คือจะไปแข่งละครภาษาอังกฤษแต่ยังไม่มีบทเลยคับ
ช่วยแปลหน่อยนะคับ
.
.
บรรยาย : กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเจ้าหญิงน้อยงดงามมีนามว่า สโนว์ไวท์ ราชินีผู้เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายเกรงว่าวันหนึ่งข้างหน้าสโนไวท์จะเติบโตและงดงามเกินกว่านาง ราชินีจึงให้สโนว์ไวท์สวมเสื้อผ้าเก่าขาด และบังคับให้สโนว์ไวท์เป็นคนรับใช้วันแล้ววันเล่าราชินีผู้หลงไหลในความงามของตนเฝ้าแต่ถามกระจกวิเศษว่า
ราชินี : กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิด บอกนายเจ้ามาตามความจริง จงตอบตามที่ข้าถามทุกสิ่งใครงามยิ่งในปฐพี
กระจกวิเศษ : คนที่งามที่สุดในปฐพีก็มีแต่ท่านเท่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหน
บรรยาย : จนวันหนึ่งราชินีได้ถามเช่นเดิมแต่กระจกวิเศษกลับตอบว่า
กระจกวิเศษ : ขอบปากแดงดั่งกุหลาบ ดวงตางามจับจิตจับใจ ผมดำดั่งไม้มะเกลือ ผิวกายขาวดั่งหิมะ คนผู้นั้นคือ สโนว์ไวท์ นั่นเองไม่ใช่ใครที่ไหน...
ราชินี : นายพราน!! เจ้าจงฆ่าสโนว์ไวท์ซะและเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าไม่พลาดจงนำหัวใจของเธอกลับมาให้ข้า
นายพราน : (ก้มหัวรับคำสั่ง)
นายพราน : นายพรานเดินทางตามหาสโนว์ไวท์ (แล้วเดินออกจากฉากไป)
บทแสดง : สโนว์ไวท์เดินเล่นอยู่ในป่าเก็บดอกไม้บังเอิญพบกับเจ้าชายแล้วตกหลุมรักกัน * Sumer’s night แล้วเดินจากกันไป ทันใดนั้นพอสโนว์ไวท์หันหลังนายพรานเดินเข้ามาดึงมีดออกมาหวังจะฆ่าสโนว์ไวท์ให้ตายเสียแต่กลับต้องปล่อยมีดลง
นายพราน : ไม่! ข้าทำไม่ได้นางใจร้ายยิ่งนัก
สโนว์ไวท์ : ใครคะ ใครคือคนใจร้าย?
นายพราน : ราชินี...ราชินีสั่งให้ข้ามาฆ่าเจ้า แต่ข้าทำไม่ได้... หนีไปสโนว์ไวท์ หนีไปให้ไกลที่สุดไปสิ!!
สโนว์ไวท์ : สโนว์ไวท์วิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นวิ่งเข้าไปในป่าแล้วไปพบบ้านคนแคระ
สโนว์ไวท์ : ว้าว! น่ารักจัง บ้านหลังเล็กๆน่ารักจังเลย
คนแคระ : ทันใดนั้นคนแคระกลับมาจากทำงานพอดี
คนแคระ : เจ้าเป็นใคร? มาทำอะไรในบ้านของข้าน่ะ
สโนว์ไวท์ : ข้าขออยู่ที่นี่ด้วยคนนะ ถ้าเจ้าไล่ข้าไปข้าต้องโดนฆ่า
คนแคระ : (คนแคระทำหน้าสงสัย)
คนแคระ : ใครที่ไหนจะข้าเจ้า?
สโนว์ไวท์ : ราชินี
คนแคระ : (คนแคระแสดงสีหน้าตกใจ)
คนแคระ : ได้เลยองค์หญิงองค์หญิงอยู่กับเราได้
คนแคระ : สโนว์ไวท์ทำกับข้าวให้คนแคระทานแล้วต่างคนต่างหลับไป พอเช้าวันรุ่งขึ้นสโนว์ไวท์ส่งคนแคระไปทำงานในตอนเช้า
คนแคระ : อย่าลืมซะล่ะองค์หญิงราชินีเจ้าเล่ห์ยิ่งนักมันมีคาถา คนแปลกหน้าระวังให้ดี ปิดบ้านให้ดีด้วยนะ
สโนว์ไวท์ : อย่าห่วงเลยจ้ะ ฉันรักษาตัวได้
คนแคระ : คนแคระเดินจากไป
ราชินี : ราชินีแปลงกายเป็นคนแก่และทำแอปเปิ้ลอาบยาพิษเดินทางมาหาสโนว์ไวท์ที่ที่บ้าน
ราชินี : โอ๊ย! ข้าหิวน้ำเหลือเกินเดินทางมาทั้งวันอ่อนเพลียยิ่งนัก
สโนว์ไวท์ : คุณยายคะ มาพักในบ้านก่อนค่ะ
ราชินี : แม่หนูช่างดีแสนดีกับยายเหลือเกิน ยายจึงจะบอกความลับอะไรให้
ราชินี : หยิบ แอปเปิ้ลออกมา “ นี่คือแอปเปิ้ลสารพัดนึก ”
สโนว์ไวท์ : โอ้! มันช่างวิเศษ
ราชินี : เพียงคำเดียวเท่านั้น ถ้าเจ้าได้กนเข้าไปทุกสิ่งทุกอย่างจะสำเร็จ
สโนว์ไวท์ : จริงหรอคะ
ราชินี : ใช่ เจ้าอธิฐานสิ แล้วค่อยกัดมัน
สโนว์ไวท์ : ทำท่าอธิฐานแล้วกัดแอปเปิ้ล
สโนว์ไวท์ : ฉันรู้สึกประหลาดจัง (ทำท่าจะล้มลง)
ราชินี : หายใจไม่ออก เลือดไม่ไหลเวียน (ยิ้มแล้วหัวเราะดังๆ)
สโนว์ไวท์ : ล้มลง สลบไปในที่สุด
ราชินี : ราชินีวิ่งหนีไปในป่า คนแคระวิ่งตาม ราชินีเดินถอยหลังไปยืนตรงหน้าฝาทันใดนั้นนางตกลงไปถึงแก่ความตายในที่สุด
บรรยาย : ช่างงดงามเหลือเกิน แม้ยามสิ้นชีพ จนคนแคระทั้งจเดไม่อาจตัดใจฝังนางได้คนแคระทำโรงแก้วประดับด้วยทองให้ คอยเฝ้าอย่างใกล้ชิดไม่เคยห่าง เจ้าชายผู้ด้นดั้นค้นหา ได้ยินว่ามีหญิงสาวนอนหลับในโรงแก้ว
เจ้าชาย : เดินเข้ามา จุมพิตสโนว์ไวท์
สโนว์ไวท์ : ตื่นลืมตาขึ้นมา กอดกับเจ้าชาย ท่ามกลางความยินดีของทุกคน