ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................
โบว์ : เกอร์....เราว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่า
โบว์ : เราไม่อยากเสียเพื่อนและเราว่าเราไม่เหมาะกันหรอก
ผม : ทำไมอ่ะโบว์ ทำไมโบว์คบกับเราไม่ได้
โบว์ : เรายังไม่อยากมีแฟน
           ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมอกหักทั้งๆที่ผมไม่ได้คบกับเธอ ผมไม่รู้จะทำยังงัยต่อไป ผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะทำอย่างไร มันเหมือนใจจะขาดแบบบอกไม่ถูก หลังจากเหตุการณ์นั้นมันทำให้ผมเลือกที่จะไม่เข้าวงไปซ้อมดนตรี ผมต้องค่อยอ้างรุ่นพี่ว่า ติดงาน มีเรียนคาบเย็น มีทำรายงาน "โฟร์กวันนี้เราไม่เข้าวงนะ"ผมบอกกับโฟร์กเพื่อนผู้ชายในวงที่อยู่ห้องเดียวกกัน "อ่าๆ เดียวเราบอกให้และกัน" ตอนนี้เฟสผมวางเปล่าไม่มีข้อความเข้ามาเลย แต่ผมก็เห็นเฟสๆหนึ่งออนเสมอเวลาผมเล่น นั้นก็คือเฟสของสาวไร้นามคนที่นั่งข้างผมที่ห้อง 124 ตอนผมคุยกับโบว์ผมมักเห็นเธอออนเสมอและออนดึกมากด้วย ผมเลยสงสัยบวกกับอยู่ๆผมก็อยากรู้จักชื่อเทอขึ้นมา ผมเลยคิดที่จะทักเทอแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะทักว่าไรดี จะกระทั้งผมจำได้ว่าวันนี้มีการบ้านอะไรสักอย่างผมเลยแกล้งทักเพื่อถามการบ้าน "ทำการบ้านเสร็ดยัง...."
..................................................................................................................................................................................................

    *เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
                                                                                                                                         บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ