ผมเพิ่งผ่านการวิ่งระยะ ๓๒ กม. ในงาน "เขาชะโงกซูเปอร์ฮาล์ฟมาราธอน" มาหมาดๆ เมื่อ ๒ พ.ย.๕๗ มีประสบการณ์ในการวิ่งมินิมาราธอนและ

ฮาล์ฟมาราธอนพอสมควร แม้ไม่เคยซ้อมถึงระยะฮาล์ฟมาราธอนด้วยซ้ำ หลังจากหายเจ็บจากการผ่าตัดเอ็นเข่าเพราะบาดเจ็บจากการเล่นฟุตบอล เมื่อ

๔๓ เดือนก่อนก็เริ่มกลับมาวิ่งอีกครั้ง (วิ่งเบาๆได้หลังผ่าเข่าประมาณ ๓ เดือน วิ่งได้เร็วขึ้นหลังผ่าเข่าประมาณ ๖ เดือน วิ่งได้ปกติหลังผ่าเข่าประมาณ

๑ ปี) ที่ผ่านมาซ้อมระยะฮาล์ฟมาราธอนไว้แต่ไม่ได้ลงรายการวิ่งระยะฮาล์ฟมาราธอนที่ไหน เพิ่งลงวิ่งรายการมินิมาราธอนไป ๕ ครั้งตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว

นับตั้งแต่หายบาดเจ็บจากการผ่าเข่า ตอนนี้กำลังฝึกซ้อมเพื่อที่จะลงระยะมาราธอนให้ได้ ตั้งใจมานานแล้ว ในระยะเวลาเกือบสองเดือนซ้อมวิ่งสำหรับ

มาราธอนไปประมาณ ๒๐ วัน มาลงวิ่งรายการนี้เพื่อเป็นการซ้อมวิ่งในวันวิ่งยาว ปรากฎว่าผมไม่สามารถวิ่งได้จบตามปกติ ผมหมดกำลังขาที่จะก้าวต่อไป

ตั้งแต่ กม.ที่๒๘ นักวิ่งสุภาพสตรีวิ่งแซงผมไป ๑๖ ท่าน น่าจะเป็นการวิ่งชนกำแพง (ใช่ไหม) ผมเคยมีอาการแบบนี้ในวันซ้อมวิ่งยาวครั้งหนึ่ง ซึ่งอาการนี้

ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองทั้งที่ผ่านการแข่งไตรกีฬาและทวิกีฬามาแล้ว ผมแทบอยากจะหยุดแล้วล้มตัวลงนอนเลยทีเดียวแต่ก็พยายามเดินเร็วบ้าง(แต่ช้า

มาก)วิ่งเบาๆบ้างจนผ่านเข้าเส้นชัยจนได้ เมื่อถึงเส้นชัยถึงกับต้องนั่งและไปนอนพักในที่ปฐมพยาบาลกันเลย ผมจึงรู้สึกยกย่องนักวิ่งมาราธอน นักวิ่ง

อัลตร้ามาราธอน ทุกท่านด้วยใจจริง ไม่ว่าท่านจะวิ่งช้าหรือเร็ว ท่านคือผู้ที่เหนือกว่าผู้อื่นจริงๆ ผมยอมรับจิตใจและความสามารถของทุกท่านทั้งในความ

เพียรพยายามในการฝึกซ้อมและการพิชิตระยะทางได้อย่างเป็นทางการในการเข้าร่วมรายการต่างๆ

...สักวันผมจะไปหาครับ  

ป.ล. ผมมีสถิติในการวิ่งครั้งนี้ของผมให้ชมเพื่อเปรียบเทียบให้เห็นว่าต่างจากปกติมาก เมื่อมีอาการเกิดขึ้นแล้วมันแย่มากจนก้าวขาแทบไม่ออก นี่ยังไม่มี

โอกาสได้เจอปิศาจ กม.ที่๓๕ เลยนะ เจอตั้งแต่ กม.ที่๒๘ เลย