ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................
(บางที่โชคชะตามักจะมาผิดเวลา) ผมได้แต่นั่งคอตรงมองไปที่กระดานไม่กล้าหันไปทางเธอจนบางครั้งผมรู้สึกได้ว่าคอผมเคล็ดไปแล้ว และอีกอย่างที่ผมกำลังทำคือการจ้องมองเข็มนาฬิกาว่าเมื่อไรคาบนี้จะสิ้นสุดลง.... (กริ่งงงงงง!)เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นผมรู้สึกเหมือนได้ตื่นมาจากฝันร้ายและพยายามรีบเก็บของที่อยู่บนโต๊ะให้เร็วที่สุดโดยไม่มองน่าใครรวมทั้งเธอคนนั้นด้วย แล้วผมก็เดินออกจากห้องไป (และคาบ 2 ถึงคาบ 4 ก็ปกติ อาจารย์ทุกคนก็ชี้แจงเนื้อหาในบทเรียนว่าจะเรียนเรื่องไหนบ้างในปีนี้) และเวลาที่ผมกลัวก็มาถึงการหาเพื่อนนั่งกินข้าวกลางวันในวันแรก สำหรับคนอื่นคงเป็นเรื่องง่ายๆแต่สำหรับผมมันยากที่ย้ายมาจากที่อื่นโดยไม่รู้จักใครสักคน ผมพยายามมองหาโต๊ะที่มีแต่ผู้ชายนั่งแต่มันยากมากสำหรับโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดเพราะเดินไปทางไหนก็มีแต่ผู้หญิง ผมเลยตัดสินใจเดินไปซื้อข้าวก่อนแล้วค่อยมาหาโต๊ะนั่งที่หลัง หลังจากที่ผมได้ซื้อข้าวเสร็จแล้วผมก็พยายามกวาดสายตาหาที่นั่งใหม่อีกครั้งหนึ่งแล้วก็เจอจนได้ โต๊ะนี้มีผู้ชายนั่งอยู่ 2 คนโดยนั่งแบบตรงข้ามกัน (อย่างแรกที่ผมรู้คือ สองคนนี้อยู่ห้องเดียวกับผมแน่นอนเพราะคาบแรกผมได้นั่งโต๊ะหลังสุดกับพวกเค้าก่อนที่จะถูกเปลี่ยนที่ แต่สิ่งที่ผมไม่รู้และกลัวที่สุดคือมันเป็นเกย์รึป่าว) แต่ก็เอาเถอะดีกว่าไม่มีที่นั่งผมเลยเดินไปหาพวกเค้าและพูดว่า "เราขอนั่งด้วยคนได้มั้ย...."
...................................................................................................................................................................................................
*เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ
นิยายชีวิตจริง1000ตัวอักษร ตอนที่4 (ข้าวกลางวัน)
...................................................................................................................................................................................................
(บางที่โชคชะตามักจะมาผิดเวลา) ผมได้แต่นั่งคอตรงมองไปที่กระดานไม่กล้าหันไปทางเธอจนบางครั้งผมรู้สึกได้ว่าคอผมเคล็ดไปแล้ว และอีกอย่างที่ผมกำลังทำคือการจ้องมองเข็มนาฬิกาว่าเมื่อไรคาบนี้จะสิ้นสุดลง.... (กริ่งงงงงง!)เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นผมรู้สึกเหมือนได้ตื่นมาจากฝันร้ายและพยายามรีบเก็บของที่อยู่บนโต๊ะให้เร็วที่สุดโดยไม่มองน่าใครรวมทั้งเธอคนนั้นด้วย แล้วผมก็เดินออกจากห้องไป (และคาบ 2 ถึงคาบ 4 ก็ปกติ อาจารย์ทุกคนก็ชี้แจงเนื้อหาในบทเรียนว่าจะเรียนเรื่องไหนบ้างในปีนี้) และเวลาที่ผมกลัวก็มาถึงการหาเพื่อนนั่งกินข้าวกลางวันในวันแรก สำหรับคนอื่นคงเป็นเรื่องง่ายๆแต่สำหรับผมมันยากที่ย้ายมาจากที่อื่นโดยไม่รู้จักใครสักคน ผมพยายามมองหาโต๊ะที่มีแต่ผู้ชายนั่งแต่มันยากมากสำหรับโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดเพราะเดินไปทางไหนก็มีแต่ผู้หญิง ผมเลยตัดสินใจเดินไปซื้อข้าวก่อนแล้วค่อยมาหาโต๊ะนั่งที่หลัง หลังจากที่ผมได้ซื้อข้าวเสร็จแล้วผมก็พยายามกวาดสายตาหาที่นั่งใหม่อีกครั้งหนึ่งแล้วก็เจอจนได้ โต๊ะนี้มีผู้ชายนั่งอยู่ 2 คนโดยนั่งแบบตรงข้ามกัน (อย่างแรกที่ผมรู้คือ สองคนนี้อยู่ห้องเดียวกับผมแน่นอนเพราะคาบแรกผมได้นั่งโต๊ะหลังสุดกับพวกเค้าก่อนที่จะถูกเปลี่ยนที่ แต่สิ่งที่ผมไม่รู้และกลัวที่สุดคือมันเป็นเกย์รึป่าว) แต่ก็เอาเถอะดีกว่าไม่มีที่นั่งผมเลยเดินไปหาพวกเค้าและพูดว่า "เราขอนั่งด้วยคนได้มั้ย...."
...................................................................................................................................................................................................
*เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ