ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................         
          (นี้อาจเป็นเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่ผมต้องจำไปตลอดชีวิต) ผมชื่อ...."ไทเกอร์ครับเรียกสั้นๆว่าเกอร์ก็ได้" ทันใดนั้นผมก็เห็นสีน่าอาจารที่มองผมแปลกๆและพูดกับมาด้วยนำ้เสียงที่สังสัยว่า "อะไรนะหนูชื่ออะไรนะ" ผมก็รู้สึกว่าผมไม่ได้พูดเบาเลยน่ะถ้าคนอยู่หลังห้องก็น่าจะได้ยิน และผมก็เลยต้องจำใจแนะนำตัวอีกครั้งหนึ่ง "อ่อๆ ผมชื่อไทเกอร์ครับเรียกผมสั้นๆว่าเกอร์ก็ได้" และผมก็ยิ้มด้วยน่าตาที่เสแสร้งที่สุดในชีวิต หลังจากที่แนะนำตัวแล้วผมก็ได้เดินกลับมานั่งที่แล้วแถวต่อไปก็ออกมาแนะนำตัวต่อ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมมองแล้วไม่สามารถละสายตาไปมองทางอื่นได้เลย เธอเป็นคนที่สวยมากไม่ใช่สิน่ารักต่างหากน่ารักมาก มันทำให้ผมจองมองเธอและพยายามนั่งเงียบๆเพื่อรอฟังชื่อของเธอ แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเธอพูดเบามากก จนผมไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดว่าเทอนั้นชื่ออะไร (แต่ครั้งนี้อาจารย์กับไม่บอกให้เธอพูดใหม่อีกรอบซึ่งผมเชื่อได้เลยว่าคนที่อยู่หลังๆห้องไม่ได้ยินอย่างแน่นอน) ผมเลยรองถามเพื่อนที่นั่งข้างๆว่าเธอชื่ออะไร "นายๆผู้หญิงคนนั้นเธอบอกว่าเธอชื่ออะไรน่ะ" เพื่อนผมคนข้างๆก็ตอบมาว่า "อ่อ เราก็ไม่รู้สิไม่ได้ยินเหมือนกัน....."
...................................................................................................................................................................................................

    *เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
                                                                                                                                                บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ