ธารทิพย์ บทที่ 20 http://ppantip.com/topic/33080218


            พรานผายืนมองพุ่มดอกไม้อยู่ที่ชายเขตบ้านของเขาเมื่อรุ่งสาง ไม้ดอกทั้งที่ปลูกเอาไว้เองและดอกไม้ป่าที่ขึ้นตามธรรมชาติหลายพันธุ์ผลิดอกอยู่มากมาย เขาเลือกเก็บดอกสวยสมบูรณ์ที่ต้องการจะใช้บรรจงใส่ลงตะกร้าสานอย่างเบามือ โละพรานหนุ่มเดินผ่านมาหยุดยืนมองพ่อครูของเขาที่กำลังเก็บดอกไม้อยู่อย่างแปลกใจ

                “พ่อครูเก็บดอกไม้แต่สาง เหตุไรรึจ๊ะ” โละถามเมื่อเดินเข้ามาหา

                “เจ้าวางมือมาช่วยข้าหน่อย” พรานผาพูด

                “จ้ะ” โละรับคำ

                เขาวางมีดยาวกับตะกร้าใส่ฟืนที่ถือมาลงบนพื้นเดินไปมองตะกร้าใส่ดอกไม้มากมายที่วางอยู่

                “พ่อครูจะทำอะไรจ๊ะ” โละสงสัย

                “ช่วยข้าเก็บก่อนเถอะนะเจ้า” พรานผาหันมายิ้มบอก

                ครู่ใหญ่ดอกไม้นานาพันธุ์หลากสีก็เกือบเต็มตะกร้าใหญ่ โละเหลือบมองพ่อครูผาอย่างสงสัยปกติแล้วพ่อครูของเขาจะใช้ดอกไม้ก็นานๆครั้งและก็ไม่ได้มากมายขนาดนี้ เขาเก็บความสงสัยไว้รอให้พ่อครูบอกเองไม่กล้าถาม

                “เจ้าอยากรู้รึ” พรานผาถามอย่างรู้ความคิด

                “พ่อครูคิดทำสิ่งใดรึจ๊ะ” โละเอ่ยปากถาม

                “เจ้าคิดเยี่ยงไรกับท่านผู้พัน” พรานผาถาม

                “ท่านมีคุณช่วยชีวิตข้ากับน้อง” โละตอบ

                “แล้วเจ้าคิดเยี่ยงไรอีก” พรานผาถามต่อ

                โละขมวดคิ้วพยายามคิดถึงเรื่องท่านผู้พันไกรศักดิ์

                “ท่านเอ็นดูข้ากับน้อง ท่านเป็นคนดี” โละตอบสิ่งที่เขารู้สึก

                พรานผายิ้ม เขาแกล้งไม่พูดต่อเพื่อเร่งเร้าความอยากรู้ของโละเรื่องดอกไม้

                “หากท่านผู้พันเป็นผู้บ่าวของน้องเจ้า เจ้าจะว่ากระไร” พรานผามองโละแล้วถาม

                โละตะลึงกับคำบอกของพ่อครู เขาเป็นเพียงชาวป่าที่ทุกวันคิดแต่เรื่องความอยู่รอดไม่เคยสังเกตเรื่องความคิดหรืออารมณ์ของคนรอบตัวจึงไม่เคยสำเหนียกถึงกิริยาอาการของลอยาน้องสาวมาก่อน

                “พ่อครูเย้าข้าเล่นรึกระไร” โละถามด้วยความไม่แน่ใจสิ่งที่พ่อครูผาถาม

                “บอกข้า เจ้าจะว่ากระไร” พรานผาถามย้ำ
    
            โละฉีกยิ้มเต็มหน้าเมื่อเชื่อว่าพ่อครูผาไม่ได้พูดเล่น เขาลนลานดีใจทำอะไรไม่ถูกหันไปชะเง้อมองหาบนเรือนและรอบๆตัวอยากเห็นนายทหารหนุ่มกับลอยาน้องสาว

                “เจ้าดีใจล่ะซิ” พ่อครูผาถาม

                โละหันมาพยักหน้ารับยังฉีกยิ้มหน้าตื่นพูดอะไรไม่ออกอยู่

                “ไปยกดอกไม้ขึ้นเรือน ข้าจะผูกข้อมือน้องเจ้า” พ่อครูสั่ง

                โละรีบแบกตะกร้าดอกไม้กับของอื่นๆที่เขาแบกมาด้วยสองมือแล้วรีบวิ่งขึ้นเรือนไปอย่างดีใจที่สุด

                ลอยานั่งซักผ้าทำความสะอาดข้าวของอยู่ริมลำธารหน้าบ้านเธออมยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข ทอดอารมณ์ไปกับความหวานชื่นที่ได้รับเมื่อคืนภายใต้แสงจันทร์เจ้าผีเสื้อน้อยหลากพันธุ์โบยบินอยู่รอบๆ ขยับปีกเพื่อเผยสีสันแต่งแต้มไปทั่วป่า ลอยายกนิ้วขึ้นให้ตัวหนึ่งที่บินมาใกล้ มันเกาะนิ่งบนนิ้วมือเธอ
โบกปีกสวยขึ้นลงช้าๆ ดวงตาคู่งามใสส่งยิ้มให้ขอบใจที่มันเป็นสื่อรัก ทุกสิ่งรอบตัวเธอสวยสดงดงามไปหมดยามนี้ เสียงสายน้ำในลำธารที่รินเอื่อยซอกเซาะไปกับหินประสานหริ่งเรไรป่าที่ส่งเสียงมาขานขับรับกันดั่งสรวงสวรรค์บรรเลงเพลงรักแห่งพงไพรให้กับเธอ

                ไกรศักดิ์นั่งลงริมลำธารห่างจากที่ลอยาทอดอารมณ์อยู่เล็กน้อย
                “นั่งยิ้มกับใครรึเจ้า” เขาพูดด้วยสำเนียงเดียวกับเธอ

                ลอยาสะดุ้งตื่นจากภวังค์หันมาพบบุรุษผู้ที่กำลังอยู่ในฝันกลางวันของเธอ เธออมยิ้มก้มหน้ากัดริมฝีปากเบาๆอย่างเอียงอาย

                “ท่านพี่มาเมื่อไรจ๊ะ” เธอก้มหน้าเบือนหลบเอียงอายถามแก้เกี้ยว

                “นานแล้ว” เขาแกล้งบอก

                “ใยพี่ท่านไม่เรียกขานข้า” เธอแกล้งต่อว่าเบาๆ

                “ก็เห็นคนดีของพี่พูดกับผีเสื้ออยู่นี่” เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ายิ้มพูดล้อเลียน

                “ท่านพี่” ลอยาอายที่สุด เธอใช้สองมือปิดหน้ายิ้มเอาไว้

                นายทหารหนุ่มลุกขึ้นเดินมานั่งลงข้างหลังเธอเหยียดขาตั้งเข่าข้างหนึ่งเอนตัวใช้แขนข้างหนึ่งยันพื้น เขาดึงตัวเธอเบาๆให้เอนหลังมาแนบอกกอดประคองไว้แล้วจูบที่ข้างแก้ม สาวเจ้าเอียงแก้มหลับตาพริ้ม

                “เจ้ายังไม่อาบน้ำล้างตัวอีกรึ” เขากระซิบที่ข้างหู

                “แก้มข้ามิหอมรึจ๊ะท่านพี่” เธอหันหน้าเอียงมาให้แก้มนวลสัมผัสจมูกของชายหนุ่มเบาๆแล้วตอบ

                “พี่อยากหอมเจ้าอยู่เยี่ยงนี้ตลอดไป” เขาหลับตาบอกเธอ

                “ข้าก็ขออยู่เคียงกายท่านพี่ตลอดไป” เธอหลับตาพูดแผ่วเบาเคลิบเคลิ้ม

                ลอยาเอียงตัวหันมา ทรวงอกงามเบียดกับอกชายหนุ่มดวงหน้างามที่หลับตาพริ้มเงยหน้าเผยอริมฝีปากน้อยๆขึ้น นั่นสุดแล้วที่นายทหารหนุ่มจะทนได้ เขาบรรจงประทับจูบลงไปอย่างดูดดื่ม ความรักล้นหัวใจปลดปล่อยให้ทั้งสองนิ่งนานอยู่ในรสจูบนั้น

                ชายหนุ่มถอนริมฝีปากมองหญิงสาวที่ยังคงหลับตาอยู่ในความรัก เขาประทับจูบเบาๆอีกครั้งแล้วพูดขึ้น

                “เจ้ารู้รึไม่ดวงใจของพี่ พ่อพรานอยู่บนเรือน เตรียมพิธีผูกข้อมือให้เราแล้ว”เขากระซิบบอกเธอ
    
            หญิงสาวยังคงหลับตานิ่งอยู่ในอ้อมกอดชั่วครู่แล้วลืมตาขึ้นอย่างเร็วเมื่อได้สติสดับคำที่เขาบอก เธอผละออกจากอกเขาแล้วหันมองขึ้นไปบนเรือน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขที่สุดฉาบไปทั่วใบหน้า เธอลุกขึ้นวิ่งออกไปทันที
    
            พรานผาและโละพี่ชายหันไปมองตามเสียงคนวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างเร็ว ลอยาเธอหยุดยืนตะลึงอยู่หน้าบันไดเมื่อขึ้นมาถึง บนเรือนดอกไม้สวยสดถูกประดับประดาไว้จนทั่ว พ่อพรานผานั่งอยู่บนเสื่อในชุดสีขาวมีโละพี่ชายนั่งส่งยิ้มกริ่มมาให้เธออยู่ใกล้ๆ ตรงหน้าพ่อพรานมีโต๊ะไม้เล็กๆปูด้วยใบตอง สายสิญจน์วางอยู่บนใบตองนั้น

                ไกรศักดิ์เดินตามขึ้นมา ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข

                ลอยาเดินเข้าไปก้มลงกราบพ่อพรานผาแล้วเงยหน้ามอง สองดวงตาเอ่อคลอด้วยความปิติ

                “เจ้าไปล้างเนื้อล้างตัวให้จงดีนะลอยา” พรานผายิ้มพูดกับเธออย่างมีเมตตา

                เธอเลี่ยงไปที่มุมห้องของเธอหยิบเสื้อผ้าของใช้แล้วเดินลงบันไดไป

                “ดูดั่งท่านมีความสุขนะผู้พัน” พรานผาพูด

                “ครับพี่ผา” ไกรศักดิ์ยิ้มตอบ

                ไกรศักดิ์หันไปสบตาแล้วยิ้มให้โละ

                “โละปลงใจอนุญาตให้ฉันร่วมเรือนกับลอยารึไม่” เขายิ้มถามพรานโละ

                โละชายหนุ่มยังฉีกยิ้มเต็มหน้าอย่างดีใจ

                “จ้ะ จ้ะ ฉันปลงใจจ้ะ” เขารีบบอก

                “ถ้าเยี่ยงนั้น ผู้พันท่านจงมาสงบอยู่ในสมาธิเบื้องหน้าข้า จนเมื่อผู้สาวขึ้นมาเราจะลงพิธีกัน” พรานผาบอก

                ไกรศักดิ์ขยับมานั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าพรานผา เขาหลับตาลงสงบจิตให้เข้าสู่สภาวะกรรมฐานเพื่อบอกกล่าวให้เจ้าป่าเจ้าเขาวิญญาณบรรพชนทั้งหลายมาเป็นทิพย์ยาน ในการปลงใจร่วมเรือนของสองผู้บ่าวสาว พรานผาและโละก็ทำเช่นเดียวกัน

                ครู่ใหญ่ลอยาขึ้นเรือนมาอย่างเบาฝีเท้า เธอมานั่งลงเงียบๆอยู่ข้างนายทหารหนุ่ม

                “เจ้าพร้อมแล้วรึ” พรานผาพูดเมื่อลืมตาขึ้น

                ไกรศักดิ์และโละลืมตาขึ้นมองไปที่ลอยา

                หญิงสาวที่นั่งพับเพียบอยู่บนเรือนเคียงข้างชายหนุ่มคนรัก เธอสวมซิ่นสีขาวกับผ้าขาวอีกผืนที่คาดอกเฉียงเป็นสไบมีดอกไม้ป่าช่อสวยสีขาวทัดอยู่ข้างหู เส้นผมสีดำขลับประบ่าแล้วปล่อยยาวลงไปถึงบั้นเอวขับให้ผิวกายขาวละเอียดของสาวเจ้ารับกับดวงหน้างาม เธอสวยสมด้วยธรรมชาติดุจดังเทพธิดาแห่งพงไพรจำแลงมา

                “เจ้ามีอันใดลังเลสงสัย” พรานผาถามลอยา

                “ข้ามิมีอันใดเคลือบแคลงสงสัยจ้ะ” เธอตอบเบาๆ ใบหน้าแดงเรื่อทอดสายมองอยู่ที่พื้นเรือนพยายามทำสีหน้าสงบไม่ให้มีรอยยิ้มเกินควร

                “เจ้ามีอันใดลังเลสงสัย” พรานผาหันมาถามผู้บ่าวนายทหารด้วยคำพูดเดียวกัน

                “ข้ามิมีอันใดเคลือบแคลงสงสัยจ้ะ” เขาตอบด้วยคำเดียวกับเธอ ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะต้องเหลือบตามองผู้สาวสวยสดที่นั่งอยู่เคียงข้าง

                พรานผาหลับตาลงอีกครั้ง เขาออกเสียงบอกกล่าวเป็นภาษาที่ดั่งผู้เป็นทิพย์เท่านั้นจึงจะเข้าใจ พูดแล้วหยุด หยุดแล้วพูด ฟังคล้ายกำลังสนทนา พรานผาหยิบผ้าสีน้ำเงินผืนใหญ่ที่วางอยู่ข้างตัวออกมาคลี่ปูไว้ตรงหน้าแล้วหันไปหยิบภาชนะบรรจุของเหลวสีเหลืองออกมาวาง ถุงผ้าเล็กๆที่มีผงทองอยู่ข้างในถูกเทลงไปในของเหลวสีเหลืองนั้น พรานผานำพู่กันทำจากก้านไผ่ที่ทุบปลายจนแตกเป็นเส้นๆขึ้นมาคนช้าๆให้ผสมเข้ากันแล้วจึงเริ่มบริกรรมคาถาขณะที่มือของเขาจารอักขระหลายตัวลงบนผ้าผืนนั้น

                “เจ้าป่าเจ้าเขาอีกทั้งทุกผู้ที่เป็นทิพย์ สดับคำเจ้าทั้งสองแล้ว” พรานผาพูดสายตายังคงอยู่ที่ผ้า

                “สิ่งนี้จะนำพาลิขิตของพวกเจ้า” พรานผาบอกกล่าว

                “เจ้าทั้งสองจะต้องร่วมกายร่วมชีวิตกันใต้ผ้าผืนนี้ รักษาไว้จงดี วันหนึ่งเจ้าต้องคืนให้ข้า” พรานผาพูดสั่ง

                “จงรับไป” พรานผาพูด

                ไกรศักดิ์ขยับคลานเข่าเข้าไปรับผ้าผืนนั้น

                “เจ้าทั้งสองเข้ามาใกล้ข้า” พรานผากวักมือ

                ลอยาขยับจากนั่งพับเพียบแล้วคลานเข้ามาหา พรานผาใช้พู่กันจุ่มลงในของเหลวสีเหลืองทองจรดที่กระหม่อมลากไปจนถึงขวัญแล้วเป่าให้ทีละคน

                “ยื่นมือเจ้ามา” พรานผาบอก

                ทั้งสองหงายมือยื่นไปตรงหน้า พรานผาบริกรรมคาถาขณะใช้สายสิญจน์ผูกให้ที่ข้อมือลูบฝ่ามือแรงๆสามครั้งแล้วลูบไปที่กระหม่อมซึ่งมีสีเหลืองทองทาอยู่อีกสามครั้งเช่นกันทั้งสองคน

                “เจ้าป่าเจ้าเขาทุกผู้ที่เป็นทิพย์รับเจ้าเป็นคู่ผัวเมียแล้ว” พรานผาพูด

                “เจ้าจงอยู่บนเรือนจนอาทิตย์ตกจึงจะลงเรือนได้” พรานผาหันไปบอกลอยา

                “เจ้าจงไปทางเหนือห่างเรือนห้าสิบวา ปลูกหอขอขมารอไว้ใต้ไม้ใหญ่” พรานผาหันไปบอกไกรศักดิ์

                “เจ้าทั้งสองเข้าใจรึ” พรานผาถาม

                “จ้ะ” ไกรศักดิ์และลอยาตอบพร้อมกัน

                “ขอให้เจ้าป่าเจ้าเขาสถิตอยู่กับเจ้าทั้งสองคนนะ” พรานผากล่าวให้พร

                “เจ้าจงลงเรือนไปเร่งหาการกินมาไว้ให้น้องเจ้า แล้วอย่าขึ้นเรือนอีกจนผู้สาวลงเรือนไปเจ้าเข้าใจรึ” พรานผาหันไปสั่งโละที่นั่งยิ้มมองทั้งสามคนอยู่ไปมา

                “จ้ะ ข้าเข้าใจจ้ะ” โละรับคำแล้วรีบลงเรือนไป

                พรานผาผลัดเปลี่ยนผ้าเป็นชุดเดินป่าเดินลงบันไดเรือนมา โละตามลงมาเมื่อจัดหาอาหารการกินเตรียมไว้ให้น้องสาวเสร็จเรียบร้อย

                “อยู่ระวังเรือนจนน้องเจ้าลงมาแล้วตามข้าไปนอนป่าที่ชะโงกโน้น” พรานผาบอกโละแล้วชี้มือไปที่ชะโงกเขาไม่ไกลจากบ้านของเขานัก

                “จ้ะ” โละรับคำ พรานผาจึงออกเดินไป

                ไกรศักดิ์ออกเดินขึ้นทิศเหนือตามลำธารไป เขาคะเนจากการนับก้าวว่าน่าจะได้ห้าสิบวาหรือร้อยเมตรแล้ว มีไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอยู่ใกล้ลำธาร โคนต้นมีรากใหญ่เหนือพื้นดินเป็นซอกมุมอยู่รอบโคนต้น เขาใช้มีดยาวเดินป่าถากถางพื้นที่ให้ราบโล่งพอประมาณจากนั้นจึงวางผลไม้ป่าที่หอบมาด้วยลงบูชาและขอขมาเพื่อปลูกหอ จากนั้นจึงเดินหาไม้แห้งมากองเตรียมไว้เป็นฟืนแล้วกลับมานั่งเล่นอยู่ที่มุมของโคนรากไม้ที่หมายตาเอาไว้

                เวลาเริ่มล่วงเข้าบ่ายคล้อย ตะวันโคจรเชื่องช้าเหลือเกินสำหรับคนที่อยู่บนเรือน ลอยานั่งเล่นนอนเล่นหยิบจับอยู่บนเรือนตั้งแต่เสร็จจากผูกข้อมือ ในใจมีอยู่แต่ผู้บ่าวที่อยู่ห่างออกไปห้าสิบวาตามที่พ่อพรานผาสั่งความไว้ เธอเดินเข้าเดินออกชานเรือนกับในเรือนแหงนมองเร่งเวลาจากดวงอาทิตย์ ด้วยเพราะหัวใจของสาวได้ลงบันไดเรือนไปพร้อมเขาตั้งแต่ผูกข้อมือเสร็จแล้ว ลอยากลับเข้ามาเอนตัวตะแคงนอนหนุนแขนจนผล๊อยหลับไป

                “ลอยา ลอยา” เสียงคนมายืนเรียกที่หน้าบันได