จากตอนก่อนที่จบแบบหลอนจนส่อแววปวดตับมาให้เห็นไหวๆ มาชมเนื้อเรื่องแบบเต็มๆ ของตอนสุดท้ายกันเลยครับ

อนึ่ง ผมจะเล่าแบบคร่าวๆ ไม่ถึงกับละเอียดมาก ถ้าอยากได้ละเอียดมากไว้รอภาคมังงะเต็มๆ อีกทีนะครับ




- หลังเหตุการณ์ในวันนั้น เรอาก็คิดว่าซอมบี้อย่างตัวเองคงอยู่กับมนุษย์ไม่ได้ (เพราะไม่รู้วันร้ายคืนร้ายจะคลั่งขึ้นมาอีกเมื่อไหร่) เลยตัดสินใจออกจากบ้านไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็งที่คนรักของปู่จิฮิโระเคยอยู่ โดยตั้งใจว่าจะอาศัยอยู่ที่นั่นตลอดไปจนกว่าร่างจะเน่าเปื่อย

- แต่กลับเกิดเรื่องประหลาดขึ้น เพราะร่างกายของเรอากลับไม่มีทีท่าว่าจะเน่าเปื่อยเลย แม้จะผ่านไปเป็น 2 เดือน จนครึ่งปีแล้วก็ยังไม่เน่าเปื่อย เรอาเลยเลิกหมกตัวอยู่ในถ้ำน้ำแข็งแล้วออกมาใช้ชีวิตอยู่ในป่าบริเวณนอกถ้ำ ทำสวนเลี้ยงไก่ไปตามเรื่อง (ระหว่างนั้นได้ดารินคอยส่งข้าวของเครื่องใช้จำเป็นให้ตลอด)


บ้านของเรอาในป่าบริเวณนอกถ้ำน้ำแข็ง (ในเรื่องบอกว่าเป็นบ้านตากอากาศร้างของใครก็ไม่รู้ เรอาไปเจอเข้าเลยเอามาเป็นบ้านตัวเองเลย)



- ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้นั้น ดารินคิดว่าเป็นเพราะเรอากินหัวใจของจิฮิโระเข้าไปทั้งๆ ที่จิฮิโระยังไม่ตาย ความทรงจำของจิฮิโระที่อยู่ในหัวใจเลยถ่ายทอดเข้าไปในตัวเรอา ทำให้เรอายังคงสติอยู่ได้ไม่สติหลุดไปอีก และทำให้ร่างกายของเรอาไม่เน่าเปื่อยด้วย (ดารินบอกว่าคล้ายๆ กรณีที่คนเคยผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะได้เห็นความทรงจำของเจ้าของอวัยวะผ่านทางอวัยวะที่เปลี่ยนให้ ยิ่งเป็นหัวใจ โอกาสที่จะเกิดกรณีนี้ยิ่งเยอะเป็นพิเศษ)

- ระหว่างที่อยู่ด้วยกันนั้น บาบูก็จากโลกนี้ไปอย่างสงบ (ตายหลังจากเรอาออกจากบ้านไปอยู่ถ้ำได้ 2 เดือน)


หลุมศพของบาบู



- หลังจากนั้นผ่านไป 1 ปี ดารินก็แวะมาหาเรอาที่บ้านของเรอาซึ่งตั้งอยู่ในป่าใกล้ๆ ถ้ำน้ำแข็ง บอกว่าจะพาไป "งานทำบุญครบรอบวันตาย 1 ปี" ที่บ้านจิฮิโระ

- ไปถึงก็ไปทักทายครอบครัวเรอากับเพื่อนๆ ญาติๆ ทุกคน แล้วก็เข้าไปในวัดทำพิธี


เมโระกับรันโกะ (เมโระเริ่มโตเป็นสาวแล้ว น่ารักแฮะ)



- จากนั้นก็ดำเนินพิธีกันไป จนหลังพิธีเสร็จถึงช่วงงานเลี้ยงหลังพิธี เรอาอยู่ในงานได้พักเดียวก็รู้สึกทนอยู่ต่อไม่ไหว คุยกับดารินกับรันโกะได้สองสามคำก็ลุกขึ้นจะขอตัวกลับ รันโกะห้ามก็ไม่ฟัง เดินหลับหูหลับตาไปจนถึงประตูห้องจัดเลี้ยง

- แต่พอทำท่าจะเปิดประตู ประตูก็ถูกเปิดจากอีกฝั่งเสียก่อน

- เรอาตกใจ เมื่อพบว่าคนที่เปิดประตูก็คือ "จิฮิโระ" นั่นเอง




- ต่างฝ่ายต่างอึ้งไปนิดนึงที่ได้เจออีกฝ่าย ก่อนจะโดนรันโกะผลักออกจากห้องให้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ก็เลยต้องมานั่งคุยกัน

- จากตรงนี้จะได้รู้เรื่องราวทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น โดยงานทำบุญครบรอบวันตายในวันนี้นั้นจริงๆ เป็นงานของปู่จิฮิโระ และที่เรอากับจิฮิโระมาเจอกันได้ในวันนี้ก็เพราะรันโกะเป็นคนจัดฉากนั่นเอง (เนื้อเรื่องช่วงครึ่งตอนแรกคนเขียนจะแกล้งๆ หลอกด้วยบทพูดกับมุมกล้องให้คนอ่านเข้าใจว่าเป็นงานทำบุญวันตายของจิฮิโระ)

- ส่วนจิฮิโระที่มาสาย (มาหลังจากพิธีจบเริ่มงานเลี้ยงไปแล้ว) นั้น ก็เพราะเพิ่งบินกลับมาจากต่างประเทศหลังไปผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ + พักฟื้นร่างกาย (พ่อเรอาเป็นสปอนเซอร์ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด)

- เรื่องเล่าย้อนไปถึงเรื่องในวันนั้น โดยจิฮิโระนั้นเตรียมใจไว้แล้วว่าโดนกินไม่เหลือแน่ แต่เรอาเพิ่งกินได้แค่ส่วนหน้าอกกับหัวใจ คนอื่นที่อยู่ข้างนอกก็กรูกันเข้ามาจับแยกแล้วพาจิฮิโระไปรักษาเสียก่อน (ในเรื่องบอกว่าผ่าตัดใส่หัวใจเทียมให้ก่อน แล้วค่อยหาหัวใจจริงมาผ่าใส่เข้าไปทีหลัง) ส่วนที่ในห้องมีเลือดเต็มไปหมดนั้นก็เพราะจิฮิโระเสียเลือดไปมากเนื่องจากหัวใจโดนควักออกไป และที่ทนอยู่ได้จนไปถึงมือหมอก็เพราะร่างกายจิฮิโระได้รับยาอมตะกลายเป็นครึ่งคนครึ่งซอมบี้บ่อยๆ ก็เลยอึดขึ้นไม่ตายง่ายๆ (คล้ายๆ กรณีของปู่จิฮิโระที่ได้รับยาคืนชีพบ่อยๆ จนร่างกายด้านชาต่อความตาย เลยไม่ตายง่ายๆ)

- และที่เรอาไม่ยอมพบหน้าจิฮิโระเลยตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาก็เพราะยังคิดมากเรื่องที่ตัวเองกินหัวใจจิฮิโระไปแล้วนั่นเอง

- จิฮิโระก็พยายามบอกเรอาให้เลิกคิดมากเรื่องนั้นได้แล้ว ออกจากป่ากลับมาอยู่บ้านเถอะ เรอาก็ปฏิเสธว่าไม่เป็นไร ตัวเองพอใจกับชีวิตในป่าแห่งนั้นอยู่แล้ว ถึงจะเหงาบ้างเพราะบาบูตายไปก่อน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก

- เงียบกันไปพักหนึ่ง จิฮิโระก็ถามขึ้นมาเขินๆ ว่าเรอาจำเหตุการณ์ตอนที่กินเขาในวันนั้นได้แค่ไหน จำได้หรือเปล่าว่าตอนนั้นเขาพูดอะไรกับเธอ เรอาก็ทำหน้าเขินเพราะนึกถึงความทรงจำในวันนั้นได้ (ความทรงจำที่เห็นในตอน 55 ที่เหมือนทั้งสองคนไปเที่ยวด้วยกันนั่นแหละ)

- คิดได้แบบนั้น เรอาก็แก้เขินด้วยการยิ้มให้จิฮิโระบอกว่าเธอเองก็มีคำพูดจะบอกกับเขาเหมือนกัน เล่นเอาจิฮิโระถึงกับใจเต้นไปเลย

- และคำพูดที่เรอาบอกกับจิฮิโระนั้นก็คือ "ขอบคุณที่เลี้ยงนะ"





- แล้วฉากจบก็ขึ้นมาพร้อมกับบท Monologue ทิ้งท้ายว่า

"จากนี้ไป...ไม่ว่าที่ไหน...ไม่ว่าเมื่อไหร่...จนกว่าร่างกายนี้จะผุพังไป..."





- จบบริบูรณ์ -








ให้เล่าทั้งหมดแบบคร่าวๆ ก็ประมาณนี้แหละครับ

ถึงจะมีอะไรหลายอย่างที่ขัดต่อความเป็นแฮปปี้เอนด์ที่แท้จริง แต่ก็ถือว่าแฮปปี้เอนด์ได้เท่าที่ขอบเขตของเรื่องจะทำได้แล้วแฮะ

ส่วนที่เหลือจะเป็นยังไงต่อคงต้องตามในบทส่งท้ายแล้วละครับ (แต่ก็เดาไม่ออกแฮะว่าบทส่งท้ายในเล่มหน้าจะเขียนออกมาแบบไหน)