ขณะนี้ผมตกงาน ไม่มีอะไรทำ เป็นเพียงประชาชนที่มองความเคลื่อนไหวของสังคมไปวันๆ

มันไม่ใช่เวลาของผม และผมควรจะเงียบ

เรามีนายกฯคนใหม่ สนช.ใหม่ สปช.ใหม่ ผบ.ทบ.ใหม่ ผบ.ตร.ใหม่ รัฐมนตรีชุดใหม่ ปลัดกระทรวงคนใหม่ อธิบดีคนใหม่ ข้าราชการใหม่ๆมากมาย

ทั้งที่ความจริงแล้ว ประชาชนต่างหากที่ควรได้รับอะไรใหม่ๆบ้าง หลังจากเป็นผู้เสียสละโดยตลอดจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา

แต่คอรัปชั่นก็ยังอยู่เหมือนเดิม และได้รับคำตอบเดิมๆ

ข้าวก็ยังมีปัญหาเหมือนเดิม ตันละ 7,000 และได้รับคำตอบเดิมๆ

ยางก็ยังมีปัญหาเหมือนเดิม กิโลละ 40 บาท และได้รับคำตอบเดิมๆ

ตำรวจก็ยังมีปัญหาเหมือนเดิม แถมกลิ่นโชยของบ่อนก็เริ่มกลับมาเปิดเหมือนเดิม และสังคมก็ได้รับคำตอบเดิมๆ

บางคนอาจบอกผมว่า ใจเย็นๆ รอไปก่อน เวลามันน้อยเกินไปที่จะเปลี่ยนแปลง

แต่ถามจริงๆเถอะว่า คุณเชื่อหรือว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง? มันอาจจะแย่ลงกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ที่ไม่มีใครกล้าโต้แย้งหรือเสนอความคิดเห็น

ทุกคนรู้สึกเสมือนเป็น "หนี้บุญคุณ" ของผู้ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

เป็นหนี้บุญคุณที่เราไม่กล้าแม้แต่จะปริปากบ่น

ผมขอเป็นเพียงก้อนกรวดที่ต่ำต้อย ไม่มีทางไปขัดขวางการทำงานของผู้ใด

แต่ขอเป็นก้อนกรวดที่อยู่ในรองเท้าบู๊ท ถึงจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ก็ยังเป็นความรู้สึกสะกิด ในแต่ละย่างก้าวที่คิดถึง

---

ส่วนผมเป็นได้แค่เส้นในกางเกงในทหาร นะครับ กรั๊กๆๆๆๆ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้