ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
................................................................................................................................................................................................
อ่าเมื่อ 21:12…
ไชโย!! เธอตอบข้อความของผม นี้อาจเป็นการเริ่มต้นที่ดีของผมกับเธอ ผมพยายามชวนเธอคุยเรื่องต่างๆทำยังไงก็ได้ให้เราคุยกันได้นานที่สุดในคืนนี้จนในที่สุดงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เธอบอกกับผมที่จะขอตัวไปนอน
" เราไปนอนก่อนน่ะ ง่วงแล้ว "
" อ่อๆ okๆ ฝันดีๆ " ผมตอบเธอแบบกะอุกกะอัก
เช้าวันใหม่ก่อนไปโรงเรียน... นี้เป็นเช้าอีกวันหนึ่งที่ผมสับสนอยู่ว่าอยากไปโรงเรียนดีไม มันมีเรื่องต่างๆให้ผมคิดไม่ว่าจะเป็นเรื่องโบว์ที่ผมพึ่งโดนปฏิเสธรับรักจนทำให้ผมไม่อยากเข้าวงโยอีกเพราะกลัวจะมองน่าโบว์ไม่ติดแต่ในทางตรงกันข้ามผมก็อยากไปเพราะวันนี้มีเรียนคณิต(ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอกที่ผมพูดแบบนี้แต่ก่อนผมไม่เคยชอบมันเลยจนกระทั่งผมได้นั่งข้างๆเธอ) จนในที่สุดผมก็ติดสินใจที่จะไปโรงเรียนอันที่จริงผมหยุดเรียนไม่ได้หรอกครับพ่อคงไม่ยอมแน่ พอผมถึงโรงเรียนอย่างแรกที่ผมรู้คือโพร์กจะลาออกจากโรงเรียน โพร์กเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่ผมรู้จักในตอนนี้ถึงแม้ตอนนั้นผมจะมองว่าโพร์กเป็นเกย์ก็เถอะผมรู้สึกเสียใจนะอยู่ดีๆเพื่อนก็จะลาออก มันยิ่งทำให้เรื่องทุกอย่างดูยากมากกว่าเดิม สงสัยผมคงต้องออกจากวงโยและเลิกคิดถึงโบว์แล้วสินะ...
.................................................................................................................................................................................................
    *เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
                                                                                                                                         บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ