ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................                           
    
     เรื่องมันเริ่มตอนที่ว่าผมได้ไปสมัครเรียนต่อที่โรงเรียนสตรีประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะเจอความรักที่นั้น จนผมสามารถสอบเข้ามาเรียนที่นี้ได้ตอนนี้ผมอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ผมอยู่ห้อง 3 ผู้ชายในห้องมี 10 คน อีก 30 คนเป็นผู้หญิง มันคงจะดีมากสำหรับใครหลายๆคนที่มีผู้หญิงมากมายขนาดนี้แต่สำหรับผม ผมกับรู้สึกว่าอึดอัด (อาจเป็นเพราะผมไม่มีเพื่อนมาจากที่เดียวกันด้วยและมั้ง) วันแรกของการอยู่โรงเรียนสตรีประจำจังหวัด ผมจำได้ว่าวันนี้ผมมาโรงเรียนสายเพราะว่าผมไม่รู้ว่าโรงเรียนเข้ากี่โมงทำให้ผมได้ไปต่อแถวนักเรียนที่มาสาย นี้อาจเป็นเหตุผลหลักที่ผมได้ขึ้นห้องช้าและได้นั่งโต๊ะหลังสุด หลังจากนั้นไม่นานอาจารประจำห้องก็ได้เข้ามาในห้องและได้พูดด้วยเสียงที่ตื่นเต้นว่า "เรามาแนะนำตัวกันเถอะนักเรียน" มันคงเป็นฝันร้ายที่เป็นจริงสำหรับผม ผมไม่อยากที่จะแนะนำตัวให้ใครรู้จักเลยโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่มองมา มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังทำอะไรผิด (แบบเหมือนไปฆ่าใครมา) แต่โชคดีของผมที่ได้ออกไปหน้าห้องช้าหน่อยเพราะผมอยู่แถวหลังสุด และเวลานั้นก็มาถึงผมเดินออกไปหน้าห้องแล้วพูดด้วยนำ้เสียงที่ตื่นกลัวว่า ผมชื่อ..
...................................................................................................................................................................................................

    *เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
                                                                                                                                                บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ