ก่อนที่ผมจะมาเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนฟัง ผมต้องขอบอกว่าผมไม่รู้ว่านิยายชีวิตจริงนี้จะจบลงตอนไหนหรือจบลงเมื่อไรและผมก็ไม่ใช่นักเขียนแต่ที่จะมาเขียนวันนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสับสนหรือคิดแบบไหนกันแน่.....
...................................................................................................................................................................................................      
            (รักมีอยู่ทุกที่จริงๆ....) หลังจากที่ผมเดินตามอาจารย์คุมวงไปผมก็ได้ถูกจัดให้ไปอยู่ดนตรีประประเภทตี และเครื่องดนตรีที่ผมได้ก็คือ "เบสดรัม" ใบใหญ่ใหญ่สุด "แนนเดียวให้คนมาสอนน้องคนนี้ด้วย" อาจารย์คุยกับหัวหน้าเครื่องตี หลังจากนั้นพี่แนนก็เดินหายไปได้สักพักใหญ่และเดินมาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง
"โบว์เดียวไปสอนคนนั้นที่" พี่แนนสั่งโบว์ให้มาสอนผม (โบว์เป็นนักเรียนสาย จีน-อังกฤษ อยู่ห้อง9 เธอเป็นคนน่ารักและนิสัยดี) โบว์ยกเบสดรัมของเทอมาวางข้างๆผม "เดียวนายตีตามเราน่ะ" ผมจำได้จังหวะแรกที่ผมได้ซ้อมคือ"แอค ออน แฮน" มันเป็นจังบหวะที่ต้องตีข้างล่ะ 8 ที ซึ่งมันดูเหมือนไม่ยากมากนักแต่ผมก็ทำมันไม่ได้ ผมตีมันได้ข้างล่ะ 8 จริงแต่พอเวลาจะมาตีอีกข้างมันกระตุกยังงัยไม่รู้และที่สำคัญผมจับไม้ยังไม่ถูกเลย "มานี้เดียวเราสอนให้" โบว์พูดขึ้นและเดินมาหาผม เธอจับมือผมสองข้างแน่ถนัด ใจผมสั้นพร้อมกับความรู้สึกแบบแปลกๆไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ผมไม่คิดว่าการสอนตีกล้องเบสดรัมจะใกล้ชิดขนาดนี้แต่ผมก็แอบๆยิ้มอยู่ในใจบ้าง หลังจากนั้นเทอก็ดึงมือออก "นายๆมีสมุดจดมั้ย" โบว์ถามผม "อ่อๆมีๆ" ผมเดินไปที่กระเป๋าเพื่อยิบสมุดจดงานของผมมาให้เธอ และหลังจากนั้นเธอก็นั่งจดจังหวะ แอค ออน แฮน....
...................................................................................................................................................................................................

    *เนื้อเรื่องของนิยายนี้จะเล่าแต่ล่ะตอนแค่ 1000 ตัวอักษรหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย*
***ขอโทดสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านแล้วอาจไม่สนุกหรืองงๆกับคำพูดเพราะผมไม่ใช่นีกเขียน***
                                                                                                                                           บทสรุปของความรักที่มีแต่ความเจ็บ