ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................
(ตอนนี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ....การได้กินข้าวเที่ยงมื้อแรกกับเกย์) "อ่อ ได้สิตามสบายเลย" ชายนั่งโต๊ะฝังซ้ายตอบ ผมดึงเก้าอี้ที่ห่างจากชายที่ตอบผมมาตัวหนึ่ง และผมก็ตั้งน่าตั้งตากินข้าวของผมไปอย่างเงียบๆคนเดียว หลังจากได้ผ่านเรื่องยุ่งๆมาทั้งวัน นี้ก็เป็นเวลาเรียนคาบสุดท้าย "ขอให้นักเรียนในทุกระดับชั้นยกเว้น ม.2 และ ม.5 ไปเลือกกิจกรรมด้วยค่ะ" เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้น นักเรียนทุกคนเดินไปเลือกกิจกรรมของตัวเองรวมทั้งผมที่ไม่รู้ว่าควรเลือกลงอะไร ผมเลยเดินไปที่หน้าห้องประชุมเพื่อดูว่ามีกิจกรรมอะไรที่น่าสนใจบ้าง ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นคือรายชื่อกิจกรรมประมาณ 30 กิจกรรมได้มั้ง ผมไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรแต่มาสะดุดตรงกิจกรรม "วงโยธวาทิต" ของโรงเรียน ผมคิดว่าดนตรีอาจช่วยผมได้เวลาที่ผมเบื่อๆหรือเครียดมากๆผมจึงตัดสิ้นเดินไปสมัครกิจกรมมนี้และสิ่งที่ผมพบคือ วงนี้มีผู้ชายอยู่ 1 คนถ้ายังไม่นับรวมตัวผม และที่สำคัญสุดๆคือไอ้ผู้ชายคนนี้คือคนที่นั้งกินข้าวเที่ยงกับผมและอยู่ห้องเดียวกัน ซึ่งตอนนี้ความคิดกว่า 70% เชื่อว่าไอ้คนนี้เป็นเกย์ "นักเรียนมาสมัครกิจกรรมหรอ" อาจารย์คุมวงถามผม "อ่อๆค้าบๆ" นั้นตามอาจารมา....
...................................................................................................................................................................................................
*เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ
นิยายชีวิตจริง1000ตัวอักษร ตอนที่5 (วงโยธวาทิต)
...................................................................................................................................................................................................
(ตอนนี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ....การได้กินข้าวเที่ยงมื้อแรกกับเกย์) "อ่อ ได้สิตามสบายเลย" ชายนั่งโต๊ะฝังซ้ายตอบ ผมดึงเก้าอี้ที่ห่างจากชายที่ตอบผมมาตัวหนึ่ง และผมก็ตั้งน่าตั้งตากินข้าวของผมไปอย่างเงียบๆคนเดียว หลังจากได้ผ่านเรื่องยุ่งๆมาทั้งวัน นี้ก็เป็นเวลาเรียนคาบสุดท้าย "ขอให้นักเรียนในทุกระดับชั้นยกเว้น ม.2 และ ม.5 ไปเลือกกิจกรรมด้วยค่ะ" เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้น นักเรียนทุกคนเดินไปเลือกกิจกรรมของตัวเองรวมทั้งผมที่ไม่รู้ว่าควรเลือกลงอะไร ผมเลยเดินไปที่หน้าห้องประชุมเพื่อดูว่ามีกิจกรรมอะไรที่น่าสนใจบ้าง ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นคือรายชื่อกิจกรรมประมาณ 30 กิจกรรมได้มั้ง ผมไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรแต่มาสะดุดตรงกิจกรรม "วงโยธวาทิต" ของโรงเรียน ผมคิดว่าดนตรีอาจช่วยผมได้เวลาที่ผมเบื่อๆหรือเครียดมากๆผมจึงตัดสิ้นเดินไปสมัครกิจกรมมนี้และสิ่งที่ผมพบคือ วงนี้มีผู้ชายอยู่ 1 คนถ้ายังไม่นับรวมตัวผม และที่สำคัญสุดๆคือไอ้ผู้ชายคนนี้คือคนที่นั้งกินข้าวเที่ยงกับผมและอยู่ห้องเดียวกัน ซึ่งตอนนี้ความคิดกว่า 70% เชื่อว่าไอ้คนนี้เป็นเกย์ "นักเรียนมาสมัครกิจกรรมหรอ" อาจารย์คุมวงถามผม "อ่อๆค้าบๆ" นั้นตามอาจารมา....
...................................................................................................................................................................................................
*เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ