ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................           
            ยิ่งนานวันยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับโบว์สนิดกันมากขึ้นจนในบางเวลาทำให้ผมรู้สึกว่าเราสองคนเป็นแฟนกันเมื่อมีคอนเสิร์ตวงโยธวาทิตที่ไหนเรามักจะไปด้วยกันแต่ไม่ได้ไปแบบสองต่อสองน่ะ พวกพี่ๆในวงจะเป็นคนพาไปแต่เวลานั่งดูคอนเสิร์ตเรามักจะนั่งข้างกันเสมอ.... "แก้มๆ ห้องแก้มอาจารย์ภาษาไทยให้แต่งกลอนแนะนำตัวเองไมอ่ะ" ผมถามโบว์ในเย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน "ไม่น่ะ ห้องเราอาจารย์ไม่เห็นบอกอะไรเลย" โบว์ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม "ออๆ โบว์คือช่วยเราแต่งกลอนหน่อยสิเราแต่งไม่เป็นอ่ะ" ผมขอให้โบว์ช่วยแต่งกลอน "ได้สิๆ เดียวคืนนี้เราไปแต่งให้" ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าอีกไม่นานผมจะขอเธอคบ มันอาจเป็นเวลาไม่มากที่เราได้รู้จักกัน แต่ผมก็ไม่อยากให้เราเป็นแค่เพื่อนกัน.... จนคืนวันหนึ่งประมาณสองทุ่มได้มั้งก็เป็นเวลาปกติที่ผมคุยกับแก้มผ่านเฟสทุกวัน แต่วันนี้ผมได้ส่งเพลงๆหนึ่งให้กับเทอนั้นก็คือ "My love" หลังจากที่เธอฟังจบผมก็บอกความในใจและขอเธอคบ (เมื่อนั่งคิดถึงเรื่องนี้ที่ไรผมคิดว่ามันเป็นการขอสาวคบที่ห่วยมากที่สุด) "โบว์คือเราแอบชอบโบว์มานานแล้วอ่ะ" ผมพิมไปหาโบว์ด้วยอาการที่ตื่นเต้นเล็กๆ "โบว์คบกับเราได้มั้ยอ่ะ" ผมพิมพ์ไปหาโบว์ในบรรณทัดที่ 2    "เกอร์เราว่าเราสองคน...."
...................................................................................................................................................................................................

    *เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
                                                                                                                                         บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ