังจากที่ท่านเทพอสูรจากไป ก็ถึงคราวที่ต้องมานั่งคิด...

ภายในห้องพักของพวกเราโรงแรม เรามองไปยังบี กับ มิ้นท์ สลับกัน ก่อนจะนึกถึงอสูรจิ้งจอกสาวสองพันปี...

"ต้องมีการประกวดคัดหน้าตาก่อนรึไงนะ...."

"หา ?"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไร"

เรารีบบอกปัด มิ้นท์ที่ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของเรา แต่ก็นะ... ทั้ง บี มิ้นท์ กับ ท่านเทพ แต่ล่ะคนน่ารักถึงขนาดที่
เราอยากจะกอดเล่นทั้งวันเลยถ้าทำได้ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า อสูรใต้สังกัดท่านรุขเทพต้องมีการประกวดคัดหน้าตาก่อนรึเปล่า
ว่าแล้วก็เผลอนึกภาพตัวเอง นอนบนเตียงสวยขนาดคิงไซด์ แล้วมี บี มิ้นท์ กับ ท่านเทพ สามคน รายล้อม ตายล่ะ...
ทำไมเราคิดเหมือนพวก ตาแก่ตันหากลับไปได้ล่ะเนี่ย

"เหม่อไปไหนอีกแล้วเนี่ย !" มิ้นท์ว่าพร้อมกับทุบโต๊ะ เรียกสติเรา "ตกลง เธอจะเลือกทางไหน"

โอเค... กลับเข้าสู่ประเด็นหลัก อาหารและยา กันต่อ...

"ตกลง เธอตัดสินใจได้แล้วรึยังปาล์ม" บีถาม

"ยังเลย..."

ถ้าเป็นสามวันก่อนเราคงเลือกที่จะที่จะลืมทุกอย่าง แต่พอได้รู้จักกับ บี และ มิ้นท์ แล้วเรากลับไม่อยากลืม
เรื่องของพวกเธอไป แต่อีกใจหนึ่งก็ อดคิดถึงพ่อกับแม่ไม่ได้ ถึงท่านจะคิดว่าเราตายไปแล้วก็เถอะ
ป่านนี้ไอ้เจ้าน้องชายจะดูแลช่วยปลอบใจพวกท่านได้ไหมนะ

"ฉันว่าเธอกลับไปใช้ชีวิตของคนธรรมดาก็ดีนะ"
บีเอ่ยขึ้นในที่สุด
"ถึงเธอจะลืมฉันก็ไม่เป็นไร ฉันสัญญาว่าจะทำให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งให้ได้"

"บี..."

"ของที่แตกไปแล้ว ถึงติดกาวซ่อมดียังไง แต่ก็ดูไม่เหมือนเดิมหรอกนะ"
มิ้นท์ ผ่ากลางปล้องขึ้นมา
"ถึงเธอจะเป็นเพื่อนกับบีได้อีกครั้ง แต่ความรู้สึกไม่มีทางเหมือนกับตอนนี้อย่างแน่นอน"

"มิ้นท์... เธอก็รู้ว่าโลกอสูรของเรามันอันตรายขนาดไหน ยังจะคิดให้ ปาล์ม ก้าวเข้ามาอีกเหรอ ?"

"บี... โลกมนุษย์ เองก็อันตราย ไม่แพ้กันหรอกนะ..."

ทั้งสองจ้องตากัน บรรยากาศภายในห้องหนักอึ้งด้วยความเงียบจนหายใจลำบาก เราไม่เคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันมาก่อนเลย
ในที่สุด มิ้นท์ก็ละสายตาออกและเดินไปหยิบดาบประจำตัว ทำเอาเราใจหายไปแว่บหนึ่ง ก่อนที่เธอจะหยิบคีย์การ์ดและเดินผ่านบีไป

"เอาเถอะ... เธอตัดสินใจด้วยตัวเองก็แล้วกัน เพราะคนที่ต้องรับผลจากการตัดสินใจนี้คือเธอนี่นา"

พูดจบมิ้นท์ก็ออกจากห้องไป ท่าทางเธอคงจะออกไปหาที่ฝึกวิชาดาบ ทิ้งให้เราอยู่กับบีตามลำพัง
แม้เราจะประทับใจกับคำพูดของ บี ที่ว่าจะตามไปเป็นเพื่อนกับเราอีกครั้ง ไม่ว่าเราจะจำเธอได้หรือไม่ก็ตาม
แต่เราก็อดไม่เห็นด้วยกับคำพูดของมิ้นท์ไม่ได้ ต่อให้เราได้เป็นเพื่อนกับบีอีกครั้ง แต่ความรู้สึกจะไม่มีทางเหมือนเดิม
ความรู้สึกที่เราชอบเธอทั้งๆที่เป็นอสูร เป็นคนที่ยอมเอาชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อปกป้องเรา แค่คิดว่าตัวเองจะต้อง
กลับไปคิดกับ บี ว่าเป็นยัยเพี้ยน ชอบเก็บต้นไม้ใส่ขวดโหลกลับห้อง แค่นี้ก็อยากจะย้อนเวลากลับไปตบกะโหลก
ตัวเองในอดีตแล้ว ที่เคยคิดกับ บี แบบนั้น

"นอนกันไหม..." บีเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"หะ หะ หา....!?!"

"ก็ท่าทางเธอยังเหนื่อยจากการเดินทาง แล้วก็ยังเหลือเวลาตั้งสามวัน ค่อยๆคิด ค่อยๆตัดสินใจก็ได้"

"อ่ะ อืม นั่นสินะ..." เราตอบพลางรู้สึกอายตัวเองขึ้นมา

และแล้ว ไฟก็ถูดปิดลง เรานอนฝังที่สามารถออกออกไปเห็นทิวทัศน์ของเชียงใหม่ยามค่ำคืน
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง และแล้ว บี ก็พูดถูก การนอนทำให้เราเริ่มคิดบางอย่างออกจริงๆ

"บี..." เราเอ่ยเป็นเสียงกระซิบ

"อะไรเหรอ..."

"คราวนี้ฉันขอกอดเธอหน่อยได้ไหม... เผื่อว่าฉันเลือกเม็ดสีฟ้าแล้วจะต้องลืมเธอไป"

แทนคำตอบ บี พยักหน้า ทั้งๆที่ยังนอนตะแคง หันหลังให้เรา เราจึงค่อยๆเอื้อมมือเขาไปโอบร่างบอบบางจากด้านหลัง
โดยคราวนี้ไม่ได้ไม่การดิ้นรนขัดขืนเหมือนอย่างคราวก่อน เนื้อตัวของบีนุ่มนิ่มอย่างที่คิดไว้แถมยังอุ่น มีกลิ่นหอม
ของแชมพูจากผมที่เพิ่งสระได้ไม่นาน จะดีแค่ไหนถ้าเกิดว่านี่ไม่ได้เป็นการหนีตาย แต่เป็นการมาพักค้างคืนระหว่างเรากับบี
สองต่อสอง โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมียัยเปี๊ยกถือดาบเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา แล้วฟันเราขาดสองท่อนเพราะลวนลาม
เพื่อนเธอกันนะ

อีกด้านหนึ่ง แม่เสือสาวยังคง ฝึกดาบบนดาดฟ้าของโรงแรม ที่เมื่อเทพอสูรไม่ได้อยู่ ก็คืนสภาพเป็นดาดฟ้าโล่งเปล่าธรรมดาๆ
การร่ายรำดาบของเธอคงรวดเร็ว หนักแน่น และสวยงาม เช่นเคย ทว่า ครั้งนี้ได้คล้ายกับมีความรู้สึกขุ่นใจแฝงอยู่ภายในเพลงดาบเหล่านั้น

เกิดรอยดาบเล็กๆขึ้นตาม พื้นและพนังรอบๆ ตัวของผู้ฝึก แต่หาได้เป็นเพราะดาบของเธอสัมผัสถูกวัตถุ แต่เป็นเพราะปราณดาบ ที่มิ้นท์ปล่อย
ออกมาโดยไม่ตั้งใจ จากความรู้สึกหงุดหงิด ซึ่งแม้จะไม่รุนแรงมาก แต่ก็พอจะทำให้ใครก็ตามที่เผลอเข้ามาในรัสมีเกิดแผลได้เลย

"โว้ยยยย !"

มิ้นร้องขึ้นก่อนจะฟันดาบขึ้นฟ้าพร้อมกับปล่อยปราณดาบออกไปสุดกำลัง ส่งผลให้เมฆก่อนหนึ่งที่กำลังเคลื่อนผ่านดวงจันทร์เหนือฟากฟ้า
เชียงใหม่ ถูกแบ่งออกเป็นสอง โชคดีเหลือเกิน ที่ไม่มีเครื่องบินผ่านในตอนนั้น และโชคร้ายสำหรับอสูรที่เคยหาเรื่องเธอ เพราะ คิดว่าเธอ
อ่อนแอที่สุดในสี่บริวาร ซึ่งตอนนี้ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้ว

"แฮ่ก... แฮ่ก..."

เสียงหอบเบาๆของสาวน้อยที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงือโทรมกาย จิตใจของเธอเกิดความว้าวุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
และเพราะว่าไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร เธอจึงไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไง ถ้าเป็นเรื่องง่ายๆ อย่างมีอสูรมาก้าวร้าวกวนใจ
เธอคงจัดการตบกะโหลกไปแล้วแต่คราวนี้ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างนั้น

เจ้าของร่างเล็กกลับเข้ามาในห้องพักอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำนอน ก่อนจะเห็นปาล์มนั่งชมวิวยามค่ำคืน กับ บี ที่หลับอยู่บนเตียง
เธอจึงหยิบขวดนมที่ซื้อเตรียมไว้ ออกจากตู้เย็นมารินสองแก้ว ก่อนจะถือไปให้คนที่กำลังคิดไม่ตก

"เอ้า" มิ้นท์พูดพร้อมกับวางแก้วนมลงให้ปาล์ม ขณะที่ตัวเองยืนดื่มโดยไม่นั่ง

"ชักสงสัย..." เรายิ้มติดตลก "นี่เธอเป็นเสือหรือแมวกันแน่ ชอบกินนมซะด้วย"

"พวกมนุษย์อย่างเธอต่างหากที่เพี้ยน ดื่มของไม่อร่อยอย่างเหล้าเข้าไปได้ยังไง"

"หึๆๆ นั่นสินะ"

"ยังคิดไม่ตกเหรอ ?"

มีเพียงความเงียบแทนคำตอบ เรามองแม่สาวร่างเล็กในเสื้อบางชุ่มเหงือ เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบ
สะท้อมกับแสงไฟของเมืองใหญ่ยามค่ำคืน รู้ตัวอีกที เราก็ถูกมิ้นท์จ้องกลับมา เธอคงจับได้แล้วว่าเราแอบมอง

"เธอไม่ต้องกังวลอะไรไปหรอกนะ" มิ้นท์เอ่ยขึ้น "ไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหน บีก็จะคอยเคียงข้างเธอเสมอ ยัยนั่นเป็นคนแบบนั้นแหละ"

เรากับมิ้นท์มองไปยังบีที่หลับอยู่ ในตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าที่ มิ้นท์ หงอ บี และเป็นฝ่ายยอมบ่อยๆ ไม่ได้เป็นเพราะเธอ กลัว หรือ มี ฤทธิ์น้อยกว่า
แต่เป็นเพราะ บี เป็นคนที่มีจิตใจดีมาก เธอเลยแคร์ความรู้สึก บี มากเช่นกัน

"แต่ถ้าบีสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆเธอตลอดไป ฉันก็สัญญาว่าจะปกป้องเธอตลอดไปเหมือนกัน..." มิ้นท์พูดเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ

"หา ?"

โดยไม่ตอบ มิ้นท์ โน้มตัวลงมาหาเราที่นั่งอยู่ ก่อนจะงับใบหูเราเบาๆ เหมือนที่เราเคยทำกับเธอ

"เอาคืนล่ะนะ..."

พูดจบมิ้นท์ก็คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ ทิ้งให้เรานิ่งค้างอยู่ จนพอเรารู้สึกตัว จึงได้ดื่มนมตรงหน้าจนหมด แล้วกระโดดขึ้นไปนอน
คลุมโปงบนเตียงข้างๆบี

ค่ำคืนกลางเมืองใหญ่ ที่ทุกชีวิตดำเนินไป มีจิตใจเล็กๆสามดวงกำลังสับสน ท่ามกลางประกายระยิบของแสงไฟ และ ดวงดาว
เหนือฟ้าฤดูเหมันต์