ขอเล่าเรื่องของตัวเองแบบย่อๆ ให้ฟังกันก่อนนะคะ ดิฉันนั่งสมาธิตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เพราะได้ไปบวชชีพราห์มเป็นเวลา 7 วัน เป็นการนั่งสมาธิทั้งคืน ซึ่งสมัยนี้เรียกกันว่า เนสัชชิก และครูบาอาจารย์ที่สอนสมถสมาธิก็ล้วนเป็นพระป่าสายพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต แน่นอนว่าสมาธิและฌานเป็นของคู่กัน เมื่อได้สมาธิก็ต้องได้ฌาน

หลังจากนั้น ก็หาเวลานั่งอยู่กับบ้านทุกวันๆ ละ 10-15 นาที ก็นั่งมาเรื่อยๆ ค่ะ เก็บแต้มมาเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบัน ไม่ค่อยได้นั่งสมาธิเพราะติดสุข ไม่ก้าวหน้า จึงเปลี่ยนมาใช้จิตกำหนดให้เป็นสมาธิอย่างเดียวในระหว่างวัน การดำเนินจิตเป็นไปอย่างต่อเนื่องค่ะ  กลางคืนก็นอนสมาธิ เพราะพิจารณาว่าเราทุกคนต้องนอนอยู่แล้วในทุกวัน และเป็นการเตรียมตัวเจ็บและตาย เป็นการเตรียมจิตของตนให้พร้อมสำหรับการตายในทุกเวลา

ทุกคืนขณะที่นอนก็จะถามตัวเองว่า ถ้าตายตอนนี้จะไปไหน พิจารณาจิตค่ะ จิตแจ่มใส จิตเศร้าหมอง จิตฟุ้งซ่านฯลฯ มีที่ไปที่แตกต่างกันแน่นอน ดังนั้น การนอนจึงเป็นการนอนด้วยสติ จิตเข้าสมาธิ นิ่ง ว่าง บางคืนก็พิจารณาธรรมจากกาย แน่นอนนิมิตต่างๆ ของสมาธิย่อมมีเกิดขึ้น ขอข้ามไปนะคะ

เข้าคำถามเลยดีกว่า ท่านมีความเห็นว่า การนอนสมาธิคือหนึ่งในสติปัฏฐานสี่ หรือไม่ อย่างไร